Του Πάρη Δημητριάδη
«Είστε μόνο για τα καρναβάλια» επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο με ηθικοπλαστικό και διδακτικό ύφος οι haters της μαζικής, λούμπεν και αλέγκρο αυτής γιορτής, στερεοτυπώντας την καρναβαλίστικη διάθεση ως παιδαριώδη, φωνακλάδικη, κακόγουστη, φλύαρη και ενοχλητική. Για τους εραστές φυσικά των καρναβαλιών, στους οποίους συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου, η φράση «είστε για τα καρναβάλια» είναι επι της ουσίας κομπλιμέντο. Φιλοφρόνηση.
Φέτος, με αφορμή το φρικαλέο γεγονός του θανάτου της πενταμελούς οικογένειας, το ζήτημα των καρναβαλιών της Λεμεσού σχολιάστηκε με μεγαλύτερη ένταση. Όπως ορθώς γράφτηκε από ευαισθητοποιημένους σε κοινωνικά ζητήματα φορείς και πολίτες, το σοκαριστικό γεγονός δεν είναι απλώς ένα ατύχημα που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε αλλά είναι απότοκο της στεγαστικής κρίσης, που κυρίως στην πόλη των διαφορετικών ταχυτήτων (και των καρναβαλιών) έχει ξεφύγει. Η ακύρωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη, ανεφεραν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρκετοί πολίτες, haters αλλά και μη, της γιορτής.
Προς τιμήν του, ο δήμαρχος της Λεμεσού Γιάννης Αρμεύτης πράγματι ανακοίνωσε την ακύρωση όλων των εκδηλώσεων την ημέρα της κηδείας. Ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στον ανείπωτο πόνο οικείων και συγγενών, σωστά έπραξε ο Δήμαρχος και παρότι συμβολική, η κίνηση αυτή έχει μια κάποια σημασία. Μεγαλύτερη σημασία έχουν φυσικά οι απραξίες ή οι πράξεις της πολιτείας ευρύτερα απέναντι στη στεγαστική κρίση, ένα ζήτημα που καμία σχέση ή σύνδεση δεν έχει με τα καρναβάλια.
Αντιθέτως, η πρόταση για συνολική ακύρωση του δεκαήμερου των καρναβαλιών της Λεμεσού, είτε λόγω του κουρέματος, είτε λόγω της οικονομικής κρίσης, είτε λόγω μιας συγκλονιστικής τραγωδίας με σαφείς κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, αγνοεί τη σημαντικότερη σημειολογία αλλά και ουσία της γιορτής αυτής.
Ως βιωματικός εραστής των καρναβαλιών από την παιδική ηλικία πιστεύω και το πιστεύω έντονα ότι ούτε φέτος ούτε κι άλλες χρονιές που είχαμε κουρέματα και οικονομικές ή άλλες κρίσεις τα καρναβάλια πρέπει να ακυρώνονται, αφού η θέληση για ζωή απέναντι στον θάνατο και απέναντι στη μιζέρια είναι η πεμπτουσία της φιλοσοφίας της μη χριστιανικής αυτής γιορτής. Το δρώμενο είναι υπαρξιακό, όσο κι αν ανάμεσα σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού έχει εμπεδωθεί η αντίληψη ότι τα καρναβάλια είναι απλώς μια κιτς ηχορύπανση και τίποτα περισσότερο.
Ζήτησε ή θα ζητούσε ποτέ κανείς την ακύρωση των ρεβεγιόν των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ή των εορταστικών εκδηλώσεων για την έλευση του νέου χρόνου; Δύσκολα. Θα ζητούσε ποτέ κανείς την απαγόρευση του γλεντιού την Κυριακή του Πάσχα ή του Δεκαπενταυγούστου; Θα ζητούσε ποτέ κανείς την ακύρωση των παρελάσεων για τις εθνικές επετείους; Έχουν όλα αυτά να κάνουν με τη χριστιανική και εθνοκεντρική προέλευση των γιορτών; Η πανδημία βεβαίως θεωρείται και είναι εξαίρεση.
Για τη φτωχοποιημένη μερίδα της κοινωνίας στο μεταξύ, για την οποία υποτίθεται έγινε ο λόγος με αφορμή το τραγικό συμβάν με την πενταμελή οικογένεια, η ακύρωση των δεκαήμερων εκδηλώσεων θα ήταν επί της ουσίας ένα επιπλέον πλήγμα, αφού πολλές είναι οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που βιοπορίζονται από τη γιορτή ενώ την ίδια ώρα μιλάμε και για ένα κατά κανόνα λαϊκό φεστιβάλ, στο οποίο οι πολίτες μπορούν να ψυχαγωγηθούν στον δρόμο, δωρεάν.
Και κάτι τελευταίο σαν άσχετο αλλά σχετικό υστερόγραφο: Το αγαπημένο μου άρμα κάθε χρόνο στη μεγάλη καρναβαλίστικη παρέλαση της Λεμεσού είναι το άρμα των γυναικών από τις Φιλιππίνες.
