Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη Τετάρτη υποβάλλονταν οι υποψηφιότητες για τις ευρωεκλογές, αυτό που επισκίασε τη διαδικασία ήταν η κίνηση της Νιόβης Παρισσινού να προτείνει ως υποψήφιο για τις ευρωεκλογές τον εκπρόσωπο Τύπου του ΕΛΑΜ Γεάδη Γεάδη. Προκάλεσε αίσθηση, καθώς δεν προερχόταν από ένα απλό μέλος ή γόνο παλαιότερου στελέχους του ΔΗΣΥ. Ήταν η προσωπική επιλογή του Νίκου Αναστασιάδη κατά τη δεύτερη θητεία διακυβέρνησής του. Το πρόσωπο συνεπώς που θα αναμενόταν ότι θα αποτελεί την εικόνα και βιτρίνα του. Τόσο η ίδια ως αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, όσο βεβαίως και ο Μάριος Πελεκάνος, που διορίστηκε την ίδια περίοδο ως κυβερνητικός εκπρόσωπος. Και που πριν από ένα περίπου μήνα παραιτήθηκε από τον ΔΗΣΥ για να προστεθεί στο ψηφοδέλτιο του ΕΛΑΜ.
Μόνο που όταν η ίδια ρωτήθηκε πώς αυτό προέκυψε, είπε πως ήταν μία απλή υπογραφή και τίποτα άλλο. Ότι δηλαδή πρότεινε τον εκπρόσωπο της Ακροδεξιάς στις επικείμενες εκλογές εξαιτίας της μακροχρόνιας φιλικής τους σχέσης και πως δεν υπήρχε οποιοδήποτε πρόβλημα με τον ΔΗΣΥ. Η εξήγησή της προφανώς και δεν απάντησε στα τεράστια ερωτήματα. Μάλλον τα γιγάντωσε, καθώς έστειλε το μήνυμα είτε ότι μας δουλεύει είτε ότι ένας πολιτειακός αξιωματούχος που υπηρετούσε τον τόπο δεν είχε καμία ιδεολογικοπολιτική συνείδηση και αρχή.
Δημιουργήθηκε ευλόγως το ερώτημα αν ο ΔΗΣΥ αποτελεί εκκολαπτήριο πλέον του ΕΛΑΜ, αν τα δύο κόμματα είναι συγκοινωνούντα δοχεία ιδεών και προσώπων, ή αν όλο αυτό που εκτυλίσσεται αποτελεί απόρροια της παρακμής μιας δεκαετίας όπου κυριάρχησε η προσωπική ατζέντα έναντι της πολιτικής. Της διακυβέρνησης που τα σκάνδαλα επισκίασαν τις όποιες μεταρρυθμίσεις. Της δεκαετίας διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη, που λάβωσε και το κόμμα και την παραγωγή της πολιτικής ευρύτερα.
Μόνο που η διακυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη είχε ξεκινήσει έχοντας συγκεκριμένη στόχευση. Είχε ως βιτρίνα και εικόνα της τον Χρίστο Στυλιανίδη και ένα Υπουργικό Συμβούλιο στο οποίο παρά τις πολλές αδυναμίες, μέλη της είχαν προσωπικότητα, είχαν το θάρρος να συγκρουστούν ενίοτε και με τον Νίκο Αναστασιάδη. Αυτό το θάρρος αφαιρέθηκε βολικά και απότομα κατά τη δεύτερη διακυβέρνηση. Λίγο η φημολογία δύο κρατών, το μεγάλο κεφάλαιο των πολιτογραφήσεων, που έπληξε τη χώρα, το σύννεφο της οριζόντιας διαφθοράς έστειλε το μήνυμα πως η διακυβέρνηση Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ, ρέπει προς την αλαζονεία της εξουσίας. Κάπως έτσι άρχισαν να αντικαθίστανται αυτοί που είχαν φωνή, αυτοί που ίσως θεωρήθηκαν εμπόδιο για τις πολιτικές φιλοδοξίες τόσο της Πινδάρου όσο και προσώπων του Προεδρικού, και να επιλέγονται πρόσωπα φαινομενικά ακίνδυνα ή αδιάφορα. Πρόσωπα που είδαν την πολιτική τους διαδρομή αποκλειστικά ως το μέσο της επαγγελματικής τους αποκατάστασης. Και στην ίδια την κυβέρνηση, αλλά βεβαίως και στο ίδιο το κόμμα.
Ο Νίκος Αναστασιάδης, επέλεξε λοιπόν να κλείσει το πολιτικό του κεφάλαιο με τον Μάριο Πελεκάνο στο πλευρό του. Ένα πρόσωπο του οποίου οι απόψεις ήταν ήδη καλά γνωστές και προβεβλημένες πριν διοριστεί. Ένα πρόσωπο του οποίου ευνόησε την πολιτική ανέλιξή του τόσο ο τέως πρόεδρος αλλά και η Πινδάρου. Είτε γιατί βόλευε η ακροδεξιά ροπή του, είτε γιατί θεωρούσαν πως θα μπορούσε να ελεγχθεί. Μία τακτική που ακολουθήθηκε και στην περίπτωση της Νιόβης Παρισσινού, της οποίας το πολιτικό της πέρασμα ουδέποτε ακούμπησε. Αλλά κατάφερε να λαβώσει εν τέλει το κόμμα.
Ήταν συνεπώς μία δεκαετία που ευνόησε τον πολιτικό καιροσκοπισμό. Που αντί να είναι κριτήριο η πολιτική κατάρτιση, η έμφαση μετατοπίστηκε στην εικόνα. Που ανέδειξε πρόσωπα που όσο προβληματικά μπήκαν από άλλους σε θέση εξουσίας, τόσο προβληματικά συμπεριφέρθηκαν στην πορεία τους. Πρόσωπα που έστειλαν το μήνυμα πως είτε είχαν παντελή έλλειψη πολιτικού υπόβαθρου, είτε απόψεις που θα έπρεπε να είναι προσβλητικές για μια κυβέρνηση. Σήμερα ο ΔΗΣΥ, με τις ανταρσίες, τις μελανές για την ιστορία του μεταγραφές, θερίζει τις θύελλες αυτής της δεκαετούς διαδρομής. Το λυπηρό είναι πως οι επιπτώσεις αυτής της δεκαετίας δεν έχουν πλήξει μόνο τον Συναγερμό, αλλά και την πολιτική γενικότερα. Κανονικοποιώντας την πολιτική ανηθικότητα, την υπονόμευση του κράτους δικαίου, τον αριβισμό, και οδηγώντας την κοινωνία ένα βήμα πιο κοντά στην Ακροδεξιά.
