Του Σταύρου Χριστοδούλου
Η εξαγγελία του πακέτου μέτρων στεγαστικής πολιτικής από τον αρμόδιο υπουργό δεν πρόσθεσε μόνο πόντους στον Κωνσταντίνο Ιωάννου. Ήταν και μια ανάσα για την κυβέρνηση, η οποία συνεχίζει να βαδίζει με ασταθές βήμα, αμυνόμενη, σε μια προσπάθεια ν’ αποκρούσει τα αντιπολιτευτικά πυρά. Το γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν έχει κομματική οπισθοφυλακή όχι μόνο δεν βοηθά αλλά αφήνει ακάλυπτη την κυβέρνησή του εντός και εκτός Βουλής. Τα κόμματα της κυβερνητικής συμμαχίας σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις φυλλοροούν, οπότε το μόνο στήριγμα για τον πρόεδρο είναι ο ίδιος και οι υπουργοί του, οι οποίοι όμως αποδείχτηκαν η αχίλλειος πτέρνα του καθώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην καλύτερη περίπτωση κάνουν διεκπεραίωση και στη χειρότερη δεν περνούν τη βάση.
Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου αποτελεί μία από τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Φρόντισε άλλωστε να δώσει δείγματα γραφής από τους πρώτους κιόλας μήνες, όταν αντέδρασε στο θέμα των υπό κατάρρευση προσφυγικών πολυκατοικιών. Ένας άνθρωπος με αυστηρά τεχνοκρατικό προφίλ, μετρημένος στον δημόσιο λόγο του, χωρίς να διακατέχεται από αγωνία ν’ αποδείξει ότι το ανάστημά του ξεπερνά τη σκιά του. Ένας υπουργός με ενεργά αντανακλαστικά, ο οποίος δείχνει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει «εκεί έξω». Το πρόβλημα της στέγης, με τις τρομακτικές κοινωνικές διαστάσεις, αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Γι’ αυτό και το πακέτο μέτρων όχι απλώς είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά δίνει διέξοδο σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού. Σηκώνει βελτίωση; Είμαι βέβαιος πως ναι, υπό την έννοια ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινάμε. Κι αυτό το κάπου, αν θέλουμε η πολιτική να έχει κάποιου είδους χρησιμότητα για τους πολίτες, βρίσκεται στη διαμόρφωση της ατζέντας με προτεραιότητες που ακουμπούν σε αληθινές ανάγκες.
Πρόκειται για μια σχολή σκέψης που απηχεί την πραγματιστική διάσταση της πολιτικής. Γιατί πολιτική δεν είναι μόνο οι γεωστρατηγικές αναλύσεις, το Κυπριακό και τα στομφώδη λόγια. Ούτε βεβαίως οι ιδεοληπτικές τοποθετήσεις που χαϊδεύουν τα αφτιά της κοινωνίας, κρατώντας την καθηλωμένη στο παρελθόν. Εάν η περιγραφή των «δεν» σας παραπέμπει στον τέως υπουργό Εσωτερικών, ορθά καταλάβατε. Ο Νίκος Νουρής πολιτεύτηκε ακριβώς στον αντίποδα του πραγματισμού, με κορυφαίο παράδειγμα αποτυχημένης πολιτικής το μεταναστευτικό. Από πού να το πάρουμε και πού να το αφήσουμε αλήθεια; Από τις δηλώσεις για τους τρομοκράτες του ISIS (χωρίς καμία απολύτως απόδειξη), την άθλια διαχείριση του Πουρνάρα με τους ανθρώπους στοιβαγμένους σα ζώα, το περιβόητο συρματόπλεγμα ή την υγειονομική βόμβα στη Χλώρακα που οδήγησε στα γεγονότα του καλοκαιριού; Αν το πρόβλημα ήταν μόνο η ανικανότητά του δεν θα το κάναμε τόσο θέμα. Δεν είναι ο μόνος εξάλλου που ταλαιπώρησε τον δημόσιο βίο με ερασιτεχνικούς χειρισμούς. Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο και αφορά στο μοντέλο πολιτικής που εκπροσωπεί ο Νουρής και πολιτικοί του κομματικού σωλήνα όπως αυτόν.
Η Παιδεία είναι ένα άλλο λαμπρό παράδειγμα. Γιατί άραγε η Αθηνά Μιχαηλίδου έχει θετικό πρόσημο; Γιατί η περίπτωσή της θυμίζει πολύ τον Ιωάννου στο Εσωτερικών: μιλούν μόνο για αυτά που γνωρίζουν, τάζουν λίγα, αντιδρούν άμεσα και πράττουν αποτελεσματικά. Η υπουργός Παιδείας έχει ακόμα δρόμο μπροστά της για ν’ αποδείξει ότι το πέρασμά της από το υπουργείο θα αφήσει ευδιάκριτο αποτύπωμα. Οι έως τώρα ενδείξεις όμως μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο βρίσκεται σε καλά χέρια. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό της, στα χέρια του οποίου η παιδεία κακόπαθε, εισπράττοντας την απαξίωση από πολιτικούς φίλους και αντιπάλους. Αν η νυν υπουργός προσθέσει στην ατζέντα της εκτός από τη διαχείριση «επί του εδάφους» και ζητήματα ουσίας (π.χ. προσανατολισμού και ταυτότητας της παιδείας), τότε είναι βέβαιο πως θα μιλάμε για τον σωστό άνθρωπο στη σωστή θέση.
Δυστυχώς για τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, οι υπουργοί της «πραγματιστικής σχολής» μειοψηφούν και δεν δίνουν τον τόνο στο κυβερνητικό επιτελείο. Για το έλλειμμα αυτό όμως τα είπαμε πολλές φορές. Σήμερα ας μείνουμε στις τελευταίες εντυπώσεις από την πρωτοβουλία για το στεγαστικό όπου το κυβερνητικό ποτήρι μοιάζει μισογεμάτο.
