Της Ελένης Ξένου
Όσο και να έχει διαφωνήσει κανείς με τις πολιτικές πρακτικές του κ. Προδρόμου και δη όταν ήταν υπουργός Παιδείας, δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει με την κριτική που ασκεί στον ΔΗΣΥ στην πρόσφατη του συνέντευξη στην «Κ». Ακόμα κι αν ο ίδιος παραμένει για κάποιους αμφισβητούμενο πολιτικό πρόσωπο, τα ερωτήματα που θέτει σχετικά με τον ρόλο που διαδραματίζει σήμερα ο Δημοκρατικός Συναγερμός, είναι αναμφισβήτητα εκείνα που θα έπρεπε να είχαν θέσει οι νυν πρωταγωνιστές του κόμματος εδώ και καιρό. Προφανώς, ωστόσο, δεν τα έχουν θέσει, δεδομένου ότι σήμερα από τον τρόπο που πολιτεύεται το εν λόγω κόμμα προκύπτουν ερωτηματικά στον πάλαι ποτέ ψηφοφόρο του ΔΗΣΥ αλλά και στον κάθε νοήμονα πολίτη για το τι πολιτικά ωφέλιμο επακολούθησε της αποχώρησης του κ. Αβέρωφ και πόσο πράγματι αντιλήφθηκε το κόμμα τα λάθη και τις ευθύνες του; «Ένα μεγάλο κόμμα όπως ο ΔΗΣΥ» λέει ο κ. Προδρόμου «πρέπει να παράγει πολιτική. Δεν γίνεται να τρέχει διαρκώς να ταυτιστεί με ρεύματα επιφανειακού εντυπωσιασμού ή πίσω από περιστασιακούς ακτιβιστές. Δεν θα έπρεπε μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα ναρκισσισμού και ρηχής ηθικολογίας ένα πολιτικό κόμμα να χαράζει δρόμους και να καλλιεργεί την κρίση των ανθρώπων;».
Ναι, θα έπρεπε, είναι η απάντηση, διότι όντως αυτή πρέπει να είναι η στάση ενός σοβαρού κόμματος και πόσω μάλλον του ΔΗΣΥ με την ιστορία που έχει και που τώρα καλείται να αποδείξει πως δεν απώλεσε οριστικά τις αρχές και την πολιτική του διορατικότητα. Και επειδή όντως διανύουμε την εποχή του ναρκισσισμού και της ρηχής ηθικολογίας γι’ αυτό ακριβώς ο ΔΗΣΥ, αν πράγματι εκείνο που επιδιώκει είναι να ανασυνταχθεί και να επανεφεύρει τον εαυτό του, οφείλει να στρέψει την πολιτική του πυξίδα προς την κατεύθυνση της χάραξης πολιτικής και της καλλιέργειας της κρίσης των πολιτών και όχι να υιοθετεί τις μεθόδους της «λαϊφσταλίδικης» πολιτικής ρηχότητας. Και πόσω μάλλον τώρα που η κρίση του πολίτη λιθοβολείται νυχθημερόν από την αβάσταχτη επιδερμικότητα ενός πολιτικού συστήματος που μοιάζει να τρέχει ξοπίσω τις δημοσκοπήσεις και τις δημοτικότητες προκειμένου να πάρει μια πολιτική απόφαση κατ’ επίφαση στέρεη. Δηλαδή αυτός είναι ο δρόμος της πολιτικής μας σήμερα;
Ο δρόμος που χάραξε ο κ. Χριστοδουλίδης, όπου το να είσαι αρεστός και να χαϊδεύεις τα αφτιά της κοινωνίας των πολιτών ανάγεται σε πανάκεια; Όπου το να ανεβάζεις τον πήχη ψηλά και μετά να αγκομαχάς να τον φτάσεις, προκειμένου να παραμείνεις πιστός στις υποσχέσεις σου καταχωρείται πλέον ως ικανοποιητικό βάθος πολιτικής σκέψης; Και ο ΔΗΣΥ που όφειλε να σεβαστεί πρωτίστως τον εαυτό του και να λειτουργήσει ως αντίβαρο απέναντι σε αυτό το πολιτικό «θεαθήναι», γιατί επιλέγει να παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων, χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα σωρό έννοιες κενού περιεχομένου όπως π.χ. «ενότητα» ή «υπεύθυνη αντιπολίτευση»; Ποια ενότητα, όταν είναι πασιφανής ο διχασμός στα εσωτερικά του κόμματος; Και ποια αντιπολίτευση, όταν πολλά από τα στελέχη του φλερτάρουν συχνά πυκνά με το Προεδρικό; Είναι μ’ αυτόν τον τρόπο που νομίζει ο ΔΗΣΥ πως θα πείσει ότι ξέρει τι λέει και κυρίως τι κάνει; Το να είσαι αντιπολίτευση δεν αρκεί απλώς να διαφωνείς με την κυβέρνηση, αλλά χρειάζεται να πείθεις ότι η διαφωνία σου περνά από την παραγωγή πολιτικής.
Και απόδειξη αυτής της παραγωγής πολιτικής δεν είναι βέβαια ούτε οι δεκάδες ανακοινώσεις που στέλνει καθημερινώς το κόμμα στα μέιλ των δημοσιογράφων, ούτε τα βίντεο της πρόεδρου του στα οποία δηλώνονται οι θέσεις για το Κυπριακό, το μεταναστευτικό κ.λπ., λες και πρόκειται για κάποιο επόμενο κύκλο σειράς κάποιας τηλεοπτικής πλατφόρμας. Η επιδερμικότητα έχει ημερομηνία λήξης και αυτή θα έρθει μόλις αρθρωθεί ένας πολιτικός λόγος στερεός και ικανός να ακονίσει την κρίση των πολιτών. Καλά κάνει λοιπόν ο ΔΗΣΥ να αρχίσει να τον αρθρώνει από τώρα, προτού προλάβει να το κάνει κάποιος άλλος με περισσότερο βάθος σκέψης και πολιτικής αντίληψης.
