Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ρομαντικοί, για να ελπίζουμε πως αυτός ο προεκλογικός θα διεξαγόταν με σκανδιναβικούς όρους, δεν είμαστε. Ούτε στην ομάδα των νοσταλγών αλλοτινών χρόνων που υποστηρίζουν πως κάποτε η πολιτική διεξαγόταν με όρους καθαρά πολιτικούς ανήκουμε. Η ιστορία αυτού του τόπου βρίθει παραδειγμάτων που αποδεικνύουν πως το κυπριακό πολιτικό σκηνικό δεν ήταν ποτέ στρωμένο με ροδοπέταλα, ούτε όμως ιδιαίτερα σοβαρό. Ξεκίνησε από τον Μακάριο, όταν οι δικοί του εξευτέλιζαν τους ανθυποψηφίους του, ρίχνοντας γιαούρτια και ενίοτε ρίχνοντας κανένα χαστούκι στους αντιφρονούντες. Όμως επί Σπύρου Κυπριανού η συνωμοσιολογία και η σεναριολογία έφτασαν σε επίπεδα ζηλευτά, όταν για παράδειγμα άρχισε να διαισθάνεται πως μία «Μεγάλη Συνωμοσία» δημιουργείτο εις βάρος του. Εγκέφαλοι σε αυτή τη συνωμοσιολογία θεωρούσε πως ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος και ο Γλαύκος Κληρίδης, ενώ εμπλέκονταν και ξένοι παράγοντες, οι οποίοι αφενός ήθελαν να αποσταθεροποιήσουν το κράτος και αφετέρου να οδηγήσουν στην εναλλαγή της εξουσίας. ΜΜΕ καλούσαν τον κόσμο να στηρίξει σθεναρά τον Πρόεδρό του, ενώ από όλο αυτό το ρεζιλίκι δεν απουσίασε και η Βουλή που ενέκρινε και ψήφισμα συμπαράστασής του!
Οι ένδοξες μέρες του Σπύρου συνέχισαν με σιγοντάρισμα βεβαίως από φίλα προσκείμενα ΜΜΕ. Ένα από τα ιστορικά πρωτοσέλιδα για όλους τους λάθος λόγους ήταν αυτό του εκφραστικού οργάνου του ΔΗΚΟ, της Ελευθεροτυπίας το 1983, όταν παρουσίαζε τον Γλαύκο Κληρίδη ως πράκτορα των Ναζί και τον καλούσε είτε να φύγει, είτε να αυτοκτονήσει. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, αγωγές λιβέλου ύψους 500 χιλιάδων ευρώ και να αποδειχτούν χαλκευμένα έγγραφα για να απολογηθεί το έντυπο. Στον πειρασμό του βρώμικου παιχνιδιού όμως ενέδωσε και ο Τάσσος. Ενδεικτικό ότι τη μέρα των εκλογών το εκφραστικό όργανο του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο Κήρυκας, έβγαινε με πρωτοσέλιδα «1680 ηρεμιστικά με μία συνταγή – Ο Κυπριανού σε θλιβερή ψυχολογική κατάσταση» και ζητούσε από ψυχολόγους και ειδικούς να τοποθετηθούν.
Με αυτά ως παρακαταθήκη λοιπόν δεν αναμέναμε πως θα επικρατούσε ο πολιτικός πολιτισμός σήμερα. Αναμέναμε όμως ότι αντί να ολοφύρονται για το πόσο σημαντικά είναι τα debate να τηρούσαν το βασικό: να μη γυρίσουμε την κοινωνία στη θλιβερή εκείνη πενταετία του 1980.
Γιατί τη δεκαετία του ’80, θύμισε τη βδομάδα που πέρασε ο δήμαρχος της Πάφου Φαίδωνας Φαίδωνος. «Ο λόγος που είσαστε δαμέ είναι για τις εκλογές του Φεβράρη. Ούτε για τις φιλίες ούτε για να δώσετε του Αβέρωφ κολλούες πράματα. Τωρα ήρτεν ο Αβέρωφ να σας ζητήσει ψήφο. Βκάλτε τον λογαριασμό σας πόσοι είσαστε δαμέ […] όσοι φύετε που δαμέ να φροντίσετε να ’βρετε αλλό που έξι ψήφους» έλεγε στο πλήθος των Παφιτών που μαζεύτηκαν και χαρακτηρίζοντάς τους «μονόβουλους» τους ενημέρωνε μπροστά στον Αβέρωφ Νεοφύτου πως «ως χωρκάτες» που είναι, είναι οι μόνοι σίγουροι που θα πάνε στην κάλπη.
Οι ψηφοφόροι που τους μεταχειρίζονταν ως χωρκάτες και που «χρωστούν» την ψήφο τους σε εκείνον που κάποτε του μοίραζαν «κολλούες πράματα», δεν δημοσιοποιήθηκαν επισήμως από την Πινδάρου. Όπως ούτε και το βίντεο του Αβέρωφ Νεοφύτου στην Έμπα το περασμένο καλοκαίρι. Εκείνο το βίντεο που για να πείσει τους Παφίτες να τον στηρίξουν υποσχόταν φράχτη και παραληρούσε μέσα στην ξενοφοβική του ρητορική. Ένα βίντεο βεβαίως που ήθελαν να μην ταξιδέψει από τα στενά όρια της Πάφου, είτε γιατί ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν πίστευε στα αλήθεια όσα ξενοφοβικά έσουρνε είτε γιατί δεν ήθελε να γίνουν γνωστά στον διεθνή παράγοντα και το φιλελεύθερο κοινό που τον στηρίζει.
Είναι ένας προεκλογικός που δεν μας αξίζει, αλήθεια. Και ενισχύεται όσο επικρατεί αυτή η εμφύλια σύρραξη της Δεξιάς. Μία εμφύλια σύρραξη που δεν έχει προφανώς να κάνει με ιδεολογίες, πολιτικές θέσεις, αλλά καθαρά με το ποιος θα καταλάβει την εξουσία. Σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι λοιπόν όλοι θ’ αποκαλυφθούν. Από τον Νίκο Χριστοδουλίδη για παράδειγμα που δημοσίως παρακινεί τους ψηφοφόρους του να «απαντούν στη λάσπη με χαμόγελο» και στο παρασκήνιο δίνει οδηγίες αποδόμησης επικριτών του. Σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι, είπαμε, θα λερωθούν όλοι. Και όσοι κρύβονται πίσω απ’ όλες αυτές τις βολικές αποκαλύψεις και όσοι συναίνεσαν στο να γίνει ο προεκλογικός ένα σκουπίδι, χρησιμοποιώντας κάθε κακής λογής τυχοδιώκτες. Να αναλάβουν όμως το μερίδιο της ευθύνης τους για το καμένο έδαφος που θ’ αφήσουν πίσω τους την επομένη των εκλογών και να αναλογιστούν τι προκάλεσε όλο αυτό για τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά, αλλά και για την κοινωνία, που αργά και μεθοδικά αλλοιώνουν και της επιτρέπουν να κανονικοποιεί την κλειδαρότρυπα.
