Του Σταύρου Χριστοδούλου
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα αναγκαστούμε ν’ ανατρέξουμε στα λεξικά. «Αλλαγή: μετάβαση από μια κατάσταση ή μορφή σε άλλη». Στο θέμα που μας ενδιαφέρει δηλαδή, εάν κυβερνάς τον τόπο και επανεκλεγείς αυτό δεν συνιστά αλλαγή. Πρόκειται για συνέχεια της υφιστάμενης κατάστασης, ακόμα κι αν στη νέα τάξη πραγμάτων εμπλέκονται καινούργια πρόσωπα. Διδακτικό παράδειγμα: Ο Αβέρωφ ως αρχηγός του κόμματος που κυβερνά θα παραμείνει ο ίδιος Αβέρωφ, εάν εκλεγεί επικεφαλής της κυβέρνησης που θα κυβερνήσει τα επόμενα πέντε χρόνια. Είναι τουλάχιστο οξύμωρο, για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται, ως υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας να επικαλείται την αλλαγή. Μπορεί να επικαλεστεί νέες ιδέες και προτάσεις, όχι όμως την αλλαγή της διακυβέρνησης των τελευταίων δέκα χρόνων.
Κατά τον ίδιο τρόπο το δεξί χέρι του Προέδρου Αναστασιάδη, ο τέως υπουργός Εξωτερικών, δεν μπορεί να επαγγέλλεται την αλλαγή γενικώς και αορίστως. Αφενός επειδή ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν προήλθε από πολιτική παρθενογένεση και αφετέρου επειδή δεν υπάρχει ούτε μία δήλωση διαφοροποίησής του από τη διακυβέρνηση του πολιτικού του μέντορα. Νέα πρόσωπα, άλλο ύφος, ενδεχομένως και άλλο ήθος εξουσίας, ναι, μπορεί να τα επικαλεστεί. Την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή όμως που ζητούν οι πολίτες δεν νομιμοποιείται να την κάνει σημαία, όταν όλα αυτά τα χρόνια δεν εξέφρασε μία έστω διαφωνία για τη διακυβέρνηση της χώρας. Εάν όλα ήταν καλά καμωμένα επί Αναστασιάδη, εύλογα υποθέτουμε ότι η ίδια φιλοσοφία θα διαπνέει και το πρόγραμμα εξουσίας του πρώτου τη τάξει υπουργού του, εάν εκλεγεί το 2023.
Με βάση τον πιο πάνω συλλογισμό, οδηγούμαστε στο λογικό συμπέρασμα ότι το αίτημα για αλλαγή αποτελεί προνομιακό πεδίο των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αυτό τεκμαίρεται από τον πολιτικό τους λόγο, όπως εκφράστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια κυρίως μέσα από το κοινοβούλιο. Είτε πρόκειται για το ΑΚΕΛ, όταν πρότασσε την ανάγκη πολιτικών με κοινωνικό πρόσημο, είτε το ΔΗΚΟ, όταν αναδείκνυε το μέγα θέμα της θεσμικής διαφθοράς, είτε για το Κίνημα Οικολόγων, όταν στηλίτευε το εμπόριο των χρυσών διαβατηρίων. Για αυτά και πολλά άλλα θέματα που αφορούν στους πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής (Εκπαίδευση, Υγεία, Οικονομία, Ανάπτυξη κ.λπ.) τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαθέτουν την έξωθεν καλή μαρτυρία για να επικαλεστούν την αλλαγή. Οι όποιες επιλογές τους σε σχέση με τους υποψηφίους θα πρέπει να εξεταστούν μέσα από αυτό το πρίσμα. Εάν δηλαδή πείθουν ως προς την ειλικρίνειά τους ή αν θα γίνουμε μάρτυρες πολιτικών πιρουετών όπου ο σκοπός για την εξουσία θα αγιάζει τα μέσα. Το βάρος της απόδειξης μοιραία πέφτει περισσότερο στους ώμους του ΔΗΚΟ, καθώς πληθαίνουν οι φήμες ότι οδεύει ολοταχώς στη στήριξη ενός εκ των δύο υποψηφίων που αποτελούν τη «φυσική συνέχεια» της διακυβέρνησης Αναστασιάδη.
Στις προεδρικές εκλογές του 2023 όμως δίνουν εξετάσεις όλοι. Όχι μόνο για την έκβαση της εκλογικής μάχης, αλλά και για την ποιότητα των πολιτικών τους επιλογών. Γιατί η αλλαγή μπορεί να αποτελεί προνομιακό πεδίο της αντιπολίτευσης όμως δεν της έχει εκχωρηθεί εν λευκώ. Η αλλαγή προϋποθέτει επιλογή προσώπου το οποίο θα διαθέτει τα εχέγγυα για να την υλοποιήσει. Για να το πούμε λαϊκά, εάν επιλέξουν τον λάθος άνθρωπο για να τρέξει ως υποψήφιος, το σύνθημα της αλλαγής θα καταλήξει άνευ περιεχομένου. Οι ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης, κυρίως από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα στα κόμματα: αλλάξτε τα όλα. Ευθύνη των κομμάτων είναι να εμπιστευτούν το λαϊκό αίτημα σε ένα υποψήφιο πρόεδρο κατάλληλο να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ότι θα επιχειρήσει τη γνήσια αλλαγή.
Κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να επαναπαύεται. Ούτε οι δύο συναγερμικοί υποψήφιοι, Αβέρωφ και Χριστοδουλίδης, αλλά ούτε και ο Άγνωστος Χ που θα στηριχθεί από την αντιπολίτευση. Η αλλαγή είναι μια καραμέλα που μπορεί να έχει τελικά στυφή γεύση. Είτε γιατί στα χείλη των δύο «κυβερνητικών» υποψηφίων θα ακούγεται ανειλικρινής, είτε γιατί στα χείλη του αντίπαλου δέους απλά δεν θα πείθει. Ο καιρός άλλωστε που τα κόμματα έκαναν προεδρικές εκλογές με carte blanche παρήλθε ανεπιστρεπτί.
