Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η ενηλικίωση της γενιάς μου συνέπιπτε με την πρώτη παρουσία της Κύπρου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2004. Μία γενιά που έβλεπε την Ε.Ε. ως το όχημα για την ελπίδα της. Ελπίδα για αλλαγή και επανένωση του τόπου. Ένας χώρος ίσων ευκαιριών, ταξιδιών, σπουδών, ανταλλαγής απόψεων, γνωριμίας με νέες κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς, γλώσσες. Ένας χώρος πολλών επαγγελματικών προοπτικών και προσδοκιών. Η ένταξη ισοδυναμούσε για εμάς ως το τέλος ενός δύσκολου δρόμου και η απάντηση σε όλα τα προηγούμενα διλήμματα που οδήγησαν μέχρι και τον διχασμό στο Σχέδιο Ανάν.
Τις προσδοκίες της γενιάς μου θυμήθηκα όταν είδα το τετράλεπτο προεκλογικό σποτ του Ευρωκοινοβουλίου τη βδομάδα που πέρασε. Ηλικιωμένοι πολίτες διαφόρων χωρών και γενεών, θύματα και μοιραίοι πρωταγωνιστές από τις μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της Δύσης διηγούνται στα εγγόνια τους κάτω από ποιες συνθήκες μπήκαν στην Ε.Ε. και το μεγάλο διακύβευμα αυτής της μάχης, που δεν είναι άλλο από τη διασφάλιση της δημοκρατίας. Μόνο που η δική μας γενιά, παρά το τι έμαθε και τι έλεγε για χρόνια, δεν ένιωσε ποτέ ανασφάλεια. Δεν φοβήθηκε για την προσφυγιά. Δεν χρειάστηκε να πολεμήσει για τις ελευθερίες της. Μπήκε στην Ε.Ε. χωρίς τα διλήμματα της ενοποίησης, αλλά με αυτά της διεύρυνσης και της εμβάθυνσης. Οι λύσεις στα μεγάλα ζητούμενα είχαν δοθεί λίγο ή πολύ από προηγούμενες γενιές.
Τα τελευταία όμως χρόνια έγιναν τόσα, που αντιληφθήκαμε πως τα αυτονόητα, δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Μία γενιά που μεγάλωσε με τη σιγουριά της επαγγελματικής αποκατάστασης, μετατράπηκε στη γενιά της κρίσης και των 800 ευρώ. Μία γενιά που μεγάλωσε με συνθήματα και υποσχέσεις ενός αγώνα ανένδοτου, βλέπει να αλλάζει η ζωή της καθημερινά εξαιτίας της μη λύσης και του μη βιώσιμου στάτους κβο. Η γενιά τού «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» παρακολουθεί το σενάριο της λύσης δύο κρατών να εδραιώνεται.
Όμως οι λυπηρές διαπιστώσεις ξεπερνούν τα δικά μας γεωγραφικά όρια. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της επίτευξης ειρήνης δεν έχει να αντιμετωπίσει απλώς την απειλή της εισβολής του Πούτιν. Έχει να αντιμετωπίσει τις συνεχείς προσπάθειες αποδόμησης όσων πρεσβεύει από πρόσωπα που βρίσκονται μέσα σε αυτήν και την πολεμούν με κάθε τρόπο. Οι σημερινές εκλογές είναι από τις πιο κρίσιμες μάχες των τελευταίων χρόνων. Είναι μία μάχη του ορθολογισμού, απέναντι στην μισαλλοδοξία. Η μάχη της σοβαρότητας απέναντι στον ανέξοδο και πολλές φορές επικίνδυνο λαϊκισμό.
Η επέλαση της Ακροδεξιάς δεν είναι μία σκοτεινή ανάμνηση από το παρελθόν, αλλά η σημερινή απειλή της Ευρώπης. Στη Γαλλία, το ακροδεξιό κόμμα Εθνικός Συναγερμός αναμένεται να κερδίσει υπερδιπλάσια υποστήριξη από τον κύριο αντίπαλό του, το κόμμα του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Στη Γερμανία, παρά τα σκάνδαλα, το AfD διεκδικεί τη δεύτερη θέση, και στην Ιταλία, το δεξιό κόμμα Αδελφοί της Ιταλίας της πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι φαίνεται να εξασφαλίζει άνετο προβάδισμα. Στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ δεν διεκδικεί μόνο την έδρα, αλλά και να μετατοπίσει το ΔΗΚΟ από την τρίτη θέση και να μετατραπεί σε κυβερνώσα παράταξη. Η επικράτησή τους δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη. Δυστυχώς κάποιοι υποβάθμισαν τον κίνδυνο, άλλοι τον αγνόησαν, και σήμερα κάποιοι προτίθενται να συνεργαστούν μαζί τους για να επιβιώσουν πολιτικά. Όμως όσο κι αν πολιτικές και πολιτικοί πλήγωσαν και απογοήτευσαν, η τιμωρητική ψήφος δεν τιμωρεί κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο τον εαυτό μας. Με λίγα λόγια, δεν προστατεύεται η δημοκρατία, καταλύοντάς την. Η Ακροδεξιά, όπως και ο λαϊκισμός, δεν μπορεί να αποτελεί μέρος των ευρωπαϊκών ιδεωδών και αξιών. Η Ευρώπη δεν χρειάζεται τέτοια διλήμματα και σίγουρα όχι τέτοια αδιέξοδα. Οι σημερινές εκλογές θα έπρεπε να καθορίσουν πού βρίσκεται η Ε.Ε., αν θα μετεξελιχθεί οικονομικά, αν θα γίνει ανταγωνιστική σε επενδύσεις και αν θα ενηλικιωθεί γεωπολιτικά. Όχι μία συζήτηση για όσα πριν από χρόνια κερδήθηκαν και σήμερα απειλούνται.
Σε αυτό λοιπόν το ιστορικό σταυροδρόμι ο κάθε πολίτης θα πρέπει να λάβει την απόφασή του διά της ψήφου του. Αυτή η ψήφος θα καθορίσει αν η επιλογή είναι η δημοκρατία ή ο σκοταδισμός. Αν η επιλογή είναι η καθαρή προοπτική της Ευρώπης ή η μισαλλοδοξία. Σε αυτές τις εκλογές η επιλογή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη σοβαρή και δημοκρατική ψήφο.
