Του Πάρη Δημητριάδη
Ακούγεται μεμψίμοιρο και ανιαρό, δυστυχώς, όμως, ισχύει ότι για οποιοδήποτε άτομο με στοιχειώδη δημοκρατικά αντανακλαστικά, το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα δεν μπορεί, παρά, στην καλύτερη περίπτωση, να προκαλέσει μούδιασμα. Τουλάχιστον μούδιασμα.
Καταρχάς η εξουσία είναι γλυκιά και η σαρωτική επικράτηση και επανεκλογή του κυβερνώντος κόμματος ενδέχεται να ενθαρρύνει αλαζονεία και αποθράσυνση. Μπορεί και όχι. Μακάρι όχι. Μακάρι να κατορθώσει να μας αιφνιδιάσει και να μας αποστομώσει ευχάριστα ο γόνος της γνωστής οικογένειας και η Ελλάδα να έχει όντως μπει σε τροχιά σταθερότητας και ανάπτυξης, όπως διατείνεται συνεχώς ο junior Μητσοτάκης. Σε μια ουσιαστική και συμπεριληπτική ανάπτυξη.
Με μια τόσο «ισχυρή», πάντως, λαϊκή εντολή και με μια τόσο ξεφτιλισμένη και αποδυναμωμένη αντιπολίτευση, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αποθρασυνθεί. Αναφερόμαστε, στο μεταξύ, σε μια παράταξη, στη Νέα Δημοκρατία, που ως βασική σημαία έχει την ελεύθερη αγορά που έγινε ασύδοτη, μια ιδεολογία και μια πρακτική, που παρότι μαθηματικά χρεοκόπησε, κατορθώνει διαρκώς, σαν λερναία ύδρα, να αναγεννάται και να βγάζει νέα κεφάλια με δηλητήριο. Ένα εξ αυτών των δηλητηρίων είναι αναμφίβολα η ακροδεξιά, ο επαναλαμβανόμενος θρίαμβος της οποίας είναι το δεύτερο και πλέον ανησυχητικό σημάδι για την υποβάθμιση των πολιτισμένων, δημοκρατικών αξιών στη σημερινή Ελλάδα.
Με καινούριες και ακόμη πιο ανατριχιαστικές ονομασίες, όπως οι υποτίθεται ουρανοκατέβατοι «Σπαρτιάτες» αλλά και με τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής να κινούν τις διαδικασίες κυριολεκτικά πίσω από τα κάγκελα καθίσταται προφανές ότι ισχυρό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να εκφασίζεται. Γεγονός που γίνεται ακόμη πιο ζοφερό εάν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε κυρίως για λαϊκά στρώματα που επιδεικνύουν αυτήν τη σταθερή και εδραιωμένη, πια, ροπή και ευαλωτότητα στον ακραίο ρατσισμό και στον αρρωστημένο εθνικισμό. Η βία όμως βία θα γεννήσει και όπως αποδεικνύει καθημερινά η ζωή, η μη ισότιμη πρόσβαση στη μόρφωση, στην Παιδεία, στην Υγεία και σε άλλα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά στον ρατσισμό και στον εθνικισμό, δυστυχώς, οδηγούν. Υπάρχει κάτι πιο ανησυχητικό από την εδραίωση της ακροδεξιάς για να θορυβηθούν και να ταρακουνηθούν τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά;
Έλα όμως που δεν ταρακουνιούνται! Φύλλο δεν φαίνεται να κουνιέται. Κι αυτό, αφού, μάλλον ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» και εν τέλει το ανησυχητικό σημάδι σε ό,τι αφορά στο δημοκρατικό έλλειμμα της εποχής μας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, όσο και παντού σχεδόν στην ΕΕ στην οποία ανήκουμε, είναι το γιγαντιαίο ποσοστό της αποχής.
«Πρώτο κόμμα η αποχή», γράφεται ξανά και ξανά στους τίτλους των εφημερίδων και από όλα τα ειδησεογραφικά κλισέ η συγκεκριμένη φράση ανακηρύσσεται ως η πλέον απόλυτη. Τούτη τη φορά μάλιστα στην Ελλάδα η αποχή έσπασε κάθε ρεκόρ, αφού σχεδόν ένας στους δύο πολίτες απείχε! Σύμφωνα με τα δεδομένα του Υπουργείου Εσωτερικών, την Κυριακή, 25 Ιουνίου, ψήφισαν 5.266.032 εγγεγραμμένοι, δηλαδή 795.008 λιγότεροι από τους 6.061.040 των εκλογών του Μαΐου! Αυτό σημαίνει ότι ενώ στις πρώτες εκλογές η αποχή είχε φτάσει στο 38,9%, στις εκλογές του Ιουνίου εκτοξεύτηκε κατά 8 μονάδες υψηλότερα, αγγίζοντας το 47,17%! Ήταν, βλέπετε, το πρώτο καλοκαιρινό σαββατοκύριακο της φετινής σεζόν το προχθεσινό και μάλλον αποδείχθηκε προτιμότερο το μπάνιο στη θάλασσα. Αν το κυριολεκτικά ισότιμο ποσοστό αποχής και συμμετοχής δεν είναι δημοκρατικό έλλειμμα, τότε τι;
Καταληκτικά, ένα άλλο γνωστό ειδησεογραφικό κλισέ που κάνει λόγο για «γιορτή της δημοκρατίας» μάλλον θα δίσταζα να το χρησιμοποιήσω για να περιγράψω τις προχθεσινές εκλογές στην Ελλάδα. Το «δημοκρατία σε γύψο», θα με εξέφραζε, νομίζω, καλύτερα.
