Της Ελένης Ξένου
Πόσο πείθει το ΔΗΚΟ ότι στο πρόσωπο του κ. Χριστοδουλίδη είδε την αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος δεδομένου ότι μέχρι πρότινος το εν λόγω κόμμα έπνεε μένεα εναντίον της κυβέρνησης ως της πλέον διεφθαρμένης; Αν δεν με απατά η μνήμη μου ο κ. Χριστοδουλίδης ερωτηθείς κατά πόσο θεωρεί την κυβέρνηση Αναστασιάδη διεφθαρμένη απάντησε αρνητικά. Είπε ότι λάθη έγιναν και ότι υπάρχει χώρος για βελτιωτικές αλλαγές. Για διεφθαρμένη κυβέρνηση όμως δεν μίλησε. Από την άλλη –για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας– το ΔΗΚΟ έφτασε στο σημείο να καταψηφίσει τον προϋπολογισμό του κράτους, στην αρχή μάλιστα της πανδημίας, για να κάνει τη θέση του εναντίον της διαφθοράς ακόμα πιο «ισχυρή», αδιαφορώντας πλήρως για τις πρωτόγνωρες συνθήκες που ήδη βίωνε ο κόσμος.
Τι συνέβη, λοιπόν; Γιατί δεν απαίτησε ο υπέρμαχος της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης κ. Παπαδόπουλος, από τον ανεξάρτητο κ. Χριστοδουλίδη να διαχωρίσει τη θέση του στο θέμα της διαφθοράς προτού συνομιλήσει μαζί του για το ενδεχόμενο υποστήριξής του; Το λογικό αυτό θα ήταν για κάποιον ο οποίος εδώ και καιρό δεν χάνει την ευκαιρία να μας υπογραμμίζει νυχθημερόν πόσο διεφθαρμένη ήταν η εν λόγω διακυβέρνηση (να θυμηθούμε μήπως και τον Μάκη;): Να απαιτήσει για λόγους αρχής από τον υποψήφιο της αρεσκείας του να διαχωρίσει τη θέση του, ότι όχι μόνο δεν τη διαχώρισε, αλλά είπε πως δεν θεωρεί τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη διεφθαρμένη πώς και γιατί γίνεται αποδεκτό από τον κ. Παπαδόπουλο; «Παραμερίζει», είπε ο κ. Παπαδόπουλος, «τις διαφορές του παρελθόντος και επικεντρώνεται στις συγκλίσεις του μέλλοντος», στηρίζοντας τον κ. Χριστοδουλίδη. «Το ΔΗΚΟ κάνει την υπέρβασή του», δηλώνει ο αρχηγός του, «ανταποκρινόμενο στις προσδοκίες της κοινωνίας για μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα που να ενώνει και να μη διχάζει και που να μην υπηρετεί τις κομματικές ατζέντες».
Και ξαφνικά όλος αυτός ο πόλεμος εναντίον της διαφθοράς υποβαθμίστηκε σε μια «διαφορά του παρελθόντος»; Τόσο απλά; Απλώς και μόνο διότι το ΔΗΚΟ αποφάσισε να αφουγκραστεί τις προσδοκίες της κοινωνίας τώρα; Όταν καταψήφιζε τον προϋπολογισμό, όμως, στις πρωτόγνωρες συνθήκες μιας πανδημίας, γιατί δεν ήταν σε θέση να αφουγκραστεί τίποτα; Ούτε τον πανικό του κόσμου, ούτε το ότι με την καταψήφιση κινδυνεύαμε να μην έλθουν τα εμβόλια, ούτε ότι ολόκληρος ο πλανήτης βρέθηκε σε παύση λόγω του ιού; Τώρα είναι που επανήλθε μαγικά η ικανότητα του ΔΗΚΟ να αφουγκράζεται; Και γιατί άραγε τώρα; Μήπως να θυμηθούμε και την άλλη –αλησμόνητη ομολογουμένως– δήλωση του κ. Παπαδόπουλου; Το ΔΗΚΟ θα είναι πάση θυσία συγκυβέρνηση, είπε και ελάλησε.
Και μήπως αυτό είναι το κλειδί της μεταστροφής του ΔΗΚΟ και όχι η επαναφορά της ικανότητάς του να αφουγκράζεται; Μήπως ο κορυφαίος αδιάφθορος είδε τη δυναμική του κ. Χριστοδουλίδη και την απήχηση που έχει στον κόσμο και άδραξε την ευκαιρία να κάνει τη δήλωσή του –πως θα είναι συγκυβέρνηση πάση θυσία– πραγματικότητα; Μήπως αυτό το σενάριο είναι πολύ πιο κοντά στη ΔΗΚΟϊκή «λογική» από ό,τι ο αφουγκρασμός του κόσμου; Μήπως ο κ. Χριστοδουλίδης ήταν το τέλειο όχημα για τον κ. Παπαδόπουλο ώστε να διανύσει αμέριμνος τη διαδρομή προς τη συγκυβέρνηση, κρύβοντας τα χαμηλά ποσοστά του κόμματός του και διατηρώντας έτσι τον ρυθμιστικό του ρόλο; Και μήπως τελικά η υποστήριξη του κ. Χριστοδουλίδη δεν είναι υπέρβαση του ΔΗΚΟ που πρέπει να αποκαλείται, όπως τη χαρακτήρισε ο αρχηγός του, αλλά πρόσβαση στην εξουσία, προκειμένου να συνεχίσει να έχει λόγο ύπαρξης το εν λόγω κόμμα; Και όλα αυτά τα έχει άραγε υπόψη του ο κ. Χριστοδουλίδης ή «καταπίνει» την εκδοχή περί αφουγκρασμού της κοινωνίας; Οφείλει ωστόσο να τα έχει στα υπόψη του. Διότι η αλλαγή που επιζητεί η κοινωνία δεν είναι μόνο αλλαγή προσώπων αλλά κυρίως νοοτροπιών. Νοοτροπιών που εδώ και χρόνια αποσκοπούν στο να εμπαίζουν τη νοημοσύνη των πολιτών χωρίς καν να την αφουγκράζονται.
