Της Ελένης Ξένου
Σε ένα κανονικό κράτος που θα είχε επίγνωση της πραγματικότητας που το περιβάλλει, η πολιτική κατάσταση θα ήταν σαφώς διαφορετική και προσγειωμένη σε αυτή ακριβώς τη θλιβερή πραγματικότητα. Ειδικά μετά από τις συνθήκες μιας τρομαχτικής πανδημίας και τις οικονομικές της παρενέργειες, που άρχισαν ήδη να φανερώνονται, οι κανονικοί πολιτικοί θα είχαν την έγνοια να μη χάσουν τη μεγάλη εικόνα που αποκαλύπτεται μπροστά τους ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν με διορατικότητα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κόσμος.
Και όταν σε αυτή την ήδη ασθμαίνουσα πραγματικότητα έρχεται να προστεθεί και η έναρξη ενός πολέμου, ο οποίος ενδέχεται ν’ αλλάξει τον παγκόσμιο χάρτη με απρόβλεπτες προεκτάσεις και συνέπειες, τότε σε αυτό το υποτιθέμενο κανονικό κράτος, η πρώτιστη έγνοια θα ήταν η διαφύλαξη του δημόσιου συμφέροντος και η συνεχής εγρήγορση προκειμένου να βρίσκονται όλοι οι πολιτικοί σε ετοιμότητα να διαχειριστούν τις υφιστάμενες αλλά και επερχόμενες επιπτώσεις.
Σε όλα τα πιο πάνω προσθέστε ότι σε αυτό το κράτος, υπάρχει και μια δική του επιπλέον απειλή, όντας μοιρασμένο στα δύο, με μια επεκτατική Τουρκία να το στριμώχνει καθημερινά και με τα διεθνή συμφέροντα να της επιτρέπουν να το πράττει, παραβιάζοντας διεθνείς νόμους και κανόνες ξεδιάντροπα και χωρίς καμία τιμωρία. Και ειδικά τώρα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, διαφαίνεται ακόμη μία φορά πως όταν τα συμφέροντα των ισχυρών πλήττονται, μια χαρά ξέρουν να βάζουν κυρώσεις και να προσπαθούν να εμποδίσουν τον επεκτατισμό του κάθε παρανοϊκού δικτάτορα.
Εμείς όμως που πόρρω απέχουμε από ένα κανονικό κράτος, με κανονικούς πολιτικούς που να έχουν επίγνωση της μειονεκτικής μας θέσης και της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, δεν έχουμε χρόνο για τέτοιου είδους πολιτικές ανησυχίες. Δική μας προτεραιότητα, ακόμα και τώρα που τα πάντα γύρω μας γκρεμοτσακίζονται είναι η προεκλογική περίοδος, την οποία μάλιστα φροντίσαμε να ξεκινήσουμε ένα χρόνο νωρίτερα από την κανονική της ώρα, προκειμένου να παραμένουμε ερμητικά κλεισμένοι στον ασφυκτικό μικρόκοσμό μας, ώστε οι κάθε λογής πολιτικάντηδες να ξεσκονίζουν την προεδρική καρέκλα ο καθένας με το δικό του βετέξ.
Εμείς όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τα εξαντλούμε σε ανακοινώσεις και σε διαδικτυακούς καβγάδες και επιλέγουμε να επικεντρωθούμε στο μικρό δέντρο της αυλής μας προκειμένου να μη ρίξουμε ούτε και ένα βλέμμα στο απειλητικό δάσος που μας σκεπάζει. Στη μικρή μας χώρα, που πόρρω απέχει από ένα κανονικό κράτος, είναι λοιπόν πιο σημαντικός ο υπόγειος ή φανερός πόλεμος μεταξύ των κομματαρχών, το αν θα καταφέρει να εξοντώσει ο Αβέρωφ τον Χριστοδουλίδη, το ποιον θα υποστηρίξει από τους δύο τελικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το αν θα καταφέρει η αντιπολίτευση να βρει κάποιο σοβαρό υποψήφιο να μας προτείνει, το ποιες ευκαιριακές συμμαχίες μεταξύ των κομμάτων θα συντελεστούν για να μας κοροϊδέψουν για ακόμη μία φορά ότι συμπλέουν τα οράματά τους για το δικό μας αύριο, το αν ο κάθε «πρίγκηπας» θα εγκαταλείψει τελικά το απωθημένο του να γίνει πρόεδρος και θα παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον πιο εκλέξιμο, με το ανάλογο βέβαια αντάλλαγμα και για το αν η αριστερά θα καταφέρει να γίνει επιτέλους προοδευτική ή αν θα κομματιαστεί στα εξ ων συνετέθη. Αυτά είναι τα εξόχως σημαντικά που παιδεύουν τη δική μας χώρα.
Οι δημοσκοπήσεις πηγαινοέρχονται κρυφά κάτω από τα επιτελικά τραπέζια, οι προεκλογικές μυστικές και φανερές συγκεντρώσεις καλά κρατούν, οι υπουργοί συμμετέχουν σε αυτό το προεκλογικό «τσίρκο» ελαφρά τη καρδία και δεν βρίσκεται κανένας επιτέλους να βροντοφωνάξει πως δεν είναι ώρα για προεκλογικές πιρουέτες και πως έχουμε πολύ πιο σοβαρά και επείγοντα θέματα να διαχειριστούμε. Και δυστυχώς ούτε καν εμείς οι πολίτες δεν σπεύδουμε να κάνουμε κάτι για να τους συνεφέρουμε όλους αυτούς που σώνει και καλά θέλουν να σύρουν τη χώρα σε προεκλογικά παιχνίδια. Αντιθέτως, πέφτουμε μέσα στην παγίδα τους και στροβιλιζόμαστε και εμείς μαζί τους.
