Της Ελένης Ξένου
Κάπως έτσι υποθέτω πρέπει να αισθάνεται ένας σκεπτόμενος πολίτης τις 100 αυτές μέρες της νέας κυβέρνησης: Μια αγωνιώδης μοναξιά. Ο λόγος; Η θλιβερή εντύπωση πως κανένας δεν φαίνεται να ξέρει πραγματικά τι του γίνεται με αποτέλεσμα εκείνα στα οποία ήλπιζε ο πολίτης πριν από τις εκλογές, να μοιάζουν τώρα αφελείς προσδοκίες, που τον αφήνουν σε ένα βηματισμό ακόμα πιο μετέωρο. Και σε τι προσδοκούσε ο πολίτης; Να αλλάξει επιτέλους ο τόπος μυαλά και νοοτροπία, ώστε να πάψει επιτέλους να εμπαίζει ο κάθε πολιτικός τη νοημοσύνη του κόσμου, κάνοντας καριέρα εις βάρος αυτής και της τσέπης του. Και σε τι ήλπιζε;
Να ηττηθεί αυτή η αδίσταχτη κομματοκρατία που προκειμένου να κόβει και να ράβει την πολιτική στα μέτρα των δικών της παιχνιδιών και συμφερόντων, τον κρατούσε δέσμιο των φόβων και των αγκυλώσεών του, τροφοδοτώντας τις σχέσεις εξάρτησης. Με άλλα λόγια, ο πολίτης όταν έδινε την ψήφο εμπιστοσύνης του στον νυν πρόεδρο, δεν το έκανε επειδή «μεταξύ των τυφλών βασιλεύει ο μονόφθαλμος», ούτε και γιατί ήθελε απλώς να εκδικηθεί την τέως διακυβέρνηση για τα ρεζιλίκια διαφθοράς στα οποία έμπλεξε τον τόπο. Το έκανε γιατί συνειδητοποίησε ότι η σήψη του κομματικού συστήματος ήταν σε τόσο προχωρημένη κατάσταση, ώστε μόνο ένας πολιτικός που έμοιαζε καθαρός και ταυτόχρονα διαβεβαίωνε καθημερινά πως αισθάνεται υπόλογος μόνο απέναντι στην κοινωνία των πολιτών, θα μπορούσε να φέρει τα πάνω-κάτω και να οδηγήσει σε μια αλλαγή πολιτικής συνείδησης και ωριμότητας. Τόσο πολύ κορόιδο, μάλιστα, έφτασε να αισθάνεται ο πολίτης, ώστε προκειμένου να επανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια ήταν διατεθειμένος να προσπεράσει ακόμα και το γεγονός πως τα κόμματα που στήριξαν τον κ. Χριστοδουλίδη ήταν μέρος του κατεστημένου που τα ίδια διατείνονταν πως θα πολεμήσουν, καθώς επίσης και της νοοτροπίας που το συντηρεί.
Και ο λόγος που ο σκεπτόμενος πολίτης έβαλε συνειδητά νερό στο κρασί του σ’ αυτό, ήταν επειδή πραγματικά πίστεψε ότι ο νυν Πρόεδρος είχε το σθένος και τους τρόπους να βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Κοντολογίς, ο πολίτης δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στον νυν Πρόεδρο δεν το έκανε επειδή επείγουσα προτεραιότητά του ήταν όλα αυτά που καταγράφονται (και όντως είναι) στα θετικά των 100 μερών (βλέπε ΑΤΑ, Κτίζω, τετράμηνα κτλ.) αλλά γιατί ευελπιστούσε σε μια στέρεη αλλαγή νοοτροπίας με έμφαση στην αξιοκρατία και την επαναφορά της πολιτικής ουσίας, κάτι που επί του παρόντος δεν νιώθει πως έχει συμβεί. Παράλληλα ο σκεπτόμενος πολίτης ανέμενε πως η εκλογή του νυν Προέδρου θα έδινε ένα γερό μάθημα (εκτός από γερό χαστούκι) στα δύο μεγάλα κόμματα και θα τα εξανάγκαζε να πολιτευτούν με επίγνωση και παραδοχή των τραγικών λαθών τους και της κοντόφθαλμης πολιτικής τους, πράγμα που επίσης δεν βλέπει ακόμα να συμβαίνει. Αντ’ αυτού βλέπει έναν ΔΗΣΥ να πελαγοδρομεί, να παριστάνει ανεπιτυχώς την αντιπολίτευση (ποιον πείθει αλήθεια;) και να περιφέρει κούφια συνθήματα περί ενότητας χωρίς άλλο ουσιαστικό πολιτικό λόγο αντάξιο της κρισιμότητας της εποχής που διανύουμε.
Και τέλος, ο πολίτης βλέπει ένα ΑΚΕΛ να μη βιάζεται καθόλου να επανεφεύρει τον εαυτό του –λες και δεν το χρειάζεται– ανήμπορο ακόμα να κατανοήσει πως όταν φτάνεις στο σημείο να κάνεις αντιπολίτευση στον πρόεδρο της χώρας σου μέχρι και στο Ευρωκοινοβούλιο, ένα πράγμα μπορεί αυτό να σημαίνει: Πως έχεις ακόμα πολύ δρόμο να διανύσεις μέχρι να πείσεις πως έμαθες να βλέπεις πέρα από τη μύτη σου. Και πού καταλήγουμε; Στο τραγικό σημείο να παραδεχτούμε πως όσο κι αν αισθάνεται καλά με τον εαυτό της η κυβέρνηση για τα μέχρι τώρα «επιτεύγματά» της και όσο κι αν η αντιπολίτευση πιστεύει ότι αντιπολιτεύεται υπεύθυνα και εποικοδομητικά, στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι πως ο σκεπτόμενος πολίτης έχει την αίσθηση πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πως κανένας δεν ξέρει πραγματικά προς τα πού βαδίζει ο τόπος.
