Του Παναγιώτη Καπαρή
Σημείο αντιλεγόμενο κατέστη ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, όχι μόνο στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και στις καφετέριες. Εκεί όπου ανοίγονται οι ψυχές και λέγονται πικρές αλήθειες, χωρίς τον φόβο των νόμων και των δικαστηρίων. Σε καφετέρια της Λευκωσίας, ασπρομάλλης Πάφιος, φανατικός υποστηρικτής του Νίκου Χριστοδουλίδη, αδυνατώντας να κατανοήσει τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, άρχισε να απαριθμεί στους καλούς του φίλους, οι οποίοι γκρίνιαζαν για τον Πρόεδρο, τα κατορθώματα του ανδρός, 19 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας. Κατάφερε να επανεκκινήσουν οι διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού ύστερα από επτά χρόνια απραξίας. Γυρίζει τον κόσμο προωθώντας τα συμφέροντα της Κύπρου. Προεδρεύει σε ατέλειωτες συνεδριάσεις για αντιμετώπιση καταστάσεων. Τερμάτισε πολλές σκανδαλώδεις συμβάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Οργώνει το νησί επιλύοντας προβλήματα των πολιτών. Παρευρίσκεται καθημερινώς σε πολλές εκδηλώσεις. Και προχώρησε λέγοντας ότι ο Πρόεδρός μας, βρίσκεται δίπλα στον λαό. Είναι νέος, μπορεί και έδωσε νέα πνοή στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Οι καλοί του φίλοι, πέρασαν στην αντεπίθεση, ξεκινώντας από τη ρήση του Αποστόλου Παύλου, στην Προς Ρωμαίους Επιστολή, ότι «Ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν», δηλαδή πιο απλά, τρέχει, τρέχει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τρέχει στα βουνά για παροχές, τρέχει σε εκδηλώσεις, τρέχει σε όλο τον κόσμο, αλλά ποτέ του δεν έτρεξε στους «αμαρτωλούς» δρόμους των πόλεων, ποτέ δεν είδε τα «αμαρτωλά» φώτα των καμερών φωτοεπισήμανσης που κόβουν 300άρια και ποτέ δεν έσπασαν τα νεύρα του, στα ατέλειωτα διπλά φώτα τροχαίας. Ο πονηρός της παρέας θυμήθηκε την έκρηξη στο Μαρί και τον θάνατο των 13 παλικαριών, την αρχή του τέλους του αείμνηστου Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια. Το μεγαλύτερο κακό, η απαξίωση Χριστόφια, δεν προκλήθηκε μόνο από τον θάνατο των ανθρώπων, ούτε από την ακατανόητη διαχείριση της τραγωδίας, αλλά ούτε και από τις ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η μεγαλύτερη «ζημιά» προήλθε από τις συνεχόμενες διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, οι οποίες ταλαιπώρησαν κατακαλόκαιρα και για μήνες, όλους του πολίτες. Καταστρέφοντας προϊόντα στα ψυγεία, χαλούσαν τηλεοράσεις και ηλεκτρικές συσκευές, υπήρχαν διακοπές στο διαδίκτυο και η ταλαιπωρία δεν είχε τελειωμό. Ο θάνατος και η έκρηξη ήταν στιγμιαία γεγονότα, τα οποία εύκολα ξεχνιούνται, αφού «η φωτιά εκεί που πέφτει καίει» όπως λέει και η παροιμία. Η συνεχόμενη ταλαιπωρία ήταν αυτή η οποία προκάλεσε ουσιαστικά και τις διαδηλώσεις έξω από το Προεδρικό και τα άλλα παρατράγουδα.
Καλά και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τι σχέση έχει με όλα αυτά, όταν προσπαθεί να μειώσει τα δυστυχήματα, όταν επιχειρεί να βάλει μια τάξη στους δρόμους και να προωθήσει και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, υπέδειξε ο Πάφιος. Η απάντηση του πονηρού της παρέας ήταν έντονη, λέγοντας ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης έπεσε στην «παγίδα» με τις ακατανόητες κάμερες φωτοεπισήμανσης, κυρίως στα φώτα τροχαίας, τα εξωφρενικά πρόστιμα και τα ατέλειωτα διπλά φώτα τροχαίας, τα οποία ολημερίς και καθημερινώς, προκαλούν φόβο και τρόμο. Η οργή και τα «μπινελίκια» στρέφονται πρώτα στον Πρόεδρο, ακολούθως στους αρμόδιους υπουργούς και τελικά καταγράφονται στις αρνητικές για την κυβέρνηση δημοσκοπήσεις. Άσε που όλα αυτά γίνονται σε περίοδο οικονομικής κρίσης και φτώχιας, σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ένα 300άρι από τις «αμαρτωλές» κάμερες για έναν μεροκαματιάρη σημαίνει δάκρυ και πόνο και πολλές στερήσεις. Δεν είναι καθόλου ασήμαντο γεγονός, ένα εξοντωτικό πρόστιμο, για ένα «ασήμαντο» αδίκημα, για το πάτημα μιας γραμμής.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης χαρακτηρίστηκε από τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄, ως ο νέος Μακάριος. Άραγε ο «πονηρός» μακαριστός προκαθήμενος της Εκκλησίας, τι ήθελε να μας πει; Η εμπειρία των 19 μηνών εξουσίας του Νίκου Χριστοδουλίδη, δεικνύει ότι άλλα περίμενε ο κόσμος και άλλα αντιμετωπίζει. Ο Μακάριος είχε αποδοχή 96% στις τότε εκλογές, οι οποίες αμφισβητήθηκαν από μερικούς. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα, το πραξικόπημα, η εισβολή και η κατοχή, δεν τον άφησαν χωρίς ευθύνες, έστω και αν αυτές άρχισαν να καταγράφονται δεκαετίες μετά τον θάνατο του ιδίου και των φανατικών υποστηρικτών του. Σήμερα, με τον κατακλυσμό των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, οι ειδήσεις διαρκούν από μερικά λεπτά, έως και μερικές ώρες. Ωστόσο, όπως εύκολα κάποιος ηγέτης «απογειώνεται», έτσι και πολύ ευκολότερα «προσγειώνεται». Ο πολιτικός χρόνος είναι πλέον θέμα στιγμών. «Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ…» τραγουδούσε η μέγιστη Βίκυ Μοσχολιού, σε στίχους και μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου και του Γιώργου Κανελλόπουλου. Ο δρόμος για τον παράδεισο δεν είναι σίγουρα στρωμένος με απαγορεύσεις και αστυνομικά μέτρα. Οι εξουσίες έρχονται και φεύγουν, όπως έρχονται και φεύγουν και όλοι οι αναντικατάστατοι στα νεκροταφεία. Και ο Θεός βοηθός…
