Του Παναγιώτη Καπαρή
«Και ξαφνικά σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι στη μοίρα σου, στο πεπρωμένο σου, στον ίδιο τον Θεό σου. Η ανακοίνωση από τον γιατρό, ότι το μωρό σου, το σπλάχνο σου, η ψυχή σου, υποφέρει από καρκίνο ή άλλη σπάνια ασθένεια, είναι σαν να έρχεται ένα βουνό και σε πλακώνει. Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι εντελώς χαμένος, εντελώς μόνος, μαζί με τον πόνο σου. Πατάς στον βυθό της απελπισίας και τότε αντιλαμβάνεσαι, αν είσαι τυχερός, ότι υπάρχει ελπίδα. Τότε αναδύονται από μέσα σου δυνάμεις, τις οποίες ποτέ δεν αντιλήφθηκες ότι διαθέτεις και τότε ξεκινά ο πόλεμος για τη σωτηρία, η μάχη για τη θεραπεία του μωρού, του θησαυρού, ο οποίος δεν ανταλλάζεται με όλα τα πλούτη της γης…». Οι ιστορίες των άγνωστων ανθρώπων ατέλειωτες, ο πόνος αβάστακτος και τα δάκρυα βροχή, στο φιλανθρωπικό ίδρυμα Ronald MacDonald House του Βερολίνου, στον φιλόξενο χώρο, όπου διαμένουν για πολλούς μήνες ή και για χρόνια, τα μωρά και οι γονείς τους, τα οποία περιθάλπονται στο γειτονικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Εκεί που τα παιδιά παλεύουν για τη ζωή τους, χωρίς ακόμη να προλάβουν να γευτούν τη ζωή.
Η Αννίτα Δημητρίου, η Πρόεδρος της Βουλής, η οποία μετέβη στη γερμανική πρωτεύουσα για μία πολύ σημαντική επίσκεψη εργασίας, επέλεξε να περάσει λίγες ώρες μαζί με τους γονείς και τα παιδιά στο ίδρυμα φιλοξενίας. Τύχη αγαθή στην αποστολή και συνεργείο του ΡΙΚ, το οποίο απαθανάτισε στίγματα του πόνου, αλλά και στίγματα της δύναμης αυτών των ανθρώπων. Ήταν η πρώτη πολιτειακή αξιωματούχος η οποία επισκέφθηκε τον χώρο και διά της επίσκεψης ήρθαν στο φως της δημοσιότητας οι άγνωστες, αλλά και αλτρουιστικές πολλές φορές προσπάθειες, τις οποίες καταβάλλουν η πρέσβειρα της Κύπρου Μαρία Παπακυριακού και ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας Αντρέας Χρίστου. Βεβαίως πρέπει να γίνει αναφορά και στη γενική διευθύντρια του υπουργείου Υγείας Χριστίνα Γιαννάκη, η οποία μετέβη στη Γερμανία και έκλεισε συμφωνίες με νοσοκομεία και χώρους φιλοξενίας και έτσι σήμερα η μετάβαση στη Γερμανία, δεν αποτελεί ακόμη ένα Γολγοθά, μαζί με τον Γολγοθά της ασθένειας.
Οι άνθρωποι της πρεσβείας, γνωρίζοντας τη γλώσσα, αλλά και τη λειτουργία του γερμανικού συστήματος, παραλαμβάνουν τα μωρά και τους απελπισμένους γονείς, διευθετούν τη διαμονή τους, βοηθούν στην επιλογή των καλύτερων νοσοκομείων και γιατρών και κυριότερο αποτελούν, το ψυχολογικό αποκούμπι των απελπισμένων ανθρώπων. Από εκεί και πέρα οι καλοί άνθρωποι της πρεσβείας συμπάσχουν με τον πόνο και χαίρονται με τις νίκες, επί των ασθενειών. Τα στατιστικά νούμερα έχουν μια σημασία, αφού το 80% των παιδιών θεραπεύονται και το 20% δεν τα καταφέρνουν. Και στη φυγή των μωρών, τότε ξεκινά ακόμη ένας νέος Γολγοθάς. Και στις δύο περιπτώσεις πάντα υπάρχει η Ανάσταση, η οποία βιώνεται μυστικά από τους χαροκαμένους ανθρώπους. «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε και από εκεί και πέρα είναι δουλειά του Θεού». Έτσι έρχεται η παρηγοριά και έτσι η ζωή συνεχίζεται, χωρίς ποτέ να είναι η ίδια.
Τα δράματα στη ζωή είναι πολλά και ποικιλόμορφα. Πριν από μερικά χρόνια κυκλοφόρησε στη Γαλλία το μυθιστόρημα «Λετισιά ή το τέλος των ανδρών...» ένα βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα του 2011, το οποίο έγραψε ένας δημοσιογράφος και έγινε παγκοσμίως best seller. Καταπιάνεται με το μαρτύριο και το τραγικό τέλος μιας 18χρονης κοπέλας στο Παρίσι, η οποία κατέληξε στα σκουπίδια, θύμα ενός βίαιου οικογενειακού περιβάλλοντος, θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ενός ανάδοχου πατέρα και τελικά μιας δολοφονικής επίθεσης, ενός ακόμη πιο βίαιου ανθρώπου.
Ωστόσο αυτό το οποίο οδήγησε στην ανάδειξη της υπόθεσης και αποτέλεσε αφορμή για τη δημοσιογραφική έρευνα, ήταν μια δήλωση του τότε Προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, οποίος σχολίασε την υπερβολική επιείκεια των δικαστών εναντίον του δράστη.
Καλώς ή κακώς οι ηγέτες, με τη δύναμη της εξουσίας την οποία κατέχουν, μπορούν να ανατρέψουν τον ρου της ιστορίας, με μια μόνο τους δήλωση. Μπορούν με τα λόγια τους να σώσουν ή να καταστρέψουν μια κοινωνία. Η Κύπρος έχει πολλά καλά και κακά παραδείγματα να επιδείξει, σε αυτό το επίπεδο. Η Αννίτα Δημητρίου, με την επίσκεψη της στο ίδρυμα του Βερολίνου, πέτυχε πραγματικά ένα θαύμα, δίδοντας παρηγοριά και δύναμη στους πονεμένους ανθρώπους, με μια μεγάλη αγκαλιά, με ένα χάδι, με ένα ζεστό χαμόγελο, με ένα μικρό δωράκι και με ένα γλυκό λόγο. Και μόνο όσοι πέρασαν από την κάμινο του πόνου, μπορούν να αντιληφθούν την αξία ενός χαδιού και ενός μελιστάλακτου λόγου. Από εκεί και πέρα ο Θεός βοηθός…
