Της Ελένης Ξένου
Θλιβερή η επιστροφή στην τακτική της πόλωσης, και αναφέρομαι στην προσπάθεια του ΔΗΣΥ να ανακινήσει το δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς με απώτερο στόχο να συσπειρώσει τους οπαδούς του και να ανακόψει τις διαρροές προς το ΕΛΑΜ. Και με την προσδοκία βέβαια ότι θα είναι πρώτο κόμμα, έστω κι αν την πρωτιά του θα τη χρωστά σε ένα ποσοστό αξιοθρήνητο. Για να πετύχει λοιπόν αυτούς τους «φοβερούς» στόχους ο ΔΗΣΥ, θεώρησε ορθό και πρέπον να επιδοθεί στην πόλωση εναντίον του ΑΚΕΛ, φέρνοντας στο προσκήνιο θεματικές που όχι μόνο είναι εξαντλητικά χιλιοειπωμένες, αλλά αποτελούν σοβαρό λόγο να αισθάνεται ο ψηφοφόρος υποτίμηση –και πάλι– της νοημοσύνης του.
Διότι όταν επιστρατεύεται ακόμα και ο κ. Κασουλίδης, προκειμένου να μας υπενθυμίσει πως το ΑΚΕΛ «πετούσε πέτρες στις προσπάθειες του Κληρίδη για την ένταξή μας στην Ε.Ε.», λες και δεν το ξέρουμε ή ότι μια ενδεχομένη πρωτιά του ΑΚΕΛ στις ευρωεκλογές «θα έπληττε την αξιοπιστία της Κύπρου», λες και δεν διαθέτει ο ψηφοφόρος την κρίση να αποφασίσει αν θα την έπληττε ή όχι, τότε πρόκειται για πολιτική ένδεια, την οποία ο ΔΗΣΥ επιχειρεί να καμουφλάρει ανεπιτυχώς με αντιπαραθέσεις τοξικού χαρακτήρα, ανίκανος να «διαβάσει» τη σημερινή ψυχολογία των ψηφοφόρων, η οποία αποστρέφεται την τοξικότητα και δη, την επιτηδευμένη.
Για να το θέσω αλλιώς, ο κόσμος έχει μπουχτίσει από μεθόδους προκατασκευασμένων αντιπαραθέσεων που στόχο έχουν την εξυπηρέτηση πρόσκαιρων μικροκομματικών συμφερόντων και ποσώς την ουσιαστική παράθεση πολιτικών θέσεων και αντιθέσεων. Και είναι πραγματικά ακατανόητο ότι τα παραδοσιακά κόμματα ακόμα αδυνατούν να μιλήσουν μια άλλη γλώσσα, με ένα άλλο λεξιλόγιο, το οποίο να αποδεικνύει πως επιτέλους κατάφεραν να επαναπροσδιοριστούν και να ωριμάσουν πολιτικά.
Ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος αυτό που επιζητεί σήμερα δεν είναι να του θυμίζει ο ΔΗΣΥ ότι το ΑΚΕΛ ήταν ενάντια στην ένταξη της χώρας μας στην Ε.Ε., ούτε και ότι στο ΑΚΕΛ «κόλλησε η βελόνα 50 χρόνια πίσω», όπως είπε ο κ. Κασουλίδης αναφερόμενος στις θέσεις που υιοθετεί το κόμμα ότι «η Ε.Ε. πρέπει να γίνει ένωση των λαών και όχι του μεγάλου κεφαλαίου», συμπληρώνοντας το «χαριτωμένο» ότι, τέτοιες θέσεις τού «θυμίζουν τα φοιτητικά του χρόνια».
Εκείνο που επιζητεί ο ψηφοφόρος είναι να αρθρώσει ο ΔΗΣΥ ένα καθαρό πολιτικό λόγο και όχι ψηφοθηρικές κουβέντες του καφενέ, οι οποίες να εξαντλούνται στα φοιτητικά χρόνια του κ. Κασουλίδη ή στην απροθυμία του ΔΗΣΥ να αποδεχτεί και να παραδεχτεί τα ολέθρια λάθη που τον απομάκρυναν από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο καθαρός πολιτικός λόγος, ωστόσο, είναι αποτέλεσμα αυτοκριτικής και πολιτικής τόλμης να διαχωρίσεις τη θέση σου από θέσεις που σε φθείρουν, παρασύροντάς σε σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές τις οποίες υιοθετείς μόνο και μόνο για να μη λερωθεί η εικόνα μιας επίπλαστης ενότητας που επιλέγεις εμμονικά να περιφέρεις, κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου αλλά και τους ψηφοφόρους. Και αν το μόνο που έχει να προτάξει σήμερα ο ΔΗΣΥ είναι το ξεθάψιμο αντιακελικών ή άλλων συνδρόμων, τότε λυπούμαι να διαπιστώσω πως τελικά εκεί όπου κόλλησε η βελόνα δεν είναι στα φοιτητικά χρόνια του κ. Κασουλίδη αλλά στην αδυναμία τού κόμματος να προχωρήσει στην επόμενη του μέρα, ανακτώντας τις δυνάμεις του, την αξιοπρέπειά του και την επαφή του με την πραγματικότητα, ώστε να διαγνώσει πως εκείνο που επείγει είναι ένας ουσιαστικός πολιτικός λόγος που να μπορεί να σταθεί χωρίς τα δεκανίκια της πόλωσης ή της παρελθοντολογίας και βέβαια μακριά από την επιδερμικότητα της εικόνας, που είναι και το κυρίαρχο πρόβλημα της πολιτικής μας σκηνής.
Όταν λοιπόν ένα κόμμα καταφεύγει σ’ αυτού του είδους τις σκουριασμένες τακτικές, ο ψηφοφόρος είναι σε θέση πλέον να υποψιαστεί πως εκείνο που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως πίσω από τις κολλημένες βελόνες κρύβονται κολλήματα και κωλύματα του ίδιου του κόμματος, τα οποία αντί να τα επιλύσει αντιμετωπίζοντάς τα, ψάχνει αλλού το φταίξιμο.
