Του Παναγιώτη Καπαρή
Aρχοντας πνευματικά και ποιμαντικά χουβαρντάς, ήταν ο μακαριστός άγιος Παπαντώνης από τους Τρούλλους, αγκωνάρι της Εκκλησίας της Κύπρου. Ταπεινός άνθρωπος, σοφός οικογενειάρχης και πάνω από όλα λειτουργός των αχράντων μυστηρίων, εξέπεμπε τη θεία χάρη, ακτινοβολώντας τη χαρά της Αναστάσεως. Διακονούσε την Εκκλησία, με τη δύναμη των θαυμαστών χαρισμάτων του. Δώρα του Θεού στον άγιο παππούλη. Χιλιάδες άνθρωποι μαρτυρούν, ότι αρκούσαν τα λιγοστά λόγια του, για να φανερωθεί το προορατικό, το διορατικό και το ιαματικό του χάρισμα. Σήμερα μπορεί να βρίσκεται εις τας αιωνίους μονάς, αλλά και από εκεί σίγουρα θα συνεχίζει, ίσως και με μεγαλύτερη παρρησία ενώπιον του Θεού, να διακονεί τους πιστούς, οι οποίοι πλέον θα επικοινωνούν μαζί του διά της προσευχής.
Τα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, ο πόνος, η φτώχεια, η οργή, η ασυδοσία, η ανηθικότητα, ακόμη και η απελπισία, κτυπούσαν «κόκκινο» και ο Παπαντώνης ήταν μια όαση χαράς, όχι μόνο για τους «θρήσκους», αλλά για όλους τους νέους της εποχής. Παιδιά του Γυμνασίου στη Λάρνακα, τότε, συναντούσαμε στην εκκλησία της Παναγίας της Χρυσογαλακτούσας, τον Παπαντώνη, ο οποίος μόνο καλοσύνη, χαμόγελο και χαρά ήξερε να προσφέρει. Ούτε διαταγές, ούτε εντολές, ούτε κανόνες, αλλά μόνο «παρατζελιές» (συμβουλές) βγαλμένες από την αγία βιωτή του, οι οποίες άγγιζαν τις επαναστατημένες εφηβικές ψυχές μας.
«Υπομονή, γιε μου, και ούλλα εννά παν καλά… Να αγαπάτε, ποτέ σας να μη βλάψετε κανένα, ποτέ σας να μην αδικήσετε, ποτέ σας μην πικράνετε, να αγαπάτε και να έχετε τον Χριστό μας βοηθό σας… Να είμαστε πάντα δίκαιοι, να έχουμε πάντα καλή καρδιά, να αγαπούμε τα αδέλφια μας, να αγαπούμε τον πλησίον μας και ό,τι μπορούμε να το κάνουμε. Αν ανεβούμε ένα σκαλάκι, ο Θεός μάς ανεβάζει άλλα δέκα σκαλιά. Πάντα με τη δύναμη και τη δικαιοσύνη του Θεού». Και με τα λόγια αγάπης και τη δύναμη της προσευχής του άγιου Παπαντώνη, όλα πήγαιναν καλά λίαν…
Τα χρόνια πέρασαν και η φήμη του παραδοσιακού παπά της Κύπρου έφτασε σε όλη την Κύπρο, αλλά και σε όλο τον Ελληνισμό. Χιλιάδες πονεμένες ψυχές, όλων των ηλικιών, πέρασαν κάτω από το πετραχήλι του, όχι για να ακούσουν σπουδαίες θεολογικές αναλύσεις, αλλά για να ακούσουν λόγια χαράς και να βιώσουν το μυστικό θαύμα της αγιοσύνης.
Ο μακαριστός Παπαντώνης είναι ένας από τους σύγχρονους αγίους της Κύπρου, όπως καταμαρτυρεί η συνείδηση του κόσμου. Άρχοντες πνευματικά και χουβαρντάδες ποιμαντικά, ήταν και ο άγιος ηγούμενος του Σταυροβουνίου Αθανάσιος, ο άγιος ηγούμενος της Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα Γαβριήλ, ο άγιος Παπαναστάσης από τον Άγιο Μέμνονα του Βαρωσιού και ένα σωρό άλλοι ταπεινοί κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι ακτινοβολούσαν μυστικά τη χαρά του παραδείσου. Αγγίζοντας το θαύμα από τα χείλη και το πρόσωπο αυτών των Αγίων ανθρώπων, βίωνες την πολυευσπλαχνία του Θεού, ο οποίος είναι συνώνυμος με την αγάπη, η οποία χωρεί και συγχωράει τους πάντες και τα πάντα.
Η Εκκλησία της Κύπρου δεν υπολείπεται σήμερα αγίους ταπεινούς πνευματικούς, οι οποίοι παρηγορούν και δίνουν δύναμη στους πονεμένους ανθρώπους. Είτε μέσα από τα μοναστήρια, είτε μέσα από τις ενορίες, είτε ακόμη σε ξεχασμένα χωριά. Οι άγιοι άνθρωποι της προσευχής και της αγάπης, είναι αυτοί οι οποίοι ουσιαστικά σώζουν και την κλυδωνιζόμενη Κύπρο, η οποία παραπαίει ανάμεσα στα σκάνδαλα και στον φόβο της υποδούλωσης από στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα. Η αγία βιωτή του μακαριστού Παπαντώνη, παραπέμπει και δίνει εξήγηση στην εντολή του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, του παππούλη της Ρωσίας, προς τις χιλιάδες μοναχές του μοναστηριού του Ντιβέγιεβο στην περιοχή Σαρώφ, να εξομολογούνται σε έγγαμους κληρικούς. Και οι έγγαμοι παπάδες, σηκώνουν βαρύ φορτίο και ο Θεός τους χαριτώνει με πολλούς τρόπους. Σίγουρα ξέρουν λίγο καλύτερα τα βάσανα των ανθρώπων της βιοπάλης και έχουν μια διαφορετική μεγαλοψυχία.
Ο μακαριστός άγιος Παπαντώνης παραπέμπει και στη διήγηση του γεροντικού με τον μοναχό, ο οποίος μαζί με άλλους δυο μοναχούς επισκέπτονταν τον Μέγα Καθηγητή της ερήμου τον Μέγα Αντώνιο. Αυτός δεν ρωτούσε και μόνο άκουγε. Όταν τον ρώτησε ο άγιος Αντώνιος αν έχει κάτι να ρωτήσει, απάντησε «Αρκεί μοι πάτερ το βλέπειν σε» ... Η ιλαρότητα του προσώπου του μακαριστού Παπαντώνη, έλεγε πολλά περισσότερα από τα λόγια του. Απλά «οίδα άνθρωπον εν Χριστώ». Ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, με τον λαγαρό του λόγο, ανέφερε το ωραίο. «Έλεγα κατά καιρούς χαριτολογώντας, ότι εάν ο Θεός αξιώσει τον αοίδιμο π. Αντώνιο να μυροβλύσει, θα μυροβλύσει από τα αυτιά του. Και «ο νοών νοείτω…»
