Του Πάρη Δημητριάδη
Η δημιουργία υπεραστικού σιδηροδρόμου στη χώρα μας που να συνδέει τα αστικά κέντρα με το αεροδρόμιο επανήλθε τις προάλλες στην επικαιρότητα, με την παρουσίαση κοστολογημένης μελέτης, που εκπονήθηκε από κυπριακής καταγωγής ιδιώτες στο Λονδίνο. Με παρέμβασή του στη μεσημβρινή εκπομπή του Σίγμα, ο επικεφαλής της μελέτης, κ. Γιαννάκης Καπόνης αναφέρθηκε στην προφανή ανάγκη να αρχίσει επιτέλους ένας σοβαρός και επισταμένος διάλογος από τους ιθύνοντες, καθώς δεν γίνεται, όπως ανέφερε, να είμαστε η μοναδική χώρα εντός ΕΕ που στερείται στοιχειώδους συγκοινωνίας.
Πράγματι, πρόκειται για μια συζήτηση που πηγαινοέρχεται για πολλά χρόνια τώρα και παραμένει σε θεωρητικό και (αμπελο) φιλοσοφικό, θα μπορούσε να πει κάποιος, επίπεδο. Αναμφίβολα, αυτό που ποτέ δεν είδαμε να πηγαινοέρχεται στη χώρα μας είναι ένα γρήγορο μέσο μαζικής μεταφοράς, που να εμπνέει ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Σημαντικό το «γρήγορο», αφού όσο κι αν αναβαθμίστηκαν τα λεωφορεία, που αναβαθμίστηκαν και πρέπει να αναβαθμιστούν κι άλλο, αν θες τον διπλάσιο και τον τριπλάσιο χρόνο για να φτάσεις στον προορισμό σου συγκριτικά με το ΙΧ, δουλειά δεν θα γίνει, ποτέ.
Η άβολη και οπισθοδρομική εικόνα που συναντούν όλοι όσοι φτάνουν από το εξωτερικό στο αεροδρόμιο Λάρνακας είναι σίγουρα ενδεικτική. Ενδεικτική ενός κράτους που για δεκαετίες, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, αμέλησε να ασχοληθεί με ένα από τα πλέον σημαντικά και θεμελιώδη κοινά αγαθά, όπως είναι η σύγχρονη και οικονομικά προσιτή δημόσια συγκοινωνία. Οι οποιεσδήποτε, όμως, δικαιολογίες, εάν μέχρι τώρα υπήρχαν, εκλείπουν. Οι δείκτες του ρολογιού γυρνάνε ανάποδα για τους ιθύνοντες και το μεγάλο οικονομικό κόστος για έναν ελαφρύ σιδηρόδρομο δεν μπορεί να χρησιμοποιείται πια ως δικαιολογία. ΄Είναι θέμα προτεραιοτήτων και το συγκεκριμένο θέμα οφείλει να μπει επιτέλους ψηλά στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Όπως ούτε φυσικά και το γεγονός ότι το νησί είναι… μοιρασμένο μπορεί να χρησιμοποιείται ως αντεπιχείρημα για τρένο στην Κύπρο. Λες και σε περίπτωση επανένωσης θα ήταν κβαντική φυσική να επεκταθεί ένα υποτυπώδες σιδηροδρομικό δίκτυο στο υπόλοιπο μισό του νησιού.
Πάντως, με τον μέσο όρο ΙΧ αυτοκινήτων στην Κύπρο να ξεπερνάει κατά πολύ τον αντίστοιχο μέσο όρο της ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία από την Eurostat καθώς και με τον πληθυσμό της χώρας στις περιοχές που ελέγχονται από τη Δημοκρατία να έχει αυξηθεί κατακόρυφα και να πλησιάζει, σύμφωνα με το Worldometer, σχεδόν τα 1,4 εκατομμύρια μόνιμους κάτοικους (1,358,262 για την ακρίβεια) τα στατιστικά δεδομένα μιλούν από μόνα τους. Η Κύπρος έχει κυριολεκτικά «πνιγεί» στο ΙΧ αυτοκίνητο και οι σωρευτικές αρνητικές συνέπειες επεκτείνονται σε όλους τους τομείς της ευημερίας και της ευζωίας μας.
Από τον ζωτικό τομέα της ασφαλούς μετακίνησης και τη μείωση της καθημερινής μας ταλαιπωρίας στο τιμόνι μέχρι την αντιμετώπιση της συγκοινωνιακής φτώχειας και από την επιτακτική ανάγκη για μείωση της περιβαλλοντικής ρύπανσης μέχρι τα αναρίθμητα οικονομικά οφέλη, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, που με τη λειτουργία ενός σιδηροδρόμου, θα μπορούσαν γρήγορα να προκύψουν και να υπερκαλύψουν κιόλας το κόστος της δημιουργίας του, το πραγματικό ερώτημα είναι εάν και γιατί υπάρχει ακόμη ερώτημα. Το υπεραστικό τρένο φαντάζει ως η καταλληλότερη επιλογή, καθώς δεν προϋποθέτει εξεζητημένα εργοτάξια όπως ένα μετρό, που για τα δεδομένα της Κύπρου θα ήταν υπερβολή και θα μπορεί να εξυπηρετεί το σύνολο σχεδόν των κατοίκων της χώρας του ενός και κάτι εκατομμυρίου, ανεξαρτήτως εάν διαμένουν στη Λευκωσία, στην Πάφο, στο Παραλίμνι κ.ο.κ.
Στην τελική, εάν η παρούσα κυβέρνηση επιθυμεί να αφήσει ένα αναπτυξιακό αποτύπωμα ουσίας, τότε οφείλει να εξετάσει το θέμα με την επιβεβλημένη και δέουσα προσοχή. Τόσα και τόσα αναπτυξιακά έργα δισεκατομμυρίων έχουν δει τα μάτια μας που έχουν ωφελήσει μειοψηφίες, ας δούμε επιτέλους και μια επένδυση εκατομμυρίων που να ωφελήσει ουσιωδώς την πλειοψηφία.
