Ποιος φοβάται τον Τζο Λο;

Στην αρχή είχε μόνο πλάκα. Επειδή μάλλον κι αυτός έσπαγε περισσότερο πλάκα και λιγότερο έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά. Ήταν και τα θέματά του τέτοια: η υπερφίαλη περσόνα της Γιολίτη, ο νεοπλουτισμός, η επίδειξη των «νέων λεφτών» στη λεμεσιανή ριβιέρα. Η διακυβέρνηση Αναστασιάδη με ό,τι συνεπάγεται –πολιτικές αποφάσεις, lifestyle, μειωμένες ηθικές αντιστάσεις– ήταν το απότοκο της παρακμής μιας χώρας που στο εξωτερικό πλέον την ταύτιζαν με σημαία ευκαιρίας. «Ακόμη στριφογυρίζει στο μυαλό μου ο τότε υπουργός Εσωτερικών, με φόντο το εικόνισμα του Χριστού, ξεδιάντροπα να ανοητολογεί και να παραπληροφορεί» είπε ο δημιουργός του parody “Jho Lοw ο Προεδρικός Βαφτιστικός” στη συνέντευξή του στην Κατερίνα Ηλιάδη. Και κάπου εκεί, μέσα στη φουρτούνα που ξεσήκωσε το ρεπορτάζ του Al Jazeera, ξεκίνησε η αλλαγή πλεύσης. Οι αναρτήσεις του συνέχιζαν να κάνουν πλάκα, αλλά δεν ήταν μόνο πλάκα. Όχι πια. Τα σχόλιά του έγιναν πιο πολιτικά. Πιο αιχμηρά.

Η δράση ως γνωστόν προκαλεί αντίδραση. Στην περίπτωσή του, η «αντίδραση» ήταν ένα ανέλπιστα μεγάλο κοινό, το οποίο όσο μεγάλωνε, τόσο του άνοιγε τον ορίζοντα για να διευρύνει την γκάμα των σχολίων του. Των «αποκαλύψεων» λένε κάποιοι, αν και μάλλον εδώ θα πρέπει να κρατήσουμε μικρό καλάθι. Γιατί άλλο ισχυρισμός κι άλλο αποκάλυψη. Εντελώς άλλο πράγμα δε είναι η τεκμηρίωση. «Είμαι ένας αλλά μου δίνουν πληροφορίες πολλοί» ομολόγησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια στη συνέντευξή του. Γεγονός που δικαιολογεί όλες αυτές τις πληροφορίες (ακόμα και έγγραφα) που αναρτά. Αλλά που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την έκδοση καταδικαστικών αποφάσεων με συνοπτικές διαδικασίες εν είδει λαϊκού δικαστηρίου.

«Ο Τζο Λο κάνει τη δουλειά που δεν κάνετε εσείς» πετούν κάποιοι το γάντι στους δημοσιογράφους. Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτούς που, από συντεχνιακό καθήκον, υπερασπίζονται τη χαμένη τιμή της κυπριακής δημοσιογραφίας. Γι’ αυτό αφήνω τον ίδιο να απαντήσει: «Υπάρχουν και άλλοι σοβαροί λόγοι για να παραμείνει κανείς ανώνυμος. Κατ’ αρχάς δεν θέλω τους μπελάδες που μαθαίνω ότι τραβούν όσοι κάνουν αποκαλύψεις στην Κύπρο. Στο τέλος καταλήγουν να χρειάζεται να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες». Αυτό ακριβώς. Είναι ανόητο να υποβαθμίσει κανείς την ατολμία των δημοσιογράφων να περπατήσουν στα λασπόνερα, αλλά την ίδια ώρα οφείλουμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς γίνεται η δουλειά επί του εδάφους. Με τον λίβελο να αιωρείται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τις εφημερίδες και τους κανόνες της δεοντολογίας να λειτουργούν ως μπούσουλας για τη δουλειά μας.

Ο Τζο Λο δεν έχει προφανώς αυτού του είδους τις δεσμεύσεις. Μιλά αλογόκριτα, με μοναδικό ρίσκο τους haters. Μοναδικό; Σύμφωνα με τον ίδιο υπήρξαν και απειλές κατά της οικογένειάς του, για να μην αναφερθούμε στις παραστάσεις της κυπριακής αστυνομίας προς το Twitter. Ένας τόσο επιδραστικός λογαριασμός λογικό είναι να προκαλεί προβλήματα στο δημιουργό του. Αυτό που το κάνει πιο εύκολο είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος (υπαρκτό πρόσωπο πάντως και όχι προϊόν σκοτεινών δυνάμεων όπως ολοφύρονται κάποιοι) ζει στο εξωτερικό, είναι οικονομικά ανεξάρτητος και δεν έχει ανάγκη τις πλάτες του Συστήματος. Απ’ την άλλη θα ήταν τουλάχιστο αφελής μια μανιχαϊστική προσέγγιση του φαινομένου. Προφανώς και η περίπτωση Τζο Λο δεν είναι άσπρο – μαύρο. Εγώ για παράδειγμα, αν και δηλωμένος φαν, έχω σοβαρές ενστάσεις, όταν αγγίζει προσωπικά δεδομένα, όπως π.χ. ερωτικές σχέσεις κ.λπ. Με τη διαφορά όμως ότι τα όποια ατοπήματά του δεν τον ακυρώνουν. Και με αποτέλεσμα, ν’ αποτελεί σήμερα μια σπάνια παρουσία στη δημόσια σφαίρα, η οποία χαρακτηρίζεται από τόλμη, χιούμορ και ελευθερία σκέψης.

Το ερώτημα λοιπόν, που ανέκυψε μετά και από τον πρόσφατο θόρυβο της υπόθεσης Γιαννάκη, είναι το εξής: Ποιος φοβάται τον Τζο Λο; Αυτοί που θέλουν να ελέγχουν την ατζέντα μάλλον. Εκείνοι που δυσφορούν, όταν γυρνάει προς το μέρος τους ο μεγεθυντικός καθρέφτης του parody για να δει το κοινό τις αθέατες όψεις της διαπλοκής και του βαθέος κράτους. Όπως λέω συχνά είναι θέμα επιλογής: ο καθένας επιλέγει την όχθη απ’ όπου θέλει να αντικρίζει τον κόσμο.