Του Παναγιώτη Καπαρή
Νέος Ηρακλής, ο οποίος θα καθαρίσει τους σύγχρονους «Στάβλους του Αυγεία», επιχειρεί να καταστεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την τολμηρή επιλογή του να ανέβει αποκλειστικά στο άρμα της Δύσης, για πρώτη φορά μετά το 1960, τώρα επιχειρεί ακόμη ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα, να διώξει όλα τα «λαμόγια», όπως λένε στην Ελλάδα, τα οποία εδώ και πάρα πολλά χρόνια «ξαφρίζουν» τα έργα του Δημοσίου. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι πρωτοφανείς στην ιστορία του νησιού και ενέχουν ένα εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο. Αν κάτι δεν πάει καλά στο Κυπριακό, θα χάσουμε και τα «αβγά και τα καλάθια». Και αν κάτι δεν πάει καλά στα έργα του Δημοσίου και δικαιωθούν στα δικαστήρια οι μεγαλο-εργολάβοι, τότε θα χρειαστούν νέα μνημόνια και τότε, «κλάφτα, Χαράλαμπε…».
Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι θετικό το γεγονός ότι επιτέλους κάτι γίνεται και κάτι κινείται και ίσως καθαρίσει ο «κόπρος του Αυγείου». Το ερώτημα το οποίο μένει είναι αν η «επανάσταση» της κυβέρνησης, ο «πέλεκυς», εκτός από τα κεφάλια των μεγαλο-εργολάβων, θα πέσει και στα «κεφάλια» των αρμοδίων, δηλαδή των πολιτικών προϊσταμένων και διευθυντών του Δημοσίου, οι οποίοι χρυσοπληρώνονται για να διασφαλίζουν το δημόσιο χρήμα. Η ιστορία δείχνει ότι όλα γρήγορα ξεχνιούνται με τα «φαραωνικά» έργα, όπως η Πλατεία Ελευθερίας, το Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας και ένα σωρό άλλα χρυσοπληρωμένα έργα. Κανείς δεν φέρει ευθύνη και όλα καλούνται να τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι πολίτες, οι οποίοι καθίστανται μέρα με τη μέρα «α-πολίτες».
Η ιστορία με τους «εθνικούς εργολάβους» ξεκίνησε με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Μακάριος, ο οποίος ήξερε καλά τους βυζαντινισμούς, επιχείρησε να ελέγξει τα «λαμόγια», ελέγχοντας την προσφορά των μεγάλων έργων. Θεσμοθέτησε άτυπα την παραχώρηση έργων, τόσο σε ιδιώτες, όσο και στην Εκκλησία. Ξενοδοχεία οι ιδιώτες, ξενοδοχεία και οι Μητροπόλεις. Τράπεζες οι ιδιώτες, Τράπεζα και η Εκκλησία. Μπίρα οι ιδιώτες, μπίρα και η Αρχιεπισκοπή. Και η ιστορία συνεχιζόταν σε πολλά άλλα επίπεδα. Πάντα, όμως, κανείς δεν είχε το μονοπώλιο, αλλά υπήρχε το ολιγοπώλιο, το οποίο έλεγχε το κράτος και ο Μακάριος. Μετά την εισβολή τα δεδομένα άλλαξαν και εμφανίστηκαν τα πρώτα «συγκαλυμμένα ολιγοπώλια», δηλαδή επιχειρήσεις με ουσιαστική κυρίαρχη θέση, οι οποίες δεν τύγχαναν και κανενός ουσιαστικού ελέγχου, πρακτική η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς αιδώ.
Σκιές υπήρχαν στην ανέγερση των προσφυγικών συνοικισμών, σκιές στις αγορές οπλικών συστημάτων, σκιές στα πετρελαιοειδή, σκιές στην ανάθεση δρόμων και «σκοτάδι» σε ένα σωρό άλλες δοσοληψίες. Κατά καιρούς η κατάσταση ξέφευγε και είχαμε αποκαλύψεις, όπως η θλιβερή ιστορία της ΞΕΚΤΕ της ελληνικής εταιρείας, η οποία θα κατασκεύαζε τον πρώτο αυτοκινητόδρομο, ο οποίος θα συνέδεε τη Λευκωσία με τη Λεμεσό. Τότε, ο δρόμος χαρακτηρίστηκε ως ο δρόμος της ατυχίας, αλλά οι μόνοι άτυχοι στο τέλος της ημέρας ήταν οι φορολογούμενοι πολίτες, οι οποίοι πλήρωσαν το «πανωπροίτζι». Είχαμε αποκαλύψεις για προσυνεννοήσεις στις προσφορές, δηλαδή απάτες στον διαμοιρασμό των έργων, ανάμεσα στις μεγάλες εργοληπτικές εταιρείες. Αυτός ο δρόμος, δικός μου, ο άλλος δικό σου και όλοι οι δρόμοι χρυσοπληρωμένοι. Σήμερα έχουμε το μονοπώλιο στα αεροδρόμια, και με τα δύο να ανήκουν στην ίδια εταιρεία και χωρίς να τηρούνται οι συμφωνίες. Έχουμε το μονοπώλιο στην υγεία με το ΓεΣΥ, όπου κατέβηκαν εταιρείες από όλο τον κόσμο, για «αρπαχτές» όπως καταγγέλλουν γιατροί. Έχουμε τα μονοπώλια και σε ένα σωρό άλλες μικρότερες επιχειρήσεις, τις οποίες κανείς δεν ξέρει και οι οποίες ζουν «βασιλικά» από τα σίγουρα έσοδα των φορολογούμενων πολιτών. Πριν από μερικά χρόνια είχαμε τις φυλακίσεις δημάρχων και άλλων αξιωματούχων, οι οποίοι τα «έφαγαν» κανονικά από τους «μεγαλοκαρχαρίες», οι οποίοι τελικά απλώς μαρτύρησαν στα δικαστήρια και την έβγαλαν καθαρή. Το «μέλι» των χρημάτων το δοκίμασαν πολλοί και στον χώρο της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να έχουμε «καθαιρέσεις», φυλακίσεις, ακόμη και αυτοκτονίες. Αλλά δεν υπάρχει αγωνία για τίποτα, αφού υπάρχει η θεία δίκη, η οποία μπορεί να αργεί λίγο, αλλά τελικά ξέρει τον κατάλληλο χρόνο, για να θεραπεύσει όλα τα κακώς έχοντα. Μέσα στην καταχνιά των ημερών, υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ότι «όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερεπερίσσευσε η χάρις». Και η εις μνήμην του αείμνηστου Κίκη Γιάγκου, ο οποίος ζούσε «προσφυγικά» ακόμη και ως βουλευτής, να αναφέρουμε ότι αρνήθηκε να λάβει σύνταξη έναν χρόνο προηγουμένως, γιατί έγινε λάθος στο ληξιαρχείο της Αμμοχώστου. Ο ψεύτης και κλέφτης ούτε τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Η ηθική ξεπερνά τους νόμους και τους κανόνες και πάντα προσφέρει αληθινή χαρά και ευτυχία.
