Της Ελένης Ξένου
Ξοδέψαμε δύο ώρες παρακολουθώντας το προχθεσινό ντιμπέιτ για να οδηγηθούμε τελικά στους εξής «συνταρακτικούς» προβληματισμούς:
1) Πιο σημαντικό σ’ αυτές τις εκλογές είναι το μέλλον του ΔΗΣΥ παρά της ίδιας της χώρας; Και είναι σαφώς πιο σημαντικό να εστιάσουμε στο ερώτημα ποιος δίχασε τον Συναγερμό αντί να επικεντρωθούμε στο πού οφείλει να πάει η χώρα; Και να ήταν επί της ουσίας η συζήτηση περί του διχασμού και περί του σημερινού ΔΗΣΥ, να το πάρει το ποτάμι. Ούτε ξυστά όμως δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ακουμπήσουν την ουσία.
2) Η συνεχόμενη υπενθύμιση της ιστορικής διαδρομής του ΔΗΣΥ και των αρχών και αξιών τους γίνεται από τον πρόεδρο του κόμματος προκειμένου να πετύχει τη συσπείρωση; Δεν υποψιάζεται ότι μια τέτοια υπενθύμιση οδηγεί στην αναπόφευκτη σύγκριση του ιστορικού Συναγερμού με τον σημερινό; Και πως μια τέτοια σύγκριση ενέχει τον σοβαρό κίνδυνο να οδηγήσει σε μηδέν συσπείρωση;
3) Ο πρόεδρος Αναστασιάδης εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στο προεκλογικό σκηνικό, αφού οι δύο από τους τρεις βασικούς υποψήφιους «διαγωνίζονται» ποιος είναι ο πιο «ευνοούμενός» του. Εξακολουθεί δηλαδή να θεωρείται προνόμιο το να είσαι ευνοούμενος του κ. Αναστασιάδη; Πότε μετατράπηκε ο πρόεδρος σε Μαχάτμα Γκάντι και δεν το πήραμε χαμπάρι; Και οκ να το δεχτούμε από τον πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος, συνάδει με την «ιδιοσυγκρασία» του μια τέτοια στάση. Από τον άλλο υποψήφιο όμως που αντιπροσωπεύει την ανανέωση γιατί να το αποδεχτούμε;
4) Πώς είναι δυνατόν ένας έξυπνος πολιτικός να μην αντιλαμβάνεται πως εκτίθεται, όταν επιμένει τόσο εμμονικά να γυρίζει όποιο ερώτημα του τίθεται σε επίθεση κατά του κ. Χριστοδουλίδη; Δεν του περνά από το μυαλό ότι μ’ αυτή την ψυχωτική συμπεριφορά δεν πείθει κανένα πέρα από όσους είναι ήδη μαζί του; Με άλλα λόγια η εμμονή του κ. Αβέρωφ εναντίον του κ. Χριστοδουλίδη φαίνεται να λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις…
5) Είναι τελικά κάποιο είδος χάρισμα να μην απαντάς σχεδόν σε καμία ερώτηση επί της ουσίας και να στρέφεις αλλού την προσοχή με περίτεχνους ελιγμούς ώστε με κάποιο τρόπο αυτό που λες να μοιάζει με μια επί της ουσίας απάντηση;
6) Υπάρχουν ωστόσο ερωτήματα τα οποία, όποιος επικαλείται ανανέωση, ενότητα, ήθος, θα έπρεπε να τ’ απαντήσει. Γιατί; Μήπως γιατί οι απαντήσεις τους είναι θέμα ηθικού χρέους; Και μήπως γιατί πραγματική ανανέωση θα είναι όταν αρχίσουμε επιτέλους να κατονομάζουμε αλήθειες καθώς και νοοτροπίες που υπονομεύουν αυτές τις αλήθειες;
7) Γιατί ενώ το κυπριακό πρόβλημα θα έπρεπε να ήταν κατεπείγον στις προτεραιότητές τους αυτοί το ξεπετάσσουν με μια ανούσια παρελθοντολογία και με το ποιος ψεύδεται περισσότερο σχετικά με το πρόσφατο παρελθόν; Αυτό βοηθά μεν τη διατήρηση της άσκοπης κοκορομαχίας, καθόλου δε την ουσιαστική παράθεση πολιτικών θέσεων που να καταδεικνύουν επίγνωση, αποφασιστικότητα και διορατικότητα εξόχως απαραίτητες ικανότητες γι’ αυτή την κρίσιμη φάση που διανύουμε.
8) Ο κ. Χριστοδουλίδης είπε πως εμπιστεύεται την υπευθυνότητα των κομμάτων, ότι δηλαδή θα ιεραρχήσουν το δημόσιο συμφέρον πάνω από το κομματικό. Πού τη βασίζει αυτή την εμπιστοσύνη; Να θυμίσουμε μήπως την καταψήφιση του προϋπολογισμού από το ΔΗΚΟ εν μέσω πανδημίας για να «τιμωρηθεί» η «διεφθαρμένη κυβέρνηση», αδιαφορώντας για τις συνθήκες που βίωνε ο κόσμος; Όταν υπάρχουν κόμματα ικανά να στείλουν την «υπευθυνότητά» τους σε μικροκομματική βόλτα ακόμα και την ώρα που αναποδογυρίζεται ολόκληρος πλανήτης, τότε γιατί να εμπιστεύομαι την… εκάστοτε διαδρομή της «υπευθυνότητά» τους;
9) Ο κ. Μαυρογιάννης είπε ότι με το ΑΚΕΛ τον ενώνει η ανάγκη προοδευτικής αλλαγής. Πού την είδε ο κ. Μαυρογιάννης την ανάγκη προοδευτικής αλλαγής στο ΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια; Συγκεκριμένα παραδείγματα υπάρχουν; Όπως π.χ. η στάση που τηρήθηκε για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία; Είναι ένδειξη ανάγκης για «προοδευτική αλλαγή»; Γιατί η επιλεκτική ευαισθησία ερμηνεύεται ως ένδειξη ανάγκης για προοδευτική αλλαγή;
10) Μήπως το μόνο βέβαιο είναι ότι και οι τρεις τους επιλέγουν να μη βλέπουν τον πραγματικό ελέφαντα; Από την άλλη όμως… εμείς τον είδαμε;
