Του Πάρη Δημητριάδη
Η δημιουργία υπεραστικού σιδηροδρόμου στη χώρα μας που να συνδέει τα μεγάλα αστικά κέντρα με το αεροδρόμιο επανήλθε στην επικαιρότητα, με την παρουσίαση κοστολογημένης μελέτης, που εκπονήθηκε από κυπριακής καταγωγής ιδιώτες στο Λονδίνο. Με παρέμβασή του στη μεσημβρινή εκπομπή του Σίγμα, ο επικεφαλής της μελέτης, κ. Γιαννάκης Καπόνης αναφέρθηκε στην προφανή ανάγκη να αρχίσει επιτέλους ένας σοβαρός, στοιχειοθετημένος και επισταμένος διάλογος από τους ιθύνοντες, καθώς δεν γίνεται, όπως ανέφερε, να είμαστε η μοναδική χώρα εντός ΕΕ που στερείται στοιχειώδους συγκοινωνίας.
Πράγματι, πρόκειται για μια συζήτηση που πηγαινοέρχεται για πολλά χρόνια και παραμένει σε θεωρητικό και (αμπελο) φιλοσοφικό, θα μπορούσε να πει κανείς, επίπεδο. Αυτό που δεν είδαμε ποτέ να πηγαινοέρχεται στη χώρα μας είναι ένα μέσο μαζικής μεταφοράς που να εμπνέει αξιοπιστία, ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
Αδιαμφισβήτητα, η αμήχανη και οπισθοδρομική εικόνα που συναντούν όλοι όσοι φτάνουν από το εξωτερικό στο αεροδρόμιο Λάρνακας είναι ενδεικτική ενός κράτους που για δεκαετίες, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, αμέλησε να ασχοληθεί με ένα από τα πλέον θεμελιώδη δημόσια αγαθά, όπως είναι η άνετη, σύγχρονη, αποτελεσματική και οικονομικά προσιτή συγκοινωνία. Οι οποιεσδήποτε, όμως, δικαιολογίες, εάν μέχρι τώρα υπήρχαν, πλέον εκλείπουν. Οι δείκτες του ρολογιού γυρνάνε ανάποδα για τους ιθύνοντες και ούτε το οικονομικό κόστος για έναν ελαφρύ σιδηρόδρομο μπορεί να χρησιμοποιείται πια ως δικαιολογία, ούτε το γεγονός ότι η Κύπρος είναι… μοιρασμένη. Μ΄άλιστα, ειπώθηκε κι αυτό ως αντεπιχείρημα κατά καιρούς, λες και σε περίπτωση επανένωσης θα ήταν κβαντική φυσική να επεκταθεί στο υπόλοιπο μισό του νησιού ένα υποτυπώδες σιδηροδρομικό δίκτυο.
Με τον μέσο όρο ΙΧ αυτοκινήτων στην Κύπρο να ξεπερνάει κατά πολύ τον αντίστοιχο μέσο όρο της ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία από την Eurostat και με τον πληθυσμό της χώρας στις περιοχές που ελέγχονται από τη Δημοκρατία να έχει αυξηθεί κατακόρυφα και να αγγίζει, σύμφωνα με το Worldometer, σχεδόν τα 1,4 εκατομμύρια μόνιμους κάτοικους (1,358,262 για την ακρίβεια) τα στατιστικά δεδομένα μιλούν από μόνα τους. Η Κύπρος έχει «πνιγεί» στο ΙΧ αυτοκίνητο και οι αρνητικές συνέπειες είναι σωρευτικές και επεκτείνονται σε όλους τους τομείς της ευημερίας και της ευζωίας μας.
Από τον ζωτικό τομέα της ασφαλούς μετακίνησης μέχρι την αντιμετώπιση της συγκοινωνιακής φτώχειας και τη μείωση της καθημερινής μας ταλαιπωρίας και από την επιτακτική ανάγκη για μείωση της περιβαλλοντικής ρύπανσης μέχρι τα αναρίθμητα οικονομικά οφέλη, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, που με τη λειτουργία ενός σιδηροδρόμου, θα μπορούσαν γρήγορα να προκύψουν και να υπερκαλύψουν κιόλας το κόστος της δημιουργίας του, το πραγματικό ερώτημα είναι εάν και γιατί υπάρχει ακόμη ερώτημα. Το υπεραστικό τρένο φαντάζει ως η ιδανική επιλογή, καθώς δεν προϋποθέτει εξεζητημένα εργοτάξια όπως ένα μετρό και θα μπορεί να εξυπηρετεί το σύνολο σχεδόν των κατοίκων της χώρας, ανεξαρτήτως εάν διαμένουν στη Λευκωσία, στην Πάφο, στο Παραλίμνι κ.ο.κ.
Στην τελική, είναι ζήτημα προτεραιοτήτων κι αν η παρούσα κυβέρνηση επιθυμεί να αφήσει ένα αναπτυξιακό αποτύπωμα ουσίας, τότε οφείλει να εξετάσει το θέμα με την επιβεβλημένη και δέουσα προσοχή. Τόσα και τόσα αναπτυξιακά έργα δισεκατομμυρίων έχουν δει τα μάτια μας που έχουν ωφελήσει μειοψηφίες, ας δούμε επιτέλους και μια επένδυση εκατομμυρίων κάτι που να ωφελήσει -ουσιωδώς- την πλειοψηφία.
