Του Παναγιώτη Καπαρή
Τι είναι άραγε σωστό και τι λάθος σε αυτή τη ζωή. Δεν επιλέγουμε ούτε πού θα γεννηθούμε, ούτε και πότε θα πεθάνουμε. Στο ενδιάμεσο «μια αστραπή μα προλαβαίνουμε», κατά τον μέγιστο Καζαντζάκη. Στην πολιτική, την ιστορία την γράφουν οι νικητές και οι πολιτικές επιλογές τέμνονται πάντα από το λεγόμενο «taming», τη χρονική συγκυρία, η οποία είτε καταξιώνει είτε απαξιώνει πολιτικούς, οι οποίοι πάντα έχουν καλές προθέσεις και πάντα αγωνίζονται για το εθνικό συμφέρον, τον «τάφο του Αγίου Νεοφύτου».
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του, ενώπιον του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτείων, χρησιμοποίησε τον νεολογισμό, «είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας», θέλοντας ίσως να δείξει την προσήλωσή του στον δυτικό κόσμο. Η φράση σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί στη λογική, αφού το μέλλον είναι άγνωστο και η ιστορία κρίνεται μετά την παρέλευση δεκαετιών ή και αιώνων.
Ο νεολογισμός, ο οποίος μπορεί να σταθεί μόνο σε επίπεδο επικοινωνιακό, έρχεται να ανατρέψει τον πατέρα της Ιστορίας τον Ηρόδοτο και τον πατέρα του πολιτικού ρεαλισμού τον Θουκυδίδη. Κατά τα άλλα, αν είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας ή όχι είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση, την οποία θα μάθουμε, αν ζούμε, σε λίγα χρόνια και αναλόγως των αποτελεσμάτων των αποφάσεων, οι οποίες λήφθηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες του οβάλ γραφείου.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με έργα και όχι με λόγια, επέλεξε στρατόπεδο, μπήκε στο άρμα της Δύσης, έστω και αν τυπικά δεν εντάχθηκε η Κύπρος στο ΝΑΤΟ. Ο δρόμος τον οποίο ακολουθεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης ενέχει μεγάλο ρίσκο, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός εν δυνάμει παγκόσμιου πολέμου. Έχουμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τη συμμαχία 46 και πλέον δυτικών χωρών υπέρ των Ουκρανών. Στη Μέση Ανατολή έχουμε την ισοπέδωση της Γάζας από το Ισραήλ, τους βομβαρδισμούς στον Λίβανο, τις ανταλλαγές πυραύλων με το Ιράν. Το κυριότερο, όμως, είναι ο φόβος για επέκταση του πολέμου, δεδομένου ότι πίσω από το Ισραήλ είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και πίσω από Ιράν η Ρωσία.
Σε εξέλιξη βρίσκεται και ένας άλλος πόλεμος, ίσως και πιο φοβερός, ο πόλεμος της οικονομίας. Η Μόσχα στο Καζάν, μάζεψε τα μέλη και τα υποψήφια μέλη των BRICS, δηλαδή Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική και άλλες πολλές χώρες, ανάμεσά τους και η Τουρκία. Αυτή η ομάδα εκπροσωπεί το 45% του πληθυσμού του κόσμου και το 35,6% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Επί της ουσίας, τίθενται κίνδυνοι για το δολάριο και τη δυτική οικονομία, παρόλες τις διαβεβαιώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ, προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, άλλων αξιωματούχων και οικονομικών παραγόντων, ότι δεν δημιουργούνται κίνδυνοι για τις δυτικές οικονομίες.
Πάντως, εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης τόλμησε κάτι το οποίο δεν τόλμησαν όλοι οι προκάτοχοί του, από τον Μακάριο, μέχρι και τον Νίκο Αναστασιάδη, οι οποίοι το έπαιζαν «διπλοπόρτι» μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών από τη μία και Μόσχας και Πεκίνου από την άλλη. Τα αποτελέσματα από το 1960 μέχρι και σήμερα ήταν θετικά σε οικονομικό επίπεδο, όχι όμως στο επίπεδο της επίλυσης του Κυπριακού. Μετά το 1974 είχαμε τα λεγόμενα οικονομικά θαύματα, με τα χρήματα «κατατρεγμένων» κατά τα άλλα, Λιβανέζων, Ιρακινών, Γιουγκοσλάβων, Ρώσων και άλλων πολλών «πονηρών».
Με το «διπλοπόρτι» γλιτώσαμε και ένα σωρό τρομοκρατικές ενέργειες, από άσπονδους κυρίως Άραβες, φίλους και γείτονές μας, τις οποίες βιώσαμε τα πρώτα χρόνια, μετά την εισβολή. Στο Κυπριακό κερδίζαμε ψηφίσματα, δηλώσεις υποστήριξης, άκαρπες συνομιλίες, μέχρι που φθάσαμε στο σημείο, για επτά ολόκληρα χρόνια, κανείς να μη γυρίζει να δει την Κύπρο και το πρόβλημά της, έστω και αν κάθε νύκτα τα δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων και ολημερίς τα ραδιόφωνα, μετέδιδαν εξελίξεις στο Κυπριακό.
Οι Κύπριοι για αιώνες, μέσα στη φτώχεια, την ανέχεια και τα βάσανα από ένα σωρό κατακτητές, έλεγαν ότι «έχει ο Θεός» και με αυτή την ευχή πέτυχαν, όπως έγραψε και ο Κωστής Παλαμάς, «πολλούς αφέντες άλλαξες, αλλά δεν άλλαξες καρδιά…». Και στην πολιτική το «έχει ο Θεός» είναι ίσως η μια σοφή επιλογή. Οι κατά καιρούς επιλογές, σοφών ηγετών και πονηρών εθνοσωτήρων, δεν έφεραν το «ποθούμενο», αλλά αντιθέτως έφεραν νέα βάσανα και νέα αδιέξοδα. Το μόνο που μένει να δούμε τώρα, είναι αν η τολμηρή επιλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη, να επιλέξει για πρώτη φορά στην ιστορία «στρατόπεδο», θα φέρει το «ποθούμενο». Κατά τα άλλα, έχει ο Θεός…
