Της Ελένης Ξένου
Όσο και αν προσπαθούν τα κόμματα και δη τα πιο μεγάλα (βλέπε ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) να μας πείσουν πως άλλαξαν νοοτροπίες και πως ξεκίνησαν να αναμορφώνουν τους εαυτούς τους προκειμένου να προτείνουν πολιτική που να υπερβαίνει τις κατεστημένες μικροκομματικές μεθόδους, οι διεργασίες για τις επικείμενες δημαρχιακές εκλογές καταρρίπτουν πανηγυρικά κάθε ελπίδα αλλαγής. Οι εν λόγω διεργασίες, ενόψει των δημαρχιακών, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσουν στον σκεπτόμενο πολίτη, που ευελπιστεί ότι κάποια ευλογημένη μέρα θα αξιωθεί να ζήσει αυτή την αλλαγή. Και ευλόγως αυτός ο έρμος πολίτης παραμένει με την απορία κατά πόσο έχουν συνείδηση οι σημερινοί κομματάρχες της απογοητευτικής εικόνας που παρουσιάζουν οι μικροκομματικοί τους ελιγμοί, οι οποίοι το μόνο που δείχνουν είναι πως έχουν ακόμα πολλά χιλιόμετρα να διανύσουν μέχρι την ελάχιστη επίγνωση των λαθών που βαραίνουν το κομματικό τους μητρώο.
Και ενώ θα έπρεπε, αν πράγματι εννοούσαν την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής τους σκέψης, να έμπαιναν σε μια διαδικασία αναζήτησης προσωπικοτήτων που να ανταποκρίνονται στις ικανότητες που πρέπει να διαθέτει σήμερα –και δη μετά την τοπική μεταρρύθμιση– ένας δήμαρχος, αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι εκείνο που συνέβαινε πάντα και το οποίο δεν είχε να κάνει με αξιοκρατία αλλά με πρόσκαιρες συμμαχίες που θα απέκλειαν πρόσκαιρους κομματικούς αντιπάλους. Μέχρι να γυρίσει και πάλι ο τροχός και εκείνοι που ήταν μέχρι πρότινος «εχθροί» να γίνουν ξανά «σύμμαχοι». Περίτρανο παράδειγμα η όλη διαδικασία που οδήγησε στην υποψηφιότητα του κ. Τορναρίτη για τον Δήμο Λευκωσίας. Δεν εξετάζω επί του παρόντος τις ικανότητες του κ. Τορναρίτη, αλλά την ανικανότητα της ηγεσίας του κόμματός του να αποδείξει πως είναι σε θέση να σκέφτεται αλλιώς, να πράττει αλλιώς και να περπατά έξω από τα περιορισμένα τετραγωνικά της μουχλιασμένης κομματικής σκέψης.
Ακούγοντας τον κ. Δίπλαρο να μιλάει στο Πρωινό Δρομολόγιο γι’ αυτό το θέμα, ο οποίος επέμενε πως όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, στο μόνο συμπέρασμα που μπορούσα να φτάσω ήταν πως ο αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ μιλούσε χωρίς να λέει τίποτα. Και όταν λέω τίποτα εννοώ τίποτα διαφορετικό από τα συνήθη παζάρια συνδιαλλαγών και οξύμωρων συμμαχιών χωρίς πολιτικό όραμα και χωρίς ουσιαστική έγνοια για την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά με μοναδικό στόχο να πανηγυρίζουν την επομένη πως όλοι τους είναι νικητές. Όλοι εκτός τους δημότες που καλούνται θεατές στο ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, οι οποίοι δεν διαθέτουν καν τις υποκριτικές ικανότητες των προκατόχων τους. Με πιο απλά λόγια αποφάσισε η ΔΗΠΑ και το ΔΗΚΟ πως ο κ. Τορναρίτης είναι μια καλή πρόταση για να συνενώσουν δυνάμεις με τον ΔΗΣΥ στον Δήμο Λευκωσίας, προκειμένου να διατηρήσουν τον ρυθμιστικό τους ρόλο ως κόμματα που το μόνο στο οποίο αποβλέπουν είναι η «πάση θυσία παρουσία τους στην όποια εξουσία» και ο ΔΗΣΥ ελλείψει ουσιαστικής στρατηγικής και πολιτικής τόλμης συγκατένευσε στο θέλημα των κομμάτων του κυβερνητικού αχταρμά, κρύβοντας το κεφάλι του στην άμμο.
Και όλα αυτά τα αποπνιχτικά συνέβησαν ενώ στην ηγεσία του κόμματος θα έπρεπε υποτίθεται να πνέει ένας φρέσκος άνεμος που θα έφερνε την ανανέωση και θα έβγαζε γλώσσα στο κατεστημένο. Προφανώς, όμως, αυτή η καραμέλα περί εναντίωσης στο κατεστημένο που μασουλάνε οι πάντες είναι η νέα τακτική εμπαιγμού της νοημοσύνης μας. Σε ό,τι δε αφορά στο ΑΚΕΛ είναι μάλλον αχρείαστο να υπογραμμίσω πως ενώ θα έπρεπε να μπει δυναμικά έχοντας έτοιμη από καιρό την πρότασή του τουλάχιστον για τον Δήμο Λευκωσίας –και δη τώρα που ο ΔΗΣΥ μοιάζει να μην ξέρει τι του γίνεται– αφήνει και πάλι την εντύπωση πως ψάχνει και ψάχνεται. Κατά τ’ άλλα πολύ εύστοχος ο κ. Κωνσταντίνου λέγοντας πως «τον σόκαρε ο τρόπος που είδε να ασκείται η πολιτική σήμερα και σίγουρα δεν είναι κάτι που τον ενδιαφέρει να υπηρετήσει». Υπάρχει άραγε νοήμονας άνθρωπος που θα τον ενδιέφερε; Ιδού το ερώτημα!
