Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ήταν σαφής ο Αβέρωφ: «Δεν γεννήθηκα ούτε σε τζάκια, ούτε σε σαλόνια» είπε στην ομιλία του στη Βάβλα. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες για το πώς είπε όσα είπε. Τα περί ύφους είναι μια άλλη συζήτηση, ενδιαφέρουσα ενδεχομένως, πλην όμως δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα εδώ είναι πώς ένα δημόσιο πρόσωπο, από την κορυφή όπου βρίσκεται, βλέπει τη δημοτικότητά του να γκρεμοτσακίζεται στα κράσπεδα της πολιτικής έπειτα από μια ανοδική πορεία 30 και πλέον χρόνων. Μια αυτόφωτη –αν μη τι άλλο– πορεία, η οποία το 2013 τον έφερε στην προεδρία του Δημοκρατικού Συναγερμού. Τι ακριβώς μεσολάβησε αλήθεια από τότε μέχρι τον σημερινό εφιάλτη που βιώνει ο υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας Αβέρωφ Νεοφύτου;
Για ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα θα πρέπει να πιάσουμε το νήμα από τον Ιούνιο της περσινής χρονιάς. Από την εκλογή της Αννίτας Δημητρίου στη θέση της Προέδρου της Βουλής. Εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης, 10 Ιουνίου, υπήρξε ορόσημο στην καριέρα του προέδρου του ΔΗΣΥ. Επρόκειτο άλλωστε για ένα θρίαμβο. Για ένα προσωπικό θρίαμβο του Αβέρωφ, όπως γράφαμε τότε οι δημοσιογράφοι. Άλλοι τον είπαν παίχτη, άλλοι τακτικιστή, άλλοι master of the game. Σ’ ένα πράγμα συμφωνούσαμε πάντως οι περισσότεροι: ο Αβέρωφ τους έπιασε όλους στον ύπνο και πρόσθεσε στο πέτο του ένα ακόμα κομματικό παράσημο.
Η νίκη μεθάει, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για πολιτικούς που διψούν για επιτυχία σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα απαξίωσης των κομμάτων. Η μέθη όμως ως γνωστόν προκαλεί ζάλη. Και η ζάλη θολώνει την κρίση. Αν αυτό δε συνδυαστεί με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό. Ο Αβέρωφ στο απόγειο της επιτυχίας του, εκλέγοντας το απόλυτο outsider ως τη δεύτερη τη τάξει πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αισθάνθηκε αλώβητος. Κολακευμένος από τις φήμες που διαχέονταν παντού ότι τον βρίσκουμε κάτω από οποιαδήποτε πέτρα σηκώσουμε. Η αυταρέσκειά του έτσι έγινε αλαζονεία. Για όλα τα προβλήματα ο άνθρωπος κλειδί ήταν ο Αβέρωφ. Όχι οι υπουργοί ή οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Ο Αβέρωφ! Μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας μάλλον ξέφυγε από τους συμβούλους του, αλλά και από τον ίδιο, μια μεγάλη πολιτική αλήθεια: Ο κόσμος δεν ψηφίζει αυτό που αντιπαθεί.
Ακόμα και όταν οι πολίτες αναγνωρίζουν την καπατσοσύνη του, επειδή έχει τις άκρες να «επιλύει» προβλήματα, αυτό που εντέλει μένει ως επίγευση είναι η εικόνα της διαπλοκής. Από το απροκάλυπτο εμπόριο χρυσών διαβατηρίων μέχρι τις υπόνοιες για εμπλοκή σε παρακολουθήσεις υπήρχε παντού διάχυτο το «άρωμα Αβέρωφ». Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ας μείνουμε στο τελευταίο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων όπως καταγράφηκε στο ρεπορτάζ του Βήματος της περασμένης Κυριακής. Η εφημερίδα ανέφερε τον δικηγόρο Α.Σ. ως το κομβικό πρόσωπο ανάμεσα στην Πινδάρου, το Προεδρικό και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ακολούθως μάθαμε και το όνομά του. Πιστεύει όμως ειλικρινά κανείς πως αφορά τον κυπριακό λαό ο κύριος Αλέξανδρος Σίνκα; Η στενή σχέση του με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ ενδιαφέρει, και μόνο αυτή, γεγονός που λειτούργησε ως ένα ακόμα βαρίδιο του υποψηφίου στον δρόμο για τις προεδρικές εκλογές του 2023.
Καθώς συνέβαιναν όλα αυτά, μέσα στη μέθη που προκαλούσε ο υπερφίαλος παραγοντισμός του Αβέρωφ, κάποιος άλλος έκτιζε αθόρυβα το προφίλ του. Με προσοχή στις λεπτομέρειες, χωρίς αιχμές και δίχως να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έπιασε στον ύπνο την αλεπού της Αργάκας. Κι όταν εκείνος ξύπνησε ήταν πλέον αργά. Κάποιο πρόσωπο που βρίσκεται πολύ κοντά στον τέως ΥΠΕΞ μου είπε ότι «αυτό που δεν καταλαβαίνουν στον ΔΗΣΥ είναι ότι το πρόβλημα του Αβέρωφ δεν είναι ο Χριστοδουλίδης αλλά ο εαυτός του». Κάτι που κατάλαβε έγκαιρα η παλιά καραβάνα της πολιτικής Νίκος Αναστασιάδης και πόνταρε στο άλογο που κερδίζει. Γιατί βεβαίως δεν νομίζω να πείστηκε κανείς από τη δήλωση του Προέδρου σχετικά με την τελευταία κρίση: «Δεν νομίζω να είναι η πρώτη φορά που μέσα σε μια οικογένεια μπορεί να επισυμβαίνουν και κάποια προβληματάκια». Σοβαρά κύριε Πρόεδρε; Προβληματάκια;
