Του Παναγιώτη Καπαρή
«Άσπρα καράβια τα όνειρά μας, σε κάποιο ρόδινο γιαλό…» τραγούδησαν στα ελληνικά, προς τιμή της προέδρου της Βουλής και της κυπριακής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας, φοιτητές του Πανεπιστημίου Ξένων Σπουδών του Πεκίνου, ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της Κίνας. Το τραγούδι συμβολικό και αποτυπώνει την πορεία ή καλύτερα το όνειρο της Κίνας, η οποία σε λίγες δεκαετίες έκανε άλματα επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου. Τώρα αν αυτή η ξέφρενη πορεία ανάπτυξης, οδηγήσει σε κάποιο «ρόδινο γιαλό», είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση. Πάντως, αυτοί οι οποίοι μελέτησαν βαθιά την ιστορία της Κίνας και παρακολουθούν τις σύγχρονες εξελίξεις, λένε ότι είναι αδύνατο να καταλάβεις πώς κινείται το βαθύ κράτος της αχανούς χώρας της Ασίας.
Στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, η Αννίτα Δημητρίου μίλησε από καρδιάς και εκτός κειμένου, για την πάλη με το αδύνατο, το οποίο καθίσταται δυνατό και για το σύμπαν το οποίο συνωμοτεί για να πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες των νέων. Μίλησε για το εθνικό πρόβλημα της Κύπρου, υποδεικνύοντας τη ρήση «μία Κίνα και μία Κύπρος», αφού παρόμοιο πρόβλημα με τα Κατεχόμενα αντιμετωπίζει και η Κίνα με την Ταιβάν. Βροχή και οι ερωτήσεις και κυρίαρχη, πώς μια νέα γυναίκα κατάφερε να ανέλθει στα ανώτατα δώματα της εξουσίας. Η πρόεδρος της Βουλής, με τη νεανικής της ορμή και τον λαγαρό της λόγο, κατάφερε να αγγίξει τις ψυχές και να ξεσηκώσει τους φοιτητές, πολλοί από τους οποίους μιλούσαν καλά ελληνικά και αυτό φάνηκε όχι μόνο στο χειροκρότημα, αλλά και στις ατέλειωτες selfies.
Η κοινοβουλευτική αποστολή στην Κίνα ήταν σε ανώτατο επίπεδο και σε αυτή έλαβαν μέρος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ Νίκος Τορναρίτης, ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου και ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος. Σε ανώτατο επίπεδο ήταν και οι πολλές συναντήσεις με αξιωματούχους της Κίνας. Ξεχώρισε η συνάντηση με τον πρόεδρο του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου Zhao Leji, τον ομόλογο της προέδρου της Βουλής, στην οποία έλαβε μέρος και ομάδα υπουργών. Για να αντιληφθεί κάποιος τη σημαντικότητα των συναντήσεων, πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι η εξουσία στη χώρα είναι στο Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, ότι η Κίνα είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και ότι ο ρόλος της Κίνας στο Κυπριακό διαχρονικά ήταν σε πολλές περιπτώσεις καθοριστικός.
Η σημαντικότητα των συναντήσεων ξεχώριζε και από τα πολύ μικρά. Οι αρχικές δηλώσεις όλων των αξιωματούχων, μπροστά στις κάμερες, ήταν από γραπτό σημείωμα και όλοι οι αξιωματούχοι δήλωναν περίπου τα ίδια. Δηλαδή τίποτα δεν ήταν στο τυχαίο.
«Τύχη αγαθή», μέλος της αποστολής στην Κίνα ήταν δημοσιογράφος του ΡΙΚ, ο γράφων, και κινηματογραφιστής, οι οποίοι κάλυψαν τηλεοπτικά το γεγονός για όλα τα κυπριακά κανάλια, ένα πρακτικά δύσκολο εγχείρημα. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση, όπως και διεθνώς όλοι οι εθνικοί ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί, καταγράφουν την ιστορία ενός τόπου και πρωταγωνιστούν στην ενημέρωση των πολιτών, για σημαντικά και ιστορικά γεγονότα. Η αποστολή στην Κίνα, παραμονές άτυπων συνομιλιών για το Κυπριακό και της ιδιαιτερότητας των διμερών σχέσεων, ήταν ένα σημαντικό γεγονός. Η κοινοβουλευτική διπλωματία, στόχο έχει να προετοιμάσει ή και να καθορίσει σε πολλές περιπτώσεις, αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται σε επίπεδο εκτελεστικής εξουσίας. Όλα κινούνται σε επίπεδο αμοιβαίου κέρδους, το λεγόμενο «win win». Στην προκειμένη περίπτωση η Κύπρος ζητάει στήριξη για το Κυπριακό στο Συμβούλιο Ασφαλείας και η Κίνα ζητάει να καταστεί η Λευκωσία η γέφυρα του Πεκίνου προς τις Βρυξέλλες, εκεί όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις, σε επίπεδα δισεκατομμυρίων ή και τρισεκατομμυρίων ευρώ ή γουάν.
Η Κίνα τού σήμερα ελάχιστη σχέση έχει με την Κίνα των προηγούμενων δεκαετιών. Η ανάπτυξη είναι εξωφρενικά αλματώδης, τα τεχνολογικά επιτεύγματα είναι φανταστικά και οι ουρανοξύστες ανταγωνίζονται σε ύψος ο ένας τον άλλο. Ταξιδεύοντας στο ατέλειωτο Πεκίνο, των περίπου 20 εκατομμυρίων κατοίκων, αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν παντού κάμερες και αστυνομικοί και όλα είναι υπό έλεγχο. Κυκλοφοριακό χάος δεν υπάρχει, λόγω των σύγχρονων δρόμων, με γέφυρες και σήραγγες, ενώ ελάχιστα είναι τα φώτα τροχαίας. Σε κανονικές λωρίδες κυκλοφορούν και εκατοντάδες χιλιάδες ηλεκτρικές μοτοσικλέτες και ποδήλατα. Στους δρόμους δεν βλέπεις άστεγους, δεν βλέπεις αδέσποτα ζώα, δεν βλέπεις σκουπίδια και όλα κινούνται με αυστηρή τάξη. Στις μεγαλουπόλεις δεν βλέπεις ούτε εκκλησίες, ούτε ναούς, ούτε και νεκροταφεία.
Μετά τον θάνατο όλοι οδηγούνται σε κρεματόρια. Τώρα πώς ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κράτος μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον χωρίς τη «θρησκεία, το όπιο του λαού» δηλαδή το φάρμακο για τις μάζες, όπως έλεγε ο Μαρξ, είναι ένα δύσκολο στοίχημα. Η Σοβιετική Ένωση δεν τα κατάφερε, άραγε θα τα καταφέρει η Κίνα, χωρίς θρησκεία; Κύριος οίδε…
