Πού είναι το καινούργιο;

Το είπε και το παραδέχτηκε ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Φιλελεύθερο: Πως «η εκλογή μου ήταν η επιθυμία της κοινωνίας για κάτι καινούργιο που θα προσφέρει ελπίδα και προοπτική στο σύνολο του λαού». Και η αλήθεια είναι πως σ’ αυτό το «καινούργιο» είναι που επένδυσαν οι πολίτες προσδοκώντας να απαλλαγούν από τη νοοτροπία της κομματοκρατίας και τα διαπλεκόμενα παιχνίδια εξουσίας που αυτή συντηρούσε προκειμένου να διατηρεί το σάπιο κατεστημένο. Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Πως ο κόσμος θύμωσε, απελπίστηκε, ταλαιπωρήθηκε, εξαπατήθηκε και αποφάσισε να πει ένα «φτάνει πια» σε ό,τι αισθάνθηκε πως ευθυνόταν για την κατάντια του τόπου, ευελπιστώντας πως λρθε η ώρα να γυρίσει επιτέλους η σελίδα. Ο κ. Χριστοδουλίδης διαισθάνθηκε αυτή την ανάγκη της κοινωνίας των πολιτών και εμφανίστηκε ως ο πολιτικός που θα ανταποκριθεί σε αυτό το επιτακτικό «κάλεσμα» για το καινούργιο.

Έξω ο ίδιος από τους κομματικούς μηχανισμούς και τα μικροκομματικά συμφέροντα, και παρότι συμμετείχε σε μια διακυβέρνηση από την οποία ο κόσμος ήθελε πλέον να απαλλαγεί, κατάφερε να πείσει πως θα φέρει την ανανέωση, και αυτό το πέτυχε όχι μέσα από τις «ξεκάθαρες» του θέσεις –οι δημοσκοπήσεις του έδιναν πρωτιά προτού καν ξεκαθαρίσει ποιες ήταν αυτές οι θέσεις– όσο μέσα από το επικοινωνιακό του χάρισμα. Με άλλα λόγια ήρθε να γεμίσει το κενό το οποίο δημιούργησαν οι κομματάρχες με την αλαζονεία τους, την πολιτική τους ανεπάρκεια και την αδυναμία τους να «διαβάσουν» τα σημεία των καιρών. Και κάπως έτσι ο κ. Χριστοδουλίδης παρότι υποστηριζόμενος από κόμματα που ανάδυαν από χιλιόμετρα τη μυρωδιά του κατεστημένου και ήταν έκδηλο σε όποιον διέθετε δύο δράμια νου, πως το πραγματικό τους κίνητρο να τον υποστηρίξουν ήταν να σώσουν εαυτούς, εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών της κοινωνίας. «Χαίρομαι» είπε ο ίδιος στην συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο «που υπάρχουν υψηλές προσδοκίες, είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα και αντιλαμβάνομαι απόλυτα και καθημερινά την τεράστια ευθύνη και είμαι σίγουρος ότι θα ανταποκριθούμε με επιτυχία».

Αυτό είναι προφανώς και η ευχή και ελπίδα των πολιτών, να ανταποκριθεί όντως με επιτυχία ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στις υψηλές προσδοκίες που ο ίδιος πολύ στοχευμένα και μεθοδικά καλλιέργησε στην κοινωνία. Το ερώτημα ωστόσο που οφείλουμε να θέσουμε προκειμένου να μη μείνουμε στα ευχολόγια είναι κατά πόσο σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις «το καινούργιο» που εννοεί ο κ. Χριστοδουλίδης είναι όντως το καινούργιο που εννοούν οι πολίτες και εκείνο που έχει ανάγκη ο τόπος για να αλλάξει επιτέλους ρότα. Ας διερωτηθούμε λοιπόν. Αποτελεί π.χ. όντως «το καινούργιο» το Υπουργικό του Συμβουλίου και ο τρόπος που διαχειρίστηκε ο πρόεδρος την κριτική στο θέμα αυτό;

Αποτελεί όντως «το καινούργιο» ο τρόπος αντιμετώπισης ζητημάτων όπως η κρίση στο υπουργείο Υγείας και η ανάγκη διαφάνειας σε σχέση με τα προσόντα των υψηλά ιστάμενων; Είναι όντως το «καινούργιο» η διαχείριση των όσων επακολούθησαν της Χλώρακας και Λεμεσού με τις βιντεογραφημένες προεδρικές ντροπές και θυμούς;

Είναι όντως «το καινούργιο» η σχέση με τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας που επανέρχεται κάθε λίγο και λιγάκι; Είναι όντως «το καινούργιο» να επικαλείσαι συνεχώς την κοινωνία των πολιτών για να αποδεικνύεις ότι αισθάνεσαι υπόλογος σε αυτήν; Είναι όντως «το καινούργιο» το «κάλεσμα» προς τον Συναγερμό να συμμετέχει στην κυβέρνηση; Είναι όντως «το καινούργιο» ο μη ξεκάθαρος διαχωρισμός από πρόσωπα και κόμματα τα οποία πολεμούν την ΔΔΟ ή την φιλοσοφία του ΓεΣΥ; Όταν μιλάμε για καινούργιο, πρωτίστως εννοούμε ένα νέο πολιτικό ήθος το οποίο να κάνει τις γραμμές που διαχωρίζουν τον κατεστημένο τρόπο σκέψης από μια νέα και διάφανη εποχή ξεκάθαρα εμφανείς. Αυτό το καινούργιο έχει ανάγκη ο τόπος και οτιδήποτε λιγότερο δημιουργεί ευλόγως υποψίες κατά πόσο πρόκειται για ουσιαστικό περιεχόμενο ή απλώς επικοινωνιακή τακτική.