Το πολυτιμότερο δίδαγμα

Αν υπάρχει ένα κατάφωρο δίδαγμα, έστω ένα, που κανονικά θα έπρεπε να καταγραφεί ανεξίτηλα στη συνείδησή μας από το έρεβος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι το πόσο άθλιο, σιχαμερό και εξωφρενικό γεγονός ήταν που είχαν χωριστεί τότε οι άνθρωποι σε εκ γενετής ανώτερους και κατώτερους. Πόσο σχιζοφρενικό ήταν, για παράδειγμα, που οι γερμανικής καταγωγής άνθρωποι θεωρήθηκαν Άρειοι, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούν Γερμανοί και που -κυριολεκτικά- εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, που έτυχε να γεννηθούν Εβραίοι, Σλάβοι, Ρομά ή ομοφυλόφιλοι, θεωρήθηκαν υπάνθρωποι και μέσω αδιανόητων φρικαλεοτήτων οδηγήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στην εξαθλίωση και στον θάνατο, εντός και εκτός των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Δυστυχώς, τόσο αποσπασματικά και κατά το δοκούν αποδεικνύεται πως διδασκόμαστε ιστορία, αφού όπως φανερώνεται πιο εκκωφαντικά από ποτέ πριν στις μέρες μας, το πολύτιμο εκείνο δίδαγμα, το αναμφίβολα πολυτιμότερο δίδαγμα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τη γιγαντιαία και κατακλυσμιαία του ένταση και σημασία, δεν εμπεδώθηκε στους εγκεφάλους μας και δεν χρησίμευσε ως βίωμα.

Διότι πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς, σήμερα, την ανάγκη για προστασία της ζωής των ισραηλινής καταγωγής ανθρώπων ως σημαντικότερη από όλων όσοι είναι Παλαιστίνιοι, Λιβανέζοι και ευρύτερα Άραβες; Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς, την καθημερινή και εξωφθαλμα προπαγανδιστική ανάδειξη του ζητήματος, ένα χρόνο τώρα, των μερικών εκατοντάδων ομήρων που απήχθησαν από την Χαμάς ως απείρως σημαντικότερη από τα δύο εκατομμύρια ανθρωπους στη Γάζα που οδηγούνται στο λοιμό και στην εξαχρείωση και από τους 41 και πλέον χιλιάδες νεκρούς καθώς και από τους 94 και πλέον χιλιάδες τραυματίες, στην πλειοψηφία τους άμαχο πληθυσμό; Ας μην σχολιάσουμε καν το τι άρχισε τις τελευταίες μέρες να συμβαίνει και στον Λίβανο.

Και επειδή τα στοιχειωδώς αυτονόητα έπαψαν να θεωρούνται ως τέτοια, να διευκρινιστεί πως σαφώς ευχή και επιθυμία κάθε νοήμονα ανθρωπου θα ήταν να μην υπήρχε ούτε και ένας νεκρός και ούτε κι ένας όμηρος από την αποφράδα 7η του Οκτώβρη στο Ισραήλ.

Όμως κάπου ώπα και κάπου έλεος. Το αφήγημα που έχει υιοθετήσει σχεδόν πλειοψηφικά η πολιτική ηγεσία καθώς και οι μιντιακοί παράγοντες στον, πολιτισμένο, υποτίθεται, δυτικό κόσμο, δίνει στις μερικές εκατοντάδες ομήρους εξοργιστικά μεγαλύτερη σημασία από τους χιλιάδες άμαχους νεκρούς της άλλης πλευράς. Να μην έχουν καμία σημασία τα απλά μαθηματικά;

Γιατί μέσα από ενδελεχή ρεπορταζ έπρεπε να μάθουμε τα ονοματεπώνυμα και το προσωπικό background σχεδόν όλων των Ισραηλινών ομήρων, χωρίς την ίδια ώρα να δίνεται η δέουσα ή έστω η αντίστοιχη σημασία στις χιλιάδες απώλειες αμάχων στην ισοπεδωμένη Γάζα; Το δημοσιογραφικό επιχείρημα της εγγύτητας δεν ευσταθεί. Όσο κοντά μας είναι οι Ισραηλινοί άλλο τόσο και οι Άραβες. Άρα;

Άρα τα ερωτήματα που τίθενται είναι απλά, είναι αμείλικτα και προφανώς δεν χρήζουν ιδιαιτέρως ζόρικης ανάλυσης. Σε καμία περίπτωση επίσης δεν πρόκειται για ερωτήματα που σχετίζονται με τις δαιδαλώδεις και πολυσύνθετες γεωπολιτικές συγκυρίες. Για αθώες ανθρώπινες ζωές αμάχων μιλάμε και για τίποτα περισσότερο. Σε τόσο πρώτο επίπεδο κινείται η συλλογιστική μας; Τόσο εύκολα ξεχάσαμε το πολύτιμο και βαρυσήμαντο, συγκλονιστικό εκείνο δίδαγμα;