Του Πάρη Δημητριάδη
Στο «Αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα», ένα ευπώλητο, ιστορικού περιεχομένου μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2006 και δύο χρόνια αργότερα έγινε εκπληκτική ταινία -η οποία βρίσκεται αναρτημένη στο Netflix- μεταφερόμαστε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου ο οκτάχρονος Μπρούνο, γιος ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού της SS δεν έχει ιδέα για την «Τελική Λύση» και το Ολοκαύτωμα.
Στο αθώο σύμπαν του μικρού, το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία είναι ότι στο νέο του σπίτι στην εξοχή, όπου αιφνιδίως έχει μετακομίσει με την οικογένειά του λόγω της δουλειάς του πατέρα του, οι φίλοι που είχε στην πόλη λείπουν και δεν έχει πια με κανέναν να παίξει. Μια φυσιολογική παιδική πλήξη, η οποία θα αρχίσει σταδιακά να μαλακώνει, όταν ο οκτάχρονος γνωρίσει τον συνομήλικό του Σμούελ, ένα αγόρι που ζει στο υποτίθεται γειτονικό «αγρόκτημα».
Για δυσνόητους, για τον Μπρούνο, λόγους, ο νέος του φίλος κάθεται συνεχώς μόνος του πίσω από ένα συρματόπλεγμα και κάθε φορά που τον συναντάει φοράει την ίδια ριγέ πιτζάμα. Όπως αμέσως γίνεται ξεκάθαρο σε αναγνώστες και τηλεθεατές, ο μικρός Σμούελ είναι εβραιόπουλο που βρίσκεται έγκλειστο σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Μπρούνο ωστόσο εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και παρά τις πρακτικές δυσκολίες και αντιπαλότητες, η παιδική αθωότητα και η άγνοια κινδύνου φέρνει τα δύο παιδιά κοντά, με ανυπολόγιστες και φρικαλέες, τελικά, συνέπειες.
Παρά τις επιμέρους κριτικές που έχει δεχθεί για ιστορικές ανακρίβειες γύρω από το Ολοκαύτωμα, το «Αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα», που να επαναληφθεί ότι δεν είναι ιστορικό πόνημα αλλά μυθιστόρημα που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα είναι πραγματικά ένα έπος ενάντια στην παράνοια της σφαγής αθώων αμάχων σε πολέμους. Ειδικά απέναντι στη σφαγή μικρών παιδιών.
Νομίζω συνεπώς, πως, τώρα, σήμερα, που, εδώ παραδίπλα, στη Γάζα, βιώνουμε σε πραγματικό χρόνο και ιδίοις όμμασι τον αδιανόητο καθημερινό θάνατο χιλιάδων μικρών παιδιών να επαναλαμβάνεται, αξίζει κανείς να σταθεί με ανοιχτό μυαλό, ανοιχτή καρδιά και στοιχειωδώς ξύπνια αντανακλαστικά στο κατά που φαίνεται, όχι στοιχειώδες, πια, μήνυμα του «Αγοριού με τις Ριγέ Πιτζάμες». Ένα μήνυμα που θα έπρεπε να είναι κατάφωρο και να που να αφορά στην αδιαπραγμάτευτη και σύσσωμη καταδίκη και αντίσταση απέναντι στον θάνατο έστω και ενός μικρού παιδιού! Η Ιστορία όμως, όπως φανερώνεται για πολλοστή φορά, δεν διδάσκεται. Προφανώς, για μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, αποστηθίζεται.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα χαμένα μας αντανακλαστικά και τα δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι στα χιλιάδες νεκρά παιδιά, στην ηλικία του Μπρούνο και του Σμούελ αλλά και μικρότερα, που για σκοπούς καταπολέμησης της τρομοκρατίας πεθαίνουν συνεχώς στη Γάζα; Το ερώτημα είναι αδυσώπητο, είναι σαφές και είναι ξεκάθαρο: Στα πόσες χιλιάδες νεκρά παιδιά εξαρθρώνεται μια τρομοκρατική οργάνωση;
Σύμφωνα με έγκυρες πηγές διεθνών οργανισμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη -και όχι τους τρομοκράτες της Χαμάς- κοντά στις 12 χιλιάδες παιδιά έχουν χαθεί στη Γάζα από τις 7 του Οκτώβρη! Ανεξαρτήτως συνθήκης και πολιτικού πλαισίου, υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από το να πεθαίνουν μαζικά τόσα πολλά μικρά παιδιά;Ένα επιπλέον ανησυχητικό και επιτακτικό ερώτημα προς απάντηση είναι το πώς γίνεται η σημερινή κτηνωδία να νομιμοποιείται στις συνειδήσεις μας ή έστω να περνάει και να μην ακουμπάει. Σε τι σκοτεινή εποχή επιστρέψαμε; Πού μπορεί να μας οδηγήσει αυτός ο νέος εφιαλτικός κύκλος αίματος; Υπάρχει οτιδήποτε άλλο να ευχόμαστε και να επιδιώκουμε πέρα από ανακωχή και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας χθες;
Βίντεο με καλλιτεχνική ακτιβιστική δράση για τα νεκρά παιδιά στη Γάζα που έγινε στο Bournemouth της Βρετανίας:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
