Του Παναγιώτη Καπαρή
Μια στιγμούλα χαράς η ζωή μας όλη, ένα πέρασμα από τον ψεύτικο, στον αληθινό κόσμο. Σε αυτό το αστραπιαίο πέρασμα δεν λείπουν τα βάσανα και η οι καημοί, τα οποία τελικά ομορφαίνουν και αυτά τη ζωή μας, με ένα μυστικό όσο και θαυμαστό τρόπο. Ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: «Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε… Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα…». Μέσα από τα βάσανα της ζωής κι η μέγιστη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έγραψε το μοναδικό: «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό, κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα…». Και ο Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος, ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο οποίος κατέγραψε με περισσή μαεστρία το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης ψυχής έλεγε: «Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου...».
Σε αυτό το σύντομο διάβα της ζωής, δύο τεράστιες δυνάμεις, ο έρωτας και ο θάνατος αντιπαλεύουν, όπως ο Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός, ο Διονύσης Τσακνής τραγουδά: «Μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου δώσει, εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ…». Όλα ξεκινούν και όλα τέμνονται στον έρωτα και την αγάπη, η οποία ανατρέπει τον χρόνο και κονιορτοποιεί την θλίψη. «Ουαί σ’ αυτούς που δεν ηγάπησαν πολύ, γιατί δεν θα τους αφεθούν οι αμαρτίες. Ουαί σ' αυτούς που δεν ηγαπήθησαν υφ' ουδενός πολύ, γιατί δεν αφέθηκαν ποτέ να είναι όμορφοι...».
Στο μεταίχμιο του ημερολογιακού χρόνου, την ώρα που ο άνθρωπος αφήνει για λίγο την τρέλα της καθημερινότητας, τις μικρότητες των ανθρώπων, η ψυχή ανάγεται, βλέπει τα πάντα από ψηλά και σιγοτραγουδά νοερά μαζί με τον Κώστα Χατζή: «Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά, και συ τον πήρες σοβαρά… Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε, από ψηλά αν το κοιτάξεις, θα σου φανεί τόσο ασήμαντο, που στη στιγμή θα το ξεχάσεις…». Ο χρόνος μπορεί αντικειμενικά να μετριέται με τη διάρκεια, αλλά η αξία του προσδιορίζεται από την ποιότητα τη στιγμής, από την ένταση της ευτυχίας, από το ύψος της αγάπης και τελικά από την επικοινωνία με τον Θεό.
Η Αγία Γαβριηλία, η αγία των Ινδιών, ξεπερνώντας το άγχος και την αγωνία του χώρου και του χρόνου, έλεγε: «Φεύγω από αυτόν τον κόσμο, όπως όταν περνά μια βάρκα που δεν αφήνει κανένα σημάδι πίσω της, πάνω στο νερό. Όμως δεν έχω τύψεις. Αυτό είναι! Απάθεια! Αν ήθελε ο Κύριος, μπορούσε να με κάνει άλλο πράγμα. Αλλά Εκείνος προπορεύεται κι εγώ τρέχω πίσω Του και κοιτάω τα Θαύματα που κάνει! Είμαι μόνο ένας θεατής». Βιωμένη εμπειρία ζωής, η οποία δεν είναι μοιρολατρία, αλλά τολμηρή κίνηση ελευθερίας. Η έξοδος από την ατέρμονη κυκλική φορά των ρεόντων, όπως θα έλεγαν και οι φιλοσοφούντες, γίνεται μόνο με τη βίωση της ανιδιοτελούς αγάπης, με το απλό, όσο και θεϊκό, άγγιγμα των ψυχών και σωμάτων.
Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται μέσα από μύθους, χωρίς ωστόσο να έχει καμία σημασία η ακρίβεια των πραγμάτων. Ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας, πήγε στη Μύκονο για διακοπές. Κάνοντας βόλτα στην παραλία, είδε ένα νέο να κάθεται και να ψαρεύει αμέριμνος, με το καλάμι του. Του έκανε εντύπωση η σπιρτάδα στο βλέμμα του και η χαρά στο πρόσωπο του, κυρίως όταν τσιμπούσε ψάρι. Πήγε κοντά του και έπιασε την κουβέντα. Και άρχισε να λέει: «Έχω αμύθητα πλούτη, που ούτε εγώ ξέρω πόσα. Ταξίδευσα και ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο με το αεροπλάνο και τα σκάφη μου. Γνώρισα όλους τους ξακουστούς ανθρώπους του κόσμου…». Ο νεαρός χαλαρά απάντησε: «Έχω μια καταπληκτική γυναίκα η οποία με αγαπά. Έχω τρία παιδιά τα οποία λατρεύω. Έχω ένα χωράφι το οποίο καλλιεργώ και παράγω ό,τι θέλω. Και ψαρεύω όποτε μου κάνει κέφι...».
Όλα τα είπε και ο καλός άνθρωπος του ελληνικού κινηματογράφου, ο Θανάσης Βέγγος: «Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…». Μια αστραπή η ζωή μας και μια αστραπή η μετάβαση στον άλλο κόσμο, τον αληθινό. Έτσι απλά, έτσι ταπεινά, έτσι χαρούμενα, έτσι απλά θεϊκά.
