Του Σταύρου Χριστοδούλου
«Κανιβαλισμός». Η νέα «καραμέλα» των πολιτικών. Ενίοτε και «ανθρωποφαγία». Με τη γνωστή ουρά για την «αρένα» των κοινωνικών δικτύων. Όλα τα κλισέ μέσα σε μερικές μόνο λέξεις. Πρώτος άνοιξε τον χορό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πιστεύοντας, αφελώς μάλλον, ότι η κοινωνία είναι οι κλακαδόροι που τον περιβάλλουν. Η κοινωνία, όμως, με την οποία συνομιλούσε καθημερινά, όπως έλεγε, αποδεικνύεται ένα αδηφάγο τέρας που δεν μασάει εύκολα. Γι’ αυτό και τα περί κανιβαλισμού έπεσαν στο κενό. Ο κόσμος δεν τα κατάπιε αμάσητα. Γεγονός που ανάγκασε τον Νίκο Χριστοδουλίδη να κάνει ένα επικοινωνιακό ελιγμό σε μια προσπάθεια να σώσει ό,τι διασώζεται. Αναφέρομαι στη συνάντησή του με τον γενικό ελεγκτή η οποία είχε θετικό επικοινωνιακό πρόσημο. Πλην όμως –και δυστυχώς για τον Πρόεδρο– δεν υπολόγισε τον… βασιλικότερο του βασιλέως. Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, αφού παραδέχτηκε το λάθος με τον διορισμό της 19χρονης, πιπίλισε τα περί κανιβαλισμού, πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω. Αναφέρθηκε σε όσους «μισούν τον Νίκο Χριστοδουλίδη και δεν του έχουν συγχωρέσει ότι έχει κερδίσει τις Προεδρικές Εκλογές». Το τερμάτισε, δε, κάνοντας λόγο για «παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο». Αφιερώστε μερικά δευτερόλεπτα μονάχα για να κατανοήσετε το οξύμωρο: Ο γιος του Τάσσου, γόνος μιας από τις πιο ισχυρές οικογένειες του τόπου, κουνάει το δάκτυλο στο κατεστημένο! Ναι, είναι τόσο γελοίο όσο ακριβώς ακούγεται, οπότε δεν έχει νόημα να ξοδέψουμε ούτε λέξη παραπάνω.
Ας επιστρέψουμε όμως στη νεοφανή θεωρία «γι’ αυτούς που μισούν τον Νίκο Χριστοδουλίδη». Κατ’ αρχάς, όσο και να δυσκολεύονται κάποιοι να το αντιληφθούν, οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν πιο σοβαρά θέματα ν’ ασχοληθούν από τα τοξικά αισθήματα για τον οποιοδήποτε πολιτικό. Έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, να βγάλουν τον μήνα με τιμές που ανεβαίνουν διαρκώς, έχουν παιδιά να σπουδάσουν και ενοίκια να πληρώσουν. Καμιά σκασίλα δεν έχουν για να κανιβαλίσουν τον οποιοδήποτε. Ούτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε τον υφυπουργό του, ούτε τη νεαρή που ευνοήθηκε από τον ρουσφετολογικό διορισμό. Η κριτική που δέχεται η κυβέρνηση είναι αμιγώς πολιτική. Αφετηρία είναι τα όσα δήλωνε ο Νίκος Χριστοδουλίδης προ ολίγων μηνών, όταν έκανε σημαία του την «αλλαγή πολιτικής κουλτούρας». Τότε που μιλούσε για νέο ύφος και ήθος διακυβέρνησης, για αξιοκρατία και εκσυγχρονισμό στη δημόσια διοίκηση.
Το πρώτο δείγμα γραφής –η πρώτη κορυφαία πολιτική του πράξη– ήταν ένα ηχηρό ράπισμα στις μεγάλες προσδοκίες που ο ίδιος καλλιέργησε. Δεν τήρησε τη δέσμευσή του για συμμετοχή κατά 50% γυναικών στο υπουργικό, καθώς και για άλλα κριτήρια που περιλαμβάνονταν στις προεκλογικές του εξαγγελίες. Απογοήτευσε λοιπόν, και το μούδιασμα ήταν εμφανές σε πολλούς από αυτούς που τον στήριξαν. Κι ύστερα ξεκίνησε το γαϊτανάκι των διορισμών. Η περίπτωση του Μιχάλη Μιχαήλ με το καταγέλαστο βιογραφικό στην ΕΔΥ έστειλε το μήνυμα ότι η κυβέρνηση βαδίζει στον δρόμο των προκατόχων της: όλα για το βόλεμα των ημετέρων. Με μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα «λεπτομέρεια», την παράταση της θητείας του Κυριάκου Κενεβέζου στην πρεσβεία της Αθήνας έναντι του ευτελούς ποσού των 122.400 ευρώ. Ώσπου ξεσπάει το σκάνδαλο για τον διορισμό της 19χρονης στο υφυπουργείο Τουρισμού (χωρίς πτυχίο και οποιοδήποτε προσόν πέραν της συμμετοχής της στο επιτελείο Χριστοδουλίδη) κι αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο εχθρός του γελοίου είναι το γελοιωδέστερο. Σαν να μην έφτανε δε η εξόφθαλμη κοροϊδία, μας προέκυψε και ο λαλίστατος Κώστας Κουμής, ο οποίος δεν αρκέστηκε στην καραμέλα του κανιβαλισμού, σήκωσε τους πολιτικούς τόνους με τη μνημειώδη ατάκα: «το υφυπουργείο απασχολούν πιο σοβαρά προβλήματα και θα πρέπει να μας αφήσουν να εργαστούμε».
Εν όψει του απολογισμού των πρώτων 100 ημερών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να βάλει μια άνω τελεία και να προβληματιστεί για κάποια από τα πρόσωπα που επέλεξε. Πρόσωπα που είναι εμφανώς ακατάλληλα για τη δουλειά που τους ανατέθηκε. Αντί να αναλώνεται το κυβερνητικό επιτελείο σε θεωρίες περί κανιβαλισμού, ας κάνουν απλώς τη δουλειά τους, τιμώντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις που τους έφεραν στην εξουσία. Όλα τ’ άλλα περισσεύουν, κύριε Πρόεδρε.
