Του Παναγιώτη Καπαρή
Μπράβο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος είναι ο μόνος, ο οποίος ψέλλισε μέσα στον ορυμαγδό των αλληλοκατηγοριών και της πολιτικής θολούρας, ότι: «σίγουρα, η απώλεια μιας ζωής δεν είναι θετική εξέλιξη, από όπου και αν προέρχεται…», παραπέμποντας στον Πακιστανό, ο οποίος σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού σε επιχείρηση στην Ποταμιά. Θάνατος ενός άγνωστου ανθρώπου, χωρίς όνομα, χωρίς παρελθόν, ενδεχομένως χωρίς οικογένεια, χωρίς πατρίδα και φυσικά χωρίς νομική υπόσταση. Μια ανθρώπινη τραγωδία χωρίς όνομα. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης πολύ ορθά έθεσε την ανθρώπινη διάσταση του θανάτου ενός ανθρώπου, η οποία μόλις πέσει ο κουρνιαχτός της πολιτικής ζάλης και του τρόμου των δικαστηρίων, θα αναδειχθεί με εφιαλτικές διαστάσεις στις ψυχές όλων των πρωταγωνιστών, δικαιωμένων και όχι μόνο.
Το «ανώνυμο» θύμα μιας βασανισμένης σίγουρα ζωής, βρίσκεται ήδη στην άλλη ζωή, κανείς δεν ξέρει ποιες συνθήκες στον τόπο του, ίσως και στην Κύπρο, τον οδήγησαν σε αυτές τις αποτρόπαιες, όπως λέγονται, πράξεις. Η κρίση του Θεού, για όσους πιστεύουν στην άλλη ζωή, είναι πολύ διαφορετική από την κρίση των ανθρώπων. Ο Απόστολος Πέτρος, όπως λένε και τα ανέκδοτα, θα τον ρωτήσει τι έκανε στην Κύπρο και θα απαντήσει ο «ανώνυμος» Πακιστανός ότι μετέφερε απελπισμένους ανθρώπους, από τη μια πλευρά του νησιού στην άλλη, για να δουλέψουν, να επιβιώσουν, να στηρίξουν την οικογένειά τους και το πλήρωσε με τη ζωή του. Από εκεί και πέρα, θα ανοίξουν και τα άλλα κρυφά χαρτιά του ανθρώπου και θα εκτελεστεί η πραγματική δικαιοσύνη.
Ο αστυνομικός, από το όπλο του οποίου έφυγε η μοιραία σφαίρα, μπορεί να αισθάνεται περήφανος για το επίτευγμά του, αφού προστάτευσε την κοινωνία από τους «κακούς». Σίγουρα θα πρέπει να τιμηθεί από την πολιτεία για τον ηρωισμό του, αφού έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του, για να προστατεύσει τους συμπολίτες του. Αλλά όταν πέσουν τα φώτα, στη μοναξιά του δωματίου του, τι άραγε μπορεί να σκέφτεται και πώς άραγε θα ταράζεται η ψυχή του; Οι ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι σκότωσαν Εγγλέζους το 1955-59, είτε Τούρκους το 1974, είτε χειρότερα σκότωσαν Μακαριακούς ή Γριβικούς, είναι πολλές και τραγικές και σίγουρα δεν περιορίζονται στην εξιστόρηση ανδραγαθημάτων από τηλεοράσεως.
Ο θάνατος, ο φόνος ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζεται η βίαιη αφαίρεση ζωής του Πακιστανού, επαναφέρει στο προσκήνιο το κεφάλαιο της αστυνομικής βίας, όπως το βλέπουμε κυρίως στην Αμερική και σε άλλες χώρες, όπου με το «παραμικρό», τα στελέχη των δυνάμεων ασφαλείας, με τη σιωπηρή ανοχή της εκάστοτε εξουσίας, σηκώνουν τα όπλα και όποιον πάρει ο χάρος. Η ιστορία του γιατρού Λένα Κάκουρα, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1993 αδικαιολόγητα, από έναν αστυνομικό στη Νέα Υόρκη, σύμφωνα με απόφαση δικαστηρίου, ακόμη στοιχειώνει πολλούς. Στοιχειώνει και η δολοφονία ενός νεαρού «παράνομου» ζευγαριού στη Χλώρακα, παραμονή των Χριστουγέννων του 1993, από αστυνομικά πυρά. Και όλα αυτά ύστερα από ένα καβγαδάκι, το οποίο κατάντησε ομηρία και τελικά τραγωδία.
Εδώ βρίσκεται και η κύρια και μεγάλη ευθύνη του εκάστοτε υπουργού Δικαιοσύνης. Σήμερα του Μάριου Χαρτσιώτη και αύριο κάποιου άλλου, να ελέγξει και να περιορίσει τις ενέργειες ανθρώπων, οι οποίοι εκπαιδεύονται για να σκοτώνουν «κακούς», ώστε να ζουν ήσυχα και ασφαλισμένα οι «καλοί». Σε όλες τις δημοκρατικές και ευνομούμενες πολιτείες, οι προϊστάμενοι των σωμάτων ασφαλείας, της Αστυνομίας και του Στρατού, είναι πολιτικοί οι οποίοι μπορούν να δουν πέρα από τις διαταγές και πέρα από το γράμμα του νόμου. Ιστορικά όταν αναλαμβάνουν εξουσία, είτε άνθρωποι με ράσα είτε άνθρωποι με στολές, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Η Κύπρος και η Ελλάδα, αποτελούν αρνητικά παραδείγματα.
Άλλο το ηθικό και άλλο το νόμιμο, όπως λένε φιλόσοφοι και θεολόγοι, αλλά και όλοι οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές. Ο άγιος Πατριάρχης Σερβίας, ο μακαριστός Παύλος, κατά τη διάρκεια του τρομακτικού εμφυλίου στη Γιουγκοσλαβία, σε συνέντευξη στην τότε τηλεόραση του «ΛΟΓΟΥ» έλεγε: «Ηρωισμός είναι το να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου από τους εχθρούς μου, ενώ τιμιότητα είναι το να υπερασπίζομαι τον εχθρό μου από τον εαυτό μου». Άλλο ο ηρωισμός, ο οποίος απαιτεί πολέμους, σκοτωμούς, πονηριά και σίγουρα θυσίες. Και άλλο η τιμιότητα, η οποία απαιτεί αγιότητα βίου, θέλει αγάπη –η οποία αγγίζει τους εχθρούς– και τελικά φθάνει μέχρι και την αυτοθυσία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η «αστραπή» της ζωής, την οποία προλαβαίνουμε, οδηγεί όλους στο πέρασμα του θανάτου, είτε αυτοί είναι πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι. Και το μόνο το οποίο μένει τελικά είναι η αγάπη.
