Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ο Ιωάννης Κασουλίδης, στη συνέντευξή του στον Ανδρέα Κημήτρη, είπε το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό της μικρής μας πόλης: το ΔΗΚΟ είναι κόμμα ρουσφετιών. Και έγινε χαμός! Σωρεία αντιδράσεων από ΔΗΚΟϊκά στελέχη, μια μάλιστα εξ αυτών (της Χριστιάνας Ερωτοκρίτου) τιμήθηκε και με το βαρυσήμαντο like του Ευθύμιου Δίπλαρου.
Η απορία είναι απλή, αγνή και ειλικρινής: όσοι δημοσιολογούμε –άλλοι κατ’ επάγγελμα και άλλοι από χόμπι– ζούμε άραγε στην ίδια χώρα; Γιατί αν ζούμε στην ίδια χώρα θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι ο κύριος Κασουλίδης είπε απλώς το αυτονόητο. Ότι το ΔΗΚΟ δεν είναι ένα κόμμα που κομίζει στην πολιτική αρένα κάποιο όραμα διακυβέρνησης. Αλλά ένα κόμμα που έχει ως λόγο ύπαρξης την αναρρίχηση στην εξουσία («και αυτή η νίκη ανήκει στο ΔΗΚΟ»), βουτώντας όσο πιο βαθιά γίνεται το χέρι στο βάζο με το μέλι. Έχει γίνει άλλωστε εξπέρ στο ευγενές σπορ των διορισμών ημετέρων, το οποίο ασκεί από την εποχή του μακαρίτη του Σπύρου Κυπριανού με θαυμαστή συνέπεια. Πρόκειται για ένα ιστορικό πλέον κόμμα το οποίο παρά τους κλυδωνισμούς που υπέστη κατά καιρούς (πολλές διασπάσεις, από το 1977 έως τις μέρες μας) παρέμεινε σταθερό και ακλόνητο σε ένα πράγμα: την ιδεολογία της εξουσίας. Αξιοποιώντας τον ρόλο του ρυθμιστή, άλλοτε γέρνοντας τη ζυγαριά στα αριστερά κι άλλοτε στα δεξιά, καταπώς το συνέφερε.
Η επιλογή στήριξης στον Νίκο Χριστοδουλίδη έγινε με αυτό ακριβώς το σκεπτικό. Το ΔΗΚΟ (του Νικόλα Παπαδόπουλου) και το άλλο ΔΗΚΟ (η ΔΗΠΑ του Μάριου Καρογιάν) επέλεξαν το φαβορί της προεκλογικής κούρσας, προσδοκώντας στο κομμάτι της πίτας εξουσίας που τους αναλογούσε. Αν πριν από δύο χρόνια έλεγε κανείς ότι αυτοί οι δύο άνδρες θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι, ως κυβερνητικοί εταίροι, θα τον βγάζαμε τρελό. Γιατί τα πολιτικά αισθήματα του Νικόλα για τον Μάριο (και αντίστροφα) εμπεριέχονται σε μια και μόνο λέξη: απέχθεια. Η ιδεολογία της εξουσίας όμως δεν είναι συμβατή με αυτού του είδους τις συναισθηματολογίες. Γι’ αυτό ενώνει και τους μεγαλύτερους πολιτικούς εχθρούς αρκεί να τους εξασφαλίζει μια θέση στο τραπέζι.
Έχοντας πλέον την πολυπόθητη θέση στο τραπέζι το ερώτημα είναι αν το παλαιό και το νέο ΔΗΚΟ κεφαλαιοποιούν πολιτικά. Η πρόσφατη έρευνα της Pulse σε συνεργασία με τη Γνώρα κατέγραψε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς αυτό. Με πιο ενδιαφέρον απ’ όλα το αρνητικό πρόσημο στη δημοτικότητα των κυβερνητικών εταίρων (50% ο Νικόλας Παπαδόπουλος, 63% ο Μάριος Καρογιάν και 66% ο Μαρίνος Σιζόπουλος). Μια εξήγηση είναι ότι τα κυβερνητικά οφέλη (διορισμοί και κάθε λογής εξυπηρετήσεις) δεν άρχισαν ακόμα να αποδίδουν. Μια άλλη εξήγηση, πολύ πιο ανησυχητική για τα κόμματα της συμπολίτευσης, είναι ότι ενώ αυτοί βάζουν πλάτη εντέλει εισπράττει ο επικοινωνιακά πληθωρικός Νίκος Χριστοδουλίδης. Θα έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας για να παρακολουθήσουμε το φαινόμενο, ιδιαίτερα μετά τον ανασχηματισμό το φθινόπωρο που αναμένεται να διαταράξει τις σημερινές ισορροπίες. Ισορροπίες που μπορεί να ανατραπούν πλήρως εάν στο άρμα της κυβέρνησης, παρά τις σημερινές διακηρύξεις, προσδεθεί τελικά και ο Δημοκρατικός Συναγερμός.
Αλλά για να επιστρέψουμε στην αφετηρία του άρθρου ενδεχομένως να βρισκόμαστε και ενώπιον μιας νέας, μάλλον οξύμωρης, πολιτικής πραγματικότητας: η τύχη του Δημοκρατικού Κόμματος να μην ταυτίζεται με την τύχη του ηγέτη του. Το ΔΗΚΟ επί της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη έχει την ευκαιρία να επιστρέψει ξανά στο παιχνίδι και να δικαιώσει τον λόγο δημιουργίας και ύπαρξής του: να λειτουργεί ως μοχλός της κυβερνητικής μηχανής. Τι γίνεται όμως με τον Νικόλα; Η στήριξη στον πρόεδρο, «που αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον εφεύρουμε», καθιστά τον ηγέτη του ΔΗΚΟ όχι μόνο ευάλωτο αλλά και δευτεραγωνιστή των εξελίξεων. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης αποδεικνύεται σαρωτική προσωπικότητα, με οριζόντια διεισδυτικότητα στον κομματικό χάρτη. Όσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διατηρεί αυτή τη δυναμική ο Νικόλας Παπαδόπουλος, με τα ασθενικά ποσοστά δημοτικότητας, θα παραμείνει μοιραία χειροκροτητής στην εξέδρα. Γεγονός που υπογραμμίζει το οξύμωρο που λέγαμε πριν: Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς να παραμείνει απλός πρίγκιπας.
