Του Γιάννη Ιωάννου
H πολυαναμενόμενη έρευνα του ICIJ με τίτλο “Cyprus Confidential” επανέφερε τη Κύπρο στο επίκεντρο δημοσιογραφικών αποκαλύψεων για την εξυπηρέτηση Ρώσων ολιγαρχών -εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία- δημιουργώντας πάλι την συζήτηση για την φήμη της χώρας, τις αμφιλεγόμενες ηθικά (και ενίοτε και νομικά) πρακτικές παροχής υπηρεσιών στη χώρα μας και το πως η Κύπρος κατέστη τις τελευταίες δεκαετίες ασφαλές καταφύγιο προκειμένου οι εκλεκτοί του Πούτιν να διαφεύγουν από καθεστώτα κυρώσεων ή να διακινούν, με ασφάλεια, τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Κι ενώ οι προσδοκίες είχαν ανεβάσει πολύ υψηλά τον πήχη, ιδίως στα δημοσιογραφικά και πολιτικά πηγαδάκια και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, για την αποκάλυψη νέων ονομάτων και πολιτικών προσώπων η έρευνα δεν προσέφερε κάτι, συγκλονιστικά, καινούργιο με την πραγματικά μεγάλη είδηση να αποτελεί πως από τον ονομαστικό κατάλογο των τελευταίων κυρώσεων εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΗΒ ορισμένοι Ρώσοι ολιγάρχες κατόρθωσαν να διασώσουν περιουσιακά τους στοιχεία μέσω Κύπρου ενώ ο κόσμος άλλαζε μετά τον Φεβρουάριο του 2022 και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αυτή η «απογοήτευση» ωστόσο αποτέλεσε, κι αποτελεί, ένα ξεχωριστό debate. Μέσα στο τεράστιο debate, μάλιστα, για το πως η ζημιά στη φήμη και στο brand hexagon της χώρας συντελέστηκε ήδη εδώ και χρόνια από κακές πρακτικές κι.. απατεωνιές ή για το πως, κάθε φορά, η Δικαιοσύνη αδυνατεί να αντιδράσει σε τέτοιες αποκαλύψεις. Και για το πως, κάθε φορά, είναι ξένα ΜΜΕ έναντι των ντόπιων, που προβαίνουν σε αυτές.
Πολλά ζητήματα σε πολλές διαφορετικές συζητήσεις που ωστόσο ποτέ δεν γίνονται με πραγματικούς όρους και συνήθως υπερκαλύπτουν το ένα το άλλο. Σε αυτά προσθέστε την πολιτική σκοπιμότητα, την μικροπολιτική, τις επιμέρους εμμονές διαφόρων δρώντων, την δυσπιστία -καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη- που κάθε φορά απορρέει από το χρονισμό των δημοσιευμάτων και φυσικά την πλήρη και, συχνά υποκριτική, άρνηση ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια διαρκής συνομωσία κατευθυνόμενων κύκλων προκειμένου να πληγεί η Κύπρος.
Το κοινό συμπέρασμα όλων των ως άνω είναι αν μπορεί η Κύπρος όντως να παράξει ένα οικονομικό μοντέλο που θα είναι υγιές, με πλήρη διαφάνεια, πραγματικές επενδύσεις με θέσεις εργασίας και υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών σε πλήρη συμμόρφωση με τις βέλτιστες πρακτικές, την νομιμότητα και έναν προσανατολισμό ο οποίος δεν κάνει give in σε αμφιβόλου ποιότητας ολιγάρχες ανελεύθερων και μη δημοκρατικών καθεστώτων. Αυτή η συζήτηση κάθε φορά που υπάρχουν δημοσιογραφικές αποκαλύψεις δεν γίνεται ποτέ. Ούτε από αυτούς που εμμονικά καταρρίπτουν το αντικείμενο της δημοσιογραφικής δουλειάς μηνών ξένων ΜΜΕ, ούτε από αυτούς που γκρινιάζουν για το ότι δεν υπάρχει διερευνητική δημοσιογραφία στη Κύπρο αλλά ούτε κι από αυτούς που θεωρούν πως βρίσκονται σε κάποιου είδους σταυροφορία προκειμένου να «κλείσουν φυλακή» όποιον… ξιμάρισε. Και σε αυτή την συζήτηση βρίσκεται, ακριβώς, και ο τρόπος για να απαλλαγεί η Κύπρος από την αρνητική φήμη που την κατατρέχει εδώ και πολλά χρόνια όταν, κάπου στα 90’s, οι Ρώσοι ολιγάρχες ανακάλυψαν το νησί μας ως ένα μέρος στο οποίο θα μπορούσαν να ελιχθούν ή να αποκρύψουν στοιχεία σε σχέση με τον πλουτισμό τους -συχνά με πρακτικές Άγριας Δύσης όπως συνέβη την περίοδο μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχει τίποτα εμπιστευτικό στη Κύπρο. Υπάρχει μόνο η διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο και να αποκατασταθεί η φήμη της ή μια συζήτηση, για χάριν συζήτησης, που απλά θα επαναλαμβάνει τον εαυτό της.
Twitter: @JohnPikpas
