Το θέατρο του παραλόγου

Έχουμε συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της εποχής που διανύουμε σε τοπικό και διεθνές επίπεδο; Κι αν την έχουμε συνειδητοποιήσει, γιατί δεν ακονίζουμε το κριτήριό μας στον βαθμό που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον παραλογισμό των επιλογών που μας προτείνονται; Πώς είναι δυνατόν μετά απ’ όσα είδαμε και πάθαμε τα τελευταία χρόνια να εξακολουθούμε να πορευόμαστε με την επιλογή του «μη χείρον βέλτιστον»; Δεν θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο και να διαχωρίσουμε επιτέλους τη θέση μας απ’ ό,τι προσβάλλει τη νοημοσύνη μας; Αναγνωρίζουμε τι προσβάλλει τη νοημοσύνη μας ή το χάσαμε κι αυτό το κριτήριο;

Τι αξιωθήκαμε τελικά να πετύχουμε μετά από τόσα και τόσα που έχουν συμβεί (κρίση, διαφθορά, κυπριακό αδιέξοδο, σκάνδαλα, παρακολουθήσεις, διαβατήρια κτλ.); Προβληματιστήκαμε καθόλου ή αρκεστήκαμε στον θυμό και στη σπασμωδική αντίδραση; Αναλογιστήκαμε ποια είναι η δική μας ευθύνη για τη σαθρότητα που μας περιβάλλει και σε ποιο βαθμό συμβάλαμε στη συντήρησή της ή βγάλαμε βολικά την ουρά μας απ’ έξω; Συνειδητοποιήσαμε ότι το Κυπριακό βρίσκεται δύο βήματα από την ταφόπλακά του και ότι όλα αυτά που ακούμε από τους τρεις βασικούς υποψηφίους ακούγονται περισσότερο σαν «επικήδειοι» παρά σαν ουσιαστικές προτάσεις; Κι αν το συνειδητοποιούμε, γιατί δεν αντιδρούμε;

Γιατί δεν απαιτούμε να σταματήσουν να μας λένε αερολογίες και να μιλήσουν επί της ουσίας και όχι με δήθεν «ξεκάθαρες» θέσεις; Και γιατί δεν ακούμε και τους άλλους, πέραν των τριών, οι οποίοι ενδεχομένως έχουν κάτι πολύ πιο σοβαρό να μας πουν πέρα από αερολογίες; Ρωτήσαμε τους εαυτούς μας πώς είναι δυνατόν να βρισκόμαστε σ’ αυτές τις προεδρικές αντιμέτωποι με το θέατρο του παραλόγου και να το αποδεχόμαστε λες και είναι φυσιολογικό; Χρειάζεται να εξηγήσω, γιατί πρόκειται περί παραλογισμού; Το εξηγώ. Όταν εδώ και μήνες διακηρύσσεις ότι πρέπει να απαλλαγείς από αυτή τη «διεφθαρμένη» κυβέρνηση και κυρίως από το «διεφθαρμένο» της πρόεδρο, τότε πώς γίνεται πρώτος στις προτιμήσεις σου, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, και με διαφορά μάλιστα να είναι ο υποψήφιος που υπήρξε ο πιο στενός συνεργάτης του Προέδρου και ο οποίος ουδέποτε διαχώρισε τη θέση του από την κυβέρνηση και δη από τον πρόεδρο;

Γιατί είναι αποδεκτό να μη διαχωρίζει τη θέση του; Αυτό δεν είναι παράλογο; Και αυτοί που τον υποστηρίζουν οι οποίοι προηγουμένως πολεμούσαν την κυβέρνηση επειδή τη θεωρούσαν διεφθαρμένη γιατί τώρα επιλέγουν να υποστηρίξουν ένα υποψήφιο, ο οποίος δεν την θεωρεί διεφθαρμένη; Ξαφνικά έγινε δευτερεύον θέμα η διαφθορά της κυβέρνησης; Τόσο εύκολα στέλνουν περίπατο τις αρχές τους οι εν λόγω υποστηριχτές προκειμένου να ποντάρουν στο φαβορί;

Κι αυτό εμείς δεν το θεωρούμε παράλογο; Δεν είναι επίσης παράλογο να γίνεσαι ανεξάρτητος υποψήφιος επειδή δεν ανέχεσαι το κατεστημένο του κόμματός σου αλλά την ίδια ώρα για να πετύχεις την εκλογή σου να βασίζεσαι σε κόμματα που ανέκαθεν συντηρούσαν το κατεστημένο; Αυτό δεν είναι παράλογο; Όπως παράλογη είναι και η στάση της Αριστεράς. Όταν σαν κόμμα της Αριστεράς εδώ και μήνες σκίζεις τα ιμάτιά σου για το πόσο άχρηστη είναι αυτή η κυβέρνηση πώς είναι δυνατόν να μη βρίσκεις ένα πολιτικό προερχόμενο από τον χώρο σου να προτείνεις σαν λύση; Και τελικά να φτάνεις στο σημείο να επιλέγεις έναν από τους συνεργάτες του προέδρου που εσύ θεωρείς υπεύθυνο για τα χίλια κακά της μοίρας μας;

Υπάρχει λογική εξήγηση σ’ αυτό ή απλώς πρόκειται για εξόφθαλμο παραλογισμό; Μεγαλύτερος ωστόσο παραλογισμός ξέρετε ποιος είναι; Η αδυναμία των δύο μεγάλων κομμάτων να υπερβούν τα ιδεολογικά τους ταμπού και να συνεργαστούν έστω και στο δεύτερο γύρο, προκειμένου ν’ αποτρέψουν αυτό που οι ίδιοι παρουσιάζουν ως εφιάλτη: τη σύμπραξη των απορριπτικών και την επικινδυνότητα που αυτή ενέχει για το Κυπριακό. Αν όντως το θεωρούν εφιάλτη και δεδομένου ότι προέχει των κολλημάτων τους το καλό της χώρας, γιατί δεν συνεργάζονται; Αυτό δεν είναι παράλογο;