Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο «Πολίτης» δημοσίευε τις ιδιωτικές συνομιλίες του Νίκου Χριστοδουλίδη με τον άλλοτε στενό του συνεργάτη Μανώλη Κυριάκου, προέκυπταν σοβαρά ερωτήματα που άφηναν ηθικά και πολιτικά εκτεθειμένο τον κ. Χριστοδουλίδη. Στο ηθικό κομμάτι εξέπληξε η ευκολία με την οποία ήταν έτοιμος να διαβάλει πρόσωπα τα οποία τον επέκριναν. Μία ευκολία που αφενός δημιουργούσε σοβαρές ρωγμές στο ατσαλάκωτο προφίλ που επιμελώς έκτιζε και αφετέρου το γεγονός ότι η λάσπη που με ευκολία ήταν έτοιμος να ρίξει, δολοφονώντας χαρακτήρες έδειχνε τα ελλειμματικά δημοκρατικά αντανακλαστικά τού κατά τα άλλα νέου και άφθαρτου. Στην πολιτική πτυχή, το εν λόγω περιστατικό αναδείκνυε την κακή του κρίση, εγείροντας ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Αν με τόση ευκολία εμπιστευόταν κάποιον όπως τον Μανώλη Κυριάκου, τι τον εμπόδιζε να επιδείξει την ίδια αφέλεια και στον σχηματισμό του υπουργικού του σχήματος; Μπορεί η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Κυριάκου να έπληξε μόνο τον ίδιο, όμως το ενδεχόμενο επιλογής λάθος προσώπων στο υπουργικό του ενδεχομένως να έπληττε σοβαρά τον τόπο.
Με ποιους θα κυβερνούσε λοιπόν ο Νίκος Χριστοδουλίδης και πόσο έτοιμος ήταν να αναλάβει τα ηνία της χώρας; Αυτές ήταν οι κύριες ανησυχίες που θα έπρεπε να διασκεδάσει, όχι μόνο εξαιτίας του κακού προηγούμενου που εκτυλίχθηκε με τον Κυριάκου αλλά και γιατί γύρω του μαζεύτηκαν ετερόκλητες δυνάμεις που προετοίμαζαν και τους πιο καλοπροαίρετους για τις σκοπιμότητες. Το ΔΗΚΟ, που λίγο καιρό πριν κατάγγελλε την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε ως υπουργός ο Νίκος Χριστοδουλίδης ως την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση, εκτίμησε πως ο συνεχιστής τού Νίκου Αναστασιάδη είναι και ηθικός και άφθαρτος. Ο αντιομοσπονδιακός Μαρίνος Σιζόπουλος, που έβλεπε το κόμμα του να τον εγκαταλείπει, προτίμησε τη σιωπή μπροστά στις δηλώσεις Χριστοδουλίδη για συνέχιση των συνομιλιών από το σημείο που μείναμε στο Κραν Μοντανά.
Και η ΔΗΠΑ, με στελέχη κατά τα άλλα ορκισμένους εχθρούς του Νικόλα Παπαδόπουλου, μια χαρά χώρεσε κάτω και από την ίδια στέγη με το ΔΗΚΟ, ανταλλάσσοντας χειραψίες και εναγκαλισμούς και μάλιστα χωρίς να παρουσιάσουν ούτε κοινό προεκλογικό πρόγραμμα, ούτε βεβαίως να μπουν στη διαδικασία να μας πείσουν για τις κοινές πολιτικές τους θέσεις και αφετηρίες.
Όλες αυτές οι ανησυχίες, βεβαίως, επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω στην πρώτη πολιτική πράξη του Νίκου Χριστοδουλίδη. Εκείνο το 48ωρο που προηγήθηκε της εξαγγελίας του υπουργικού συμβουλίου, όταν ο Μάριος Καρογιάν έβαζε βέτο για την Αναστασία Παπαδοπούλου στο Δικαιοσύνης και προωθούσε στο υπουργείο Οικονομικών τον Μάκη Κεραυνό. Όταν ο Μαρίνος Σιζόπουλος κλωτσούσε, αν έμπαινε στο υπουργικό σχήμα ο Τάσος Γιασεμίδης και προωθούσε ανεξήγητα το άλλοτε πρωτοκλασάτο στέλεχος της Αλληλεγγύης Μιχάλη Γιωργάλλα για το υπουργείο Άμυνας.
Ξαφνικά το μαύρο μπλοκάκι εξαφανίστηκε. Τα χιλιάδες βιογραφικά επιστημόνων από το εξωτερικό, που όπως έλεγε μελετούσε προσεκτικά, μετατράπηκαν σε επιλογές κομματικών στελεχών, οι διορισμοί αξιωματούχων έγιναν εξόφληση γραμματίων και το Προεδρικό μία μικρή οικογενειακή επιχείρηση. Η παθογένεια όλου του υπουργικού διαφάνηκε στην περίπτωση της 19χρονης. Όχι μόνο για τους λόγους και τον τρόπο που επιλέχθηκε ένα πρόσωπο χωρίς τα κατάλληλα προσόντα να συμβουλεύει τον υφυπουργό Τουρισμού, αλλά και για τον σοβαρό ερασιτεχνισμό που επιδείχτηκε στη διαχείριση της κρίσης. Από την 48ωρη απουσία οποιασδήποτε επίσημης τοποθέτησης, που απέδειξε την ατολμία στο να αναλάβει κάποιος την ευθύνη για κάτι τόσο μικρό, μέχρι και το θράσος που επέδειξε ο υφυπουργός, όταν αναγκάστηκε να αναλάβει την ευθύνη.
Όταν ένα υπουργικό σχήμα δεν μπορεί να διαχειριστεί μία τέτοια μικρή κρίση, τι θα κάνει άραγε στα μεγάλα ζητήματα; Θα κρύβονται για να μην κάψουν το πολιτικό τους κεφάλαιο;
Δυστυχώς, ο Νίκος Χριστοδουλίδης μέσα στις λίγες μέρες διακυβέρνησής του κατάφερε να κάψει το πιο δυνατό του χαρτί. Ότι η υποψηφιότητά του προέρχεται από την κοινωνία και αυτήν ακριβώς θα υπηρετήσει. Ότι ακριβώς επειδή η κοινωνία τον στηρίζει έχει κάθε λόγο να πολεμήσει το κατεστημένο, την κομματοκρατία και την αναξιοκρατία. Αντ’ αυτού, μέρα με τη μέρα ενισχύει την αίσθηση πως το άφθαρτο που επικαλείτο φθάρηκε νωρίς και πως το νέο που ευαγγελιζόταν, έχει κτιστεί σε θεμέλια πολύ παλιακά.
