Του Πάρη Δημητριάδη
Την πρώτη φορά που, τηρουμένων των αναλογιών, αμήχανα τεκταινόμενα στη δική μας χώρα μου θύμισαν πλάνα από την αριστουργηματική ταινία «Τζόκερ» (του 2019, όχι την καινούρια) ήταν τη βραδιά της 9ης Ιουνίου, όταν ένας 24χρονος παραγωγός χαζού περιεχομένου στο ίντερνετ πανηγύριζε σε υπερυψωμένο σημείο στην Πλατεία Ελευθερίας, στη Λευκωσία, ως ο μεγάλος και απροσδόκητος νικητής των φετινών εκλογών. Με τη στήριξη του λαού που με σοκαριστικά υψηλά ποσοστά τον εξέλεξε, ο Φειδίας Παναγιώτου, θα έφερνε, σύμφωνα με δηλώσεις του και όπως ο ίδιος, καλοπροαίρετα, εκτιμώ, πίστεψε, την περιβόητη «ρήξη με το σάπιο κατεστημένο».
Οι viral φωτογραφίες από τις γεμάτες αυτοπεποίθηση πόζες του Φειδία Παναγιώτου εκείνη τη νύχτα στην πλατεία Ελευθερίας, με τα χέρια του ορθάνοιχτα λες και βρισκόταν σε ντελίριο ζεϊμπέκικου, μου θύμισαν συγκεκριμένα μια ανατριχιαστική σκηνή στην ταινία, όπου ο πρωταγωνιστής ηθοποιός, ο μοναδικός Χοακίν Φίνιξ, που υποδύεται τον Άρθουρ Μίλερ, έναν αποτυχημένο επαγγελματία κωμικό, με σοβαρή ψυχική πάθηση, ποζάρει επίσης με τα χέρια ανοιχτά πατώντας πάνω σε ένα περιπολικό της αστυνομίας, στο μέσο μιας λεωφόρου που καίγεται. Είναι η στιγμή που ο Τζόκερ, όπως έχει πλέον ονομαστεί ο Μίλερ στην ταινία, γίνεται ο άνθρωπος - σύμβολο ενός λαού που εξεγείρεται.
Παρά την υπερβολική και ενδεχομένως ανόητη, θα μπορούσε δικαίως να ειπωθει, σύγκριση μεταξύ του Φειδία και του… Τζόκερ, υπάρχουν ορισμένες σημειολογικές ομοιότητες μεταξύ των δύο ιστοριών, χωρίς φυσικά να υπαινίσσομαι ότι ο Παναγιώτου πάσχει από ψυχική διαταραχή ή ότι είναι ικανός να διαπράξει εγκλήματα. Δεν λέω ότι ο Φειδίας είναι ο Τζόκερ και επαναλαμβάνω και υπογραμμίζω ότι οι καλές προθέσεις του 24χρονου Youtuber που μια μέρα ξύπνησε ευρωβουλευτής δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η απόγνωση όμως μιας κοινωνίας που αποπροσανατολισμένη και απηυδισμένη ψάχνει μια κάποια διέξοδο στα προβλήματα που η πολιτεία ποτέ δεν της έλυσε θα μπορούσαν να σημειωθούν ως ομοιότητες.
Κι εάν ο Φειδίας σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί ευθέως με τον Τζόκερ, είναι, δυστυχώς, μερικές ακόμη άβολες και δυσάρεστες σκηνές από την ίδια ταινία, που νιώθω πως θα μπορούσαν να παραλληλιστούν πολύ πιο εύστοχα και γλαφυρά με τεκταινόμενα που συμβαίνουν προσφάτως γύρω μας. Αναφέρομαι στις εξοργιστικές, καθημερινές σχεδόν, επιθέσεις εναντίον ντελιβεράδων, που προφανώς όχι τυχαία συμβαίνουν αποκλειστικά στην πόλη της Λεμεσού και που μου θύμισαν σκηνές που προβάλλονται στην αρχή του φιλμ, όπου, ο Άρθουρ, ως ένας φτωχός, πλην τίμιος, πλανόδιος και παρίας κωμικός, πλακώνεται στο ξύλο από νταήδες του δρόμου που θεωρούν πως είναι πολύ αστείο να δέρνεις, να ασκείς σωματική και λεκτική βία και να ληστεύεις τους πλέον ευάλωτους συνανθρώπους σου.
Χωρίς αμφιβολία, οι εξωφρενικοί ξυλοδαρμοί και οι φρικιαστικές βιαιοπραγίες εναντίον των πιο ευάλωτων ανθρώπων της κοινωνίας μας, των σύγχρονων σκλάβων μας, είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε απόλυτη σήψη. Βρίσκουν απήχηση στη Λεμεσό, όπου οι ανισότητες έχουν μεγεθυνθεί σε βαθμό πρωτοφανή για τα δεδομένα της χώρας μας και όπου η βία μόνο βία θα γεννήσει.
Μια βία με πολλά πρόσωπα, που αν ζεις στην πόλη μπορείς μάλλον να αντιληφθείς από ποια αφετηρία προέρχεται και που ως θλιβερό αποτέλεσμα έχει την εκκόλαψη του πλέον δηλητηριώδους φιδιού, το οποίο όχι μόνο βγήκε από το αυγό του αλλά πλέον μεγάλωσε και θέριεψε, ξεφεύγοντας από κάθε ίχνος λογικής και ελέγχου. Πέρα βεβαίως από την εγκληματική συμπεριφορά των λούμπεν νταήδων που με το καθημερινό καρτέρι που στήνουν για ξύλο σε διανομείς φαγητού καίνε κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που μας απέμεινε εύκολα και χωρίς μεγάλη φαντασία εντοπίζει κανείς και την εξίσου εγκληματική, αν όχι εγκληματικότερη, αναλγησία της πολιτείας και της ευρύτερης «νοικοκυρεμένης» κοινωνιας μας.
Πίσω από τα αστραφτερά τζάμια των υπερπολυτελών αναπτύξεων της Λεμεσού, που θεωρήθηκε ότι θα μας έσωζαν από τη χρεοκοπία, τα ρόπαλα ενος εξαγριωμένου όχλου που έμεινε πίσω, σε σύγχρονες φαβέλες, υπόσχονται καθημερινά εκδίκηση. Το δυστύχημα και η τραγική ειρωνεία είναι ότι η σαλεμένη αυτή εκδίκηση βρίσκει ως αποδέκτες της τους πλέον αθώους και ανήμπορους συμπολίτες μας.
Συμπερασματικά, μια εμετική δυσωδία και ένα κακόγουστο γκροτέσκ τσίρκο κατάντησε η κοινωνία μας. Οι «μικροεγκληματίες» πάντως υποτίθεται πως συλλαμβάνονται. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται η Αστυνομία μας για τους αρρωστημένους νταήδες που σπάζουν στο ξύλο ντελιβεράδες. Με τους ηθικούς αυτουργούς και τους ιθύνοντες του εγκλήματος, τι να γίνεται άραγε;
