Απανθρωποποίηση

Οι πρώτες αυθόρμητες σκέψεις και τοποθετήσεις, τα πρώτα αυθόρμητα αντανακλαστικά, όταν αγριάνθρωποι βιαιοπράγησαν στη Χλώρακα και στη Λεμεσό εναντίον προσώπων με μεταναστευτική βιογραφία, είχαν σημασία.

Είχε σημασία αν έκανες χρήση ή όχι της λέξης «ρατσισμός». Είχε σημασία εάν είχες –ή όχι – τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση και αντίληψη να καταλάβεις πως ωμή ρατσιστική βία ήταν αυτό που συνέβαινε, χωρίς «ναι μεν», χωρίς «αλλά» και χωρίς προτεραιότητά σου εκείνη την ώρα που τα θύματα ακόμη προσπαθούσαν να επουλώσουν τις πληγές τους να είναι να μιλήσεις για το «πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι το προσφυγικό» και για «πόσους πρόσφυγες αντέχει η Κύπρος». Επίσης, σημασία είχε κι αν έβλεπες την ταξική παράνοια στην όλη κατάσταση, αφού, σε αντίθεση με τους φτωχούς ξένους που τους ξυλοφορτώνουμε απλώς γιατί είναι ξένοι, για τους πλούσιους ξένους διαχρονικά πουλάμε την ψυχή μας (στον διάβολο) για χάρη τους.

Δυστυχώς, η πλειονότητα σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας αλλά και των δημοσιογράφων τότε φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Οι περισσότεροι ιεράρχησαν ως προτεραιότητα να μιλήσουν αμέσως για το πώς θα λιγοστέψουν οι φτωχοί ξένοι και όχι για το πώς αντιμετωπίζεται η κανονικοποίηση του μισανθρωπισμού, που βγήκε στον δρόμο με τα ρόπαλα. Αυτά ήταν τα αυθόρμητα αντανακλαστικά της πλειοψηφίας των δημοσίων προσώπων στη χώρα μας, κι αυτό είναι ένα σοβαρό σύμπτωμα απανθρωποποίησης. Ευτυχώς, οι μαζικές αντιρατσιστικές πορείες που έγιναν αμέσως σε Λεμεσό και Λευκωσία έδειξαν ότι σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας διατηρεί τα αντανακλαστικά του και αντιδρά έντονα σε τόσο πρώτου και πρωτόγονου επιπέδου φυλετικό και ταξικό ρατσισμό.

Βγαίνοντας από τον μικρόκοσμο της μικρής μας χώρας και βλέποντας τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε διεθνές επίπεδο, με αποκορύφωμα το Ισραήλ και τη Γάζα την τελευταία εβδομάδα, δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί απελπισία, αν του έχουν απομείνει στοιχειώδη λογικά αντανακλαστικά. Ξυπνούν τα πλέον επικίνδυνα ένστικτα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε συνανθρώπους και υπάνθρωπους, ανάλογα με τη φυλετική καταγωγή και τη χώρα στην οποία μένουν και δυστυχώς ξυπνούν από παντού αυτά τα καταστροφικά ένστικτα!

Εάν ποτέ διερωτήθηκες πώς και γιατί δεν αντέδρασε η ανθρωπότητα την εποχή που οι Ναζί αλώνιζαν, δες τι συμβαίνει τώρα, σήμερα, στη Γάζα, γράφει από χθες ένα ποστ που έγινε viral, σε συγκεκριμένη αλγοριθμική φούσκα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πραγματικά είναι να διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να διατάζεται η 24ωρη εκκένωση μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο και να μην έχει ακόμη παραλύσει το σύμπαν από τις αντιδράσεις, ούτως ώστε να αποτραπεί μια τόσο καταστροφική ανθρωπιστική κρίση, μια επικείμενη εθνοκάθαρση. Δεν έχει τεράστια σημασία να μη νομιμοποιείται σε κανένα μυαλό, επίσημο ή ανεπίσημο, η νομιμοποίηση μιας οποιασδήποτε εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας;

Την ίδια ώρα και για να πάμε λίγες μέρες πριν, είχε μεγάλη σημασία, εάν μετά από τις τόσο αποκρουστικές εικόνες που αντικρίσαμε από τις φρικαλεότητες των τρομοκρατών της Χαμάς, με τη σφαγή και κακοποίηση αμάχων, γυναικών και μικρών παιδιών και τις ειδήσεις για αποκεφαλισμό μικρών μωρών, η πρώτη μας έγνοια και το πρώτο, αυθόρμητο μας αντανακλαστικό ήταν να μιλήσουμε για τα «ναι μεν, αλλά».

Σαφώς και το πιο δαιδαλώδες και δυσεπίλυτο πολιτικό πρόβλημα του αιώνα δεν ξεκίνησε προχθές και αν είναι δυνατόν να πρέπει να επαναλαμβάνουμε ότι ο παλαιστινιακός λαός έχει κάθε δικαίωμα να μάχεται για αξιοπρέπεια, ελευθερία και ανεξαρτησία. Έτερον εκάτερον! Όπως με τον βίαιο ρατσισμό στην Κύπρο είναι έρεβος να διστάσουμε να τον ονομάζουμε ως τέτοιο την ώρα που συμβαίνει, αντιστοίχως είναι βαθιά ανησυχητικό να διστάζουμε να ονομάσουμε τη χείριστη μορφή της τοξικής αρρενωπότητας και τη χείριστη μορφή της στυγνής τρομοκρατίας ως τέτοιες την ώρα που φανερώνουν το πλέον αδίστακτο πρόσωπο.

Όταν ακόμη και οι κατεξοχήν φορείς του ανθρωποκεντρισμού αιτιολογούν τη φρίκη και το πρώτο και μοναδικό που σκέφτονται την ώρα που συμβαίνει είναι το what about, όταν ακόμη και οι ανθρωπιστές αποκτηνώνονται, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν, πού οδηγούμαστε;

Σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις, σε τόσο λεπτές συγκυρίες και τόσο λεπτά σχοινιά στα οποία βαδίζει η ανθρωπότητα, εάν το οπαδικό συναίσθημα κυριαρχήσει και η απανθρωποποίηση γίνει ο κανόνας, παντού, ποια η ελπίδα μας; Αν χάσουμε τα αντανακλαστικά να ονομάζουμε την εθνοκάθαρση, εθνοκάθαρση, τον ρατσισμό ρατσισμό, την τρομοκρατία τρομοκρατία, το απαρτχάιντ απαρτχάιντ και τις εισβολές εισβολές και όχι επιχειρήσεις (για να παραπέμψω και στο ξέπλυμα της εισβολής του Πούτιν) τι ακολουθεί;