Το κόμμα ή η χώρα;

Όταν αποχώρησε ο πρώην υπουργός Υγείας ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πρότεινε στον κ. Αδάμου να αναλάβει το εν λόγω υπουργείο. Και ομολογουμένως ο κ. Αδάμου ήταν ο καταλληλότερος να προσφέρει στον τόπο τη δεδομένη στιγμή τα μέγιστα. Ο τότε όμως γ.γ. του ΑΚΕΛ έσπευσε να δυναμιτίσει την προσφορά στον τόπο, δηλώνοντας πως αν ο κ. Αδάμου αποδεχτεί «θα τον κρίνει ο κόσμος», αφήνοντας να εννοηθεί ότι μια τέτοια αποδοχή ισοδυναμούσε με πολιτική ασυνέπεια και με «προδοσία» στο κόμμα που τον στήριξε. Ήγειρε θέμα «ηθικής» ο κ. Κυπριανού και πολλοί άλλοι Ακελικοί που έσπευσαν να λοιδορήσουν τον κ. Αδάμου, προσπερνώντας ότι το πολιτικό ήθος του κ. Αδάμου ήταν πολύ πιο πάνω από την όποια «ηθική» του κόμματος, αφού τόσο ως πολιτικός όσο και ως επιστήμονας είχε αποδείξει πως ιδεολογία του ήταν να υπηρετεί τον άνθρωπο.

Ο κ. Αδάμου τελικώς αρνήθηκε και ο τόπος έχασε την ευκαιρία να έχει τον κατάλληλο άνθρωπο στο κατάλληλο υπουργείο και δη σε εποχές πανδημίας. Κι αυτό απλώς και μόνο γιατί η κομματική νοοτροπία βγήκε στο σεργιάνι «οπλοφορώντας». Η γνωστή κομματική νοοτροπία που ιεραρχεί το συμφέρον του κόμματος πάνω από αυτό της χώρας, όταν το δεύτερο δεν ταυτίζεται με το πρώτο. Γιατί θυμήθηκα αυτό το γεγονός; Διότι επί της ουσίας δεν διαφέρει από την τακτική που σήμερα υιοθετεί ο ΔΗΣΥ προκειμένου να αποτρέψει το ενδεχόμενο της ανεξάρτητης υποψηφιότητας του κ. Χριστοδουλίδη. Δεν κρίνω κατά πόσο ο κ. Χριστοδουλίδης είναι ή όχι ο καταλληλότερος για υποψήφιος πρόεδρος, διότι δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Ο κομματικός μηχανισμός είναι το θέμα, ο οποίος παρουσιάζεται τάχα μου ως δημοκρατική διαδικασία, ενώ επί της ουσίας, ας λέμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους, είναι μια προσπάθεια «διασυρμού» όποιου πολιτικού τολμήσει να δράσει έξω από το κομματικό κουτί και η οποία θέτει την «αφοσίωση» στο κόμμα ως πιο σημαντική από το πολιτικό καθήκον προς την ίδια τη χώρα. Και αυτό ειδικά σε μια εποχή όπου τα κόμματα έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία. Μη σπεύσετε να μου αντιτάξετε πως μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα του κ. Χριστοδουλίδη ίσως υπηρετεί τις προσωπικές του φιλοδοξίες, διότι επαναλαμβάνω πως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι πώς ένας πολιτικός, ο οποίος προέρχεται από ένα κόμμα, μπορεί να απεγκλωβιστεί από τον κομματικό μηχανισμό χωρίς να διασύρεται ως «ανήθικος» ή «διασπαστής», όταν όντως οι προθέσεις του (κάτι που οι πολίτες θα κρίνουν και όχι οι κομματάρχες) πηγάζουν από τη συνειδητοποίηση πως το καλό της χώρας υπαγορεύει την υπέρβαση από την υφιστάμενη νοοτροπία των κομμάτων;

Με άλλα λόγια πώς μπορεί να αλλάξει το πολιτικό μας αφήγημα, όταν πολιτικοί που ενδεχομένως έχουν το ανάστημα να συνενώσουν τους πολίτες για το καλό του τόπου στοχοποιούνται από τα ίδια τα κόμματα τα οποία σπεύδουν να εμποδίσουν όποιον δεν «υπακούει» στους «κανόνες» της κομματοκρατίας; Πώς μπορεί ένας άξιος πολιτικός να βγει σήμερα μπροστά και να προτείνει μια άλλη πορεία πλεύσης χωρίς τα δεκανίκια ή τον «εκφοβισμό» των κομματαρχών; Γιατί π.χ. ένας πολιτικός όπως ο κ. Παμπορίδης χρειάζεται να περιμένει το όποιο κόμμα να αποφασίσει αν αυτός εξυπηρετεί το κομματικό συμφέρον, τη στιγμή που αποδεδειγμένα πρόκειται για έναν από τους πιο ικανούς πολιτικούς που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά; Ή γιατί ο κ. Χριστοδουλίδης, αν αυθεντικά πιστεύει πως έχει το πολιτικό καθήκον να προτείνει μια υπέρβαση, πρέπει να «σεβαστεί» τις διαδικασίες του κόμματος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως είναι καταδικασμένη από αυτές τις διαδικασίες η υποψηφιότητά του; Με άλλα λόγια πώς ένας πολιτικός σήμερα ο οποίος ενδεχομένως πληροί τις προδιαγραφές που αναζητούμε, μπορεί να βγει μπροστά όταν οι κομματάρχες κάνουν το παν για να μας αφήσουν εγκλωβισμένους στη χρεωκοπημένη κομματική τους νοοτροπία; Και εν τέλει πόσο δημοκρατική είναι στην ουσία αυτή η τακτική; Σκεφτείτε το καλά!