Του Πάρη Δημητριάδη
Η μοναδική γελοιότητα που δεν είδαμε -ακόμα- να συμβαίνει στην Κύπρο «για σκοπούς οικονομικής ανάπτυξης» είναι η μετατροπή αρχαιολογικών χώρων σε καζίνο ριζόρτ και θεματικά πάρκα με τεχνητούς καταρράκτες και ιγκουάνα. Μπορεί όμως να ζήσουμε να το δούμε κι αυτό. Εύκολα.
Κυρίως στην πόλη της Λεμεσού, η οποία αφέθηκε να ζήσει αχαλίνωτα το θεότρελο gentrification στο οποίο διήλθε τα τελευταία χρόνια, το μόνο που έμεινε να προταθεί για κατεδάφιση και αντικατάστασή του με πύργο είναι το αρχαίο θέατρο του Κουρίου. Γιατί δεν το κατεδαφίζουμε λοιπόν κι αυτό και να το αντικαταστήσουμε με κανά εξτράβαγκαντ καζίνο ή κανά υπερπολυτελές οικοδόμημα υπερπλουσίων, που θα’ ναι το μεγαλύτερο σε ολόκληρη τη Μεσόγειο θάλασσα και όχι μόνο στην Ανατολική; Θα’ χει και ωραία, πανοραμική θέα στον απέναντι κόλπο.
Γιατί δεν το κατεδαφίζουμε λοιπόν κι αυτό και να το αντικαταστήσουμε με κανά εξτράβαγκαντ καζίνο ή κανά υπερπολυτελές οικοδόμημα υπερπλουσίων
Κι αν το αρχαίο Κούριο ως καζίνο ακούγεται υπερβολή, σκεφτείτε ότι δέκα χιλιόμετρα πιο κάτω, το αληθινό και υπαρκτό πια «μεγαλύτερο καζίνο στην Ευρώπη» ανεγέρθηκε εντός του υγροβιότοπου του Ακρωτηρίου, επηρεάζοντας δυσμενώς, ίσως και ανεπανόρθωτα, τη βαρυσήμαντη βιοποικιλότητα μίας από τις πιο ευαίσθητες περιβαλλοντικά περιοχές στο νησί. Θυμηθείτε ότι όλοι σχεδόν οι θεόρατοι πύργοι κτίστηκαν εντελώς ατσούμπαλα και ανεξέλεγκτα, χωρίς κανένα σχέδιο πόλης και καταργώντας σχεδόν κάθε στοιχειώδη έννοια σύγχρονης ρυμοτομίας και πολεοδομίας. Και δεν είναι απαραίτητα οι πύργοι per se το πρόβλημα. Αντιθέτως, πολλά μπορούν να αποδειχθούν τα πλεονεκτήματα από οριζόντια ανάπτυξη. Το πώς χτίστηκαν είναι το θέμα. Το πού χτίστηκαν. Και το γιατί.
Την ίδια ώρα, πόσο εντάξει είναι που ο αιωνόβιος Δημοτικός Κήπος της πόλης, το μοναδικό πάρκο της προκοπής, εντός του κέντρου της πόλης -το μοναδικό πάρκο τελεία- μετατρέπεται τώρα που μιλάμε και με συνοπτικές διαδικασίες σε ένα ακαλαίσθητο και απωθητικό πλαστικό οικόπεδο που έρχεται να ξεφτιλίσει ξεδιάντροπα εκατό και βάλε χρόνια αστικής ιστορίας; Πόσο εντάξει είναι που το ιστορικό ξενοδοχείο Curium Palace, αντίστοιχο του Forest Park στις Πλάτρες και του Ledra Palace στη Λευκωσία, όχι μόνο δεν έχει ακόμη ανακηρυχθεί διατηρητέο αλλά φαίνεται ότι θα… κατεδαφιστεί κι αυτό για να γίνει πύργος!
Αναμφίβολα υπάρχουν και πολλές θετικές παράμετροι από την τόσο έντονη κινητικότητα και αλλαγή τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Λεμεσού. Με τα έργα που έγιναν -κυρίως από προηγούμενες θητείες στο δημαρχείο- παραμένει μια πόλη με υγιή και προσιτό δημόσιο χώρο στο παραλιακό της μέτωπο ενώ υπέροχο είναι και το γεγονός ότι συνεχώς αποκτά μία όλο και πιο πολυφυλετική δημογραφία. Μία πολυπολιτισμικότητα και μια πολύ πλούσια σε διαφορετικότητα πληθυσμιακή γοητεία, που αντικατοπτρίζεται πια σε όλους τους τομείς της αστικής ζωής και που αναπτύσσεται με ρυθμούς εξίσου φρενήρεις με τα… ενοίκια και τους πύργους. Σύμφωνα στο μεταξύ με πρόσφατο ρεπορτάζ της Washington Post, και αναμφίβολα σε αμήχανο πλαίσιο, καθώς μιλάμε για επίπτωση από πόλεμο, υπολογίζεται ότι από τον Φεβρουάριο που άρχισε η αιματηρή εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, περίπου 50 χιλιάδες άνθρωποι, από Ουκρανία, Ρωσία και Λευκορωσία, έχουν μετακομίσει στην Κύπρο. Μιλάμε για τεράστιο αριθμό για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας μας, εάν και εφόσον ισχύει.
Σίγουρα πρέπει να μπει ένα φρένο στους φρενήρεις ρυθμούς. Δεν μπορούν και δεν γίνεται να αφήνονται όλα στην ασυδοσία «της ελεύθερης αγοράς», πόσο μάλλον αν αναφερόμαστε κιόλας σε θέματα που άπτονται αποκλειστικά των Αρχών μας, δημοτικών ή/και εθνικών. Για το ζήτημα του Δημοτικού Κήπου, για παράδειγμα, δεν προκαλεί έκπληξη που προέκυψε ισχυρό grassroots κίνημα που αντιδρά με θέρμη για την πλαστικοποίηση του μοναδικού πράσινου πνεύμονα στο κέντρο της πόλης.
Με καθημερινές παρεμβάσεις και συνεχείς δράσεις, η αυθόρμητη κίνηση πολιτών «Ο κήπος εν δικός μας» προχωρεί σε δυναμικές κινητοποιήσεις, εντός και εκτός ίντερνετ, ενάντια στις μπουλντόζες, που ήδη βεβηλώνουν τον ιστορικό χώρο για να φτιάξουν μια κιτς Disneyland. Το μεγαλύτερο διακύβευμα που τίθεται στο τραπέζι και που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν ο Δήμαρχος και ο κάθε Δήμαρχος είναι ότι η δημοτική περιουσία δεν ανήκει σε κανέναν ιδιώτη και σε κανέναν δημόσιο αξιωματούχο. Ανήκει στην κοινότητα και η δημόσια διαβούλευση είναι απαραίτητη.
Αντιστοίχως, το τεράστιο ζήτημα που δημιουργήθηκε με την προσιτή κατοικία δεν αφορά μόνο «ευάλωτες οικονομικά ομάδες», και ούτε πρέπει, ούτε μπορεί να θεωρείται «παράπλευρη απώλεια». Είναι ίσως το σοβαρότερο κοινωνικό πρόβλημα που αφορά τόσο μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ταυτόχρονα και πρέπει να διορθωθεί τάχιστα. Στην προεκλογική εκστρατεία που διανύουμε όμως για εκλογή ΠτΔ, μόνο τα κουτσομπολιά γίνονται viral...
