Του Παναγιώτη Καπαρή
Διαβολική σύμπτωση ή ειρωνεία της τύχης. Ο κόσμος παρακολουθεί στις τηλεοράσεις αποσβολωμένος το φοβερό γεγονός του φρικτού θανάτου μιας πενταμελούς οικογένειας στη Λεμεσό και λίγα λεπτά αργότερα βλέπει τον δήμαρχο Λεμεσού, Γιάννη Αρμεύτη, με τα καρναβαλίστικα φτερά στο κεφάλι, από μια εκδήλωση, μάλλον της προηγούμενης νύκτας. Και ζωή και θάνατος, στην «αμαρτωλή sex town» όπως λένε με περηφάνια τα κοπέλια και οι κοπελλούδες της πόλης. Από τη μία, οι ουρανοξύστες και οι λιμουζίνες και από την άλλη τα φτωχαδάκια στα κρύα, άθλια σπιτάκια. Σύγχρονος δήμιος η φτώχεια, η οποία σκοτώνει με τις θερμάνσεις, με τους αερόσακους, με τα εξώδικα πρόστιμα, με τα χρέη στις τράπεζες, με την κατάθλιψη στο Δημόσιο, ακόμη και με το ΓεΣΥ. Και πίσω από όλα αυτά, «αππωμένα», φοβισμένα γεροντοπαλλήκαρα να περιμένουν τον δικό τους «πάτσο» και το δικό τους «τέλος», για να ησυχάσουν, ποιος ξέρει, από τις φρικτές ερινύες τους. Ευτυχώς δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι σε αυτό τον κόσμο.
Τραγική ειρωνεία είναι ότι την ίδια εποχή, συνέβη η τραγωδία με το ξεκλήρισμα της πενταμελούς οικογένειας στη Λεμεσό, η τραγωδία στα Τέμπη με τον θάνατο 57 κυρίως νέων ανθρώπων, έγινε και το κούρεμα καταθέσεων και μισθών, το οποίο οδήγησε στον σιωπηλό θάνατο και τη φτωχοποίηση χιλιάδων «ανώνυμων» ανθρώπων. Μακελειά, ψυχών και σωμάτων, χωρίς μακελάρηδες, χωρίς ενόχους και χωρίς τιμωρία. Η μόνη παρηγοριά είναι η ελπίδα ότι οι βασανισμένοι άνθρωποι σε αυτή τη γη θα απολαύσουν τους καρπούς των πόνων τους, στην άλλη ζωή. Η πενταμελής οικογένεια, μέσα από το μαρτύριό της, σίγουρα κάπου πολύ καλύτερα θα βρίσκεται τώρα. Και άσε το βαθύ κράτος να βυθίζεται στον βόρβορο των παθών του.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει πλεονάσματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, λόγω ακρίβειας και ΦΠΑ. Αντί να γίνονται σπατάλες σε έργα «βιτρίνας», όπως οι χρυσοπληρωμένες πλατείες και τα πολυτελέστατα γραφεία του Δημοσίου, καλό είναι να κτιστούν από το κράτος εργατικές κατοικίες, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Οι εταίροι μας καταδέχονται, παραδέχονται το πρόβλημα και προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να το λύσουν. Δεν γίνεται στην Κύπρο, ακόμη και στις ετοιμόρροπες προσφυγικές κατοικίες, να τίθενται τόσα εμπόδια και να καλούνται οι υπέργηροι πρόσφυγες να συνάψουν δάνεια, ώστε να μην «ενοχλούνται» κάποιοι ακριβοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Και το πιο προκλητικό, είναι ότι υπάρχουν αδιάθετα 105 εκατ. ευρώ από τον Φορέα Ισότιμης Κατανομής Βαρών και από το τέλος 0,4% στις αγοραπωλησίες, ποσά για τους πρόσφυγες, τα οποία δίδονται για «παναΰρκα», και όχι για τους φτωχούς, όπως φωνάζουν και οι βουλευτές.
Οι τιμές των ακινήτων έγιναν απρόσιτες για τους μισθοσυντήρητους, όχι μόνο λόγω του ολιγοπωλίου των ντιβέλοπερ, αλλά και λόγω της μείωσης των χώρων για ανέγερση σπιτιών. Επιτέλους πρέπει το κράτος να παραχωρήσει ή να ενοικιάσει γη σε φτωχούς, ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν στέγη. Πρέπει επιτέλους να αυξηθούν οι συντελεστές δόμησης και γιατί όχι να γίνουν σκέψεις να υιοθετηθεί το γερμανικό μοντέλο, όπου ο συντελεστής πωλείται και δεν χαρίζεται με «χίλια δυο κόλπα», στους μυστικούς κτηματίες. Με τον τρόπο αυτό, θα αυξηθεί η προσφορά και ενδεχομένως να μειωθούν και οι τιμές. Επιτέλους, πρέπει να μπουν και ασφαλιστικές δικλίδες στους ξένους, οι οποίοι αγοράζουν χωρίς φειδώ σπίτια στο νησί. Η θλιβερή ιστορία των Παλαιστινίων ξεκινά από την ασυδοσία ορισμένων τσιφλικάδων, οι οποίοι πριν από 80 και τόσα χρόνια, πώλησαν τη γη τους στους Εβραίους, οι οποίοι με τη γη αυτή έφτιαξαν το δικό τους κράτος.
Μεγάλο κεφάλαιο και η ανευθυνότητα των αρμοδίων. Τραγικότερο παράδειγμα η πτώση του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας, όπου από τύχη δεν σκοτώθηκε η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκατοντάδες παιδιά. Ουδείς μπήκε φυλακή, ουδείς παραιτήθηκε και όλοι κρύφτηκαν πίσω από διαδικασίες. Ούτε αρχιτέκτονες, ούτε πολιτικοί μηχανικοί, ούτε τεχνικοί, ούτε οι επιβλέποντες του έργου. Όλοι αυτοί πληρώθηκαν αδρά για την ανακαίνιση του κτηρίου, το οποίο πλήρωσαν διπλά στο τέλος της ημέρας οι φορολογούμενοι πολίτες. Ο χαρτοπόλεμος καλά κρατά και στην εποχή του «Ιππόδαμου». Δεν γίνεται για να βάλεις μια «φουντάνα» να θέλεις να μαζέψεις ένα σωρό έγγραφα. Αν δεν ήταν το μονοπώλιο της υδατοπρομήθειας θα έτρεχαν και θα παρακαλούσαν να σου βάλουν νερό, όπως τρέχουν οι εταιρείες κινητών τηλεφώνων, για να σε κάνουν πελάτη. Ευτυχώς, υπάρχει και η θεία δίκη, όπως αποφαίνονταν και οι αρχαίοι Έλληνες, η οποία μπορεί να αργεί λίγο, αλλά ξέρει να σωφρονίζει με τον κατάλληλο πάντα τρόπο. Ευτυχώς υπάρχει και το θαύμα, το οποίο ακόμη μας σώζει από τις δαιμονικές αραχτές.
