Της Ελένης Ξένου
Διαβάζω στα σόσιαλ τους καβγάδες για τους υποψηφίους προέδρους και εκπλήσσομαι. Από πού προκύπτει αυτή η πόλωση; Γιατί τόση τοξικότητα; Ακόμα κι αν εκείνοι έφτασαν στο σημείο να ρίξουν το επίπεδο της προεκλογικής εκστρατείας στα τάρταρα, εμείς γιατί ακολουθούμε το παράδειγμά τους; Γιατί υιοθετούμε χωρίς καμία σκέψη και κανένα βαθύτερο προβληματισμό την πολιτική τοξικότητα που περιφέρεται μπροστά μας ξεδιάντροπα; Δεν μας έχουν μετατοπίσει ποσώς τα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια; Κρίσεις, πανδημίες, αποκαλύψεις σκανδάλων, διαπλοκές, διαφθορές, έκπτωση θεσμών και αξιών κτλ.; Δεν γίναμε μέσα από αυτές τις εμπειρίες λίγο σοφότεροι; Ή έστω δεν ακονίστηκε λίγο περισσότερο η σκέψη και η κρίση μας; Οι ασφυκτικοί εγκλεισμοί και το αναποδογύρισμα του πλανήτη δεν μας ώθησαν να κάνουμε προσωπικές υπερβάσεις και να σηκώσουμε το κεφάλι μας λίγο πιο ψηλά από ό,τι το είχαμε συνηθίσει να κοιτάει;
Γιατί λοιπόν αντί να συμπεριφερόμαστε αντάξια της κρισιμότητας της εποχής, η οποία μας υπαγορεύει τη συνειδητότητα, σπεύδουμε να γίνουμε ξανά τυφλοί οπαδοί, που ξεκατινιάζονται με πάθος και μένος στα διαδικτυακά καφενεία; Και μάλιστα χωρίς καν να παραθέτουν σοβαρά και επί της ουσίας επιχειρήματα αλλά μόνο αποδομήσεις των αντιπάλων, υιοθετώντας έτσι την τακτική των υποψηφίων; Όσο λυπηρό παραμένει το επίπεδο των πολιτικών μας που επιδίδονται σε ανούσιες τηλεμαχίες, τόσο θλιβερό παραμένει και το δικό μας επίπεδο, όταν αντί να διατηρούμε ψύχραιμα μια απόσταση απέναντί τους πέφτουμε σαν ψάρια στο δίχτυ της πόλωσης που μας ρίχνουν. Ποιος και τι δικαιολογεί την πόλωση; Κανείς και τίποτα, αν θέλουμε να έχουμε σφαιρική αντίληψη όχι μόνο της εποχής που διανύουμε, αλλά και των κατεστημένων νοοτροπιών. Και ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε ψύχραιμοι παρατηρητές αντί παρανοημένοι «δοξαστές» ώστε να ζυγίζουμε στη σωστή ζυγαριά την κάθε λέξη και θέση που μας προτάσσουν. Διατηρώντας ανοιχτά τα ερωτήματα που δεν τυγχάνουν των απαντήσεων που υπαγορεύει η γνώση και επίγνωση της πραγματικότητας, των εύθραυστων ισορροπιών της περιοχής μας, αλλά και της δικής μας κατάντιας. Και διατηρώντας τη θέση που θα μας επιτρέψει να παραμένουμε σκεπτόμενοι παρατηρητές και συνειδητοποιημένοι πολίτες και όχι εξοργισμένοι «πελάτες» ή προδομένοι υποστηριχτές…
Με πιο απλά λόγια, οφείλουμε να ωριμάσουμε πολιτικά και να σταθούμε στο ύψος αυτής της ωριμότητας ώστε να ακούμε, να βλέπουμε και να κρίνουμε με περισυλλογή και όχι με παρόρμηση ή παρανόηση. Αυτό που βιώσαμε προσφάτως μέσα από τις τηλεμαχίες καταδεικνύει πως ο πολιτικός λόγος δεν έχει κανένα «νέο» να μας πει από εκείνα τουλάχιστον που θα ήταν ικανά να απαλύνουν τις ανησυχίες και τη σκληρή καθημερινότητα του πολίτη. Και γι’ αυτό οφείλουμε να τους παρατηρούμε μέσα από ευρυγώνιο φακό ώστε να τοποθετούμε τον κάθε υποψήφιο στη θέση που του αρμόζει και όχι εκείνη που ευελπιστούμε ή που ευελπιστεί ότι κατέχει. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αμφισβητούμε τα προφανή και θα εντρυφούμε στα λιγότερο προφανή, τα οποία εγείρουν ουσιώδη ερωτηματικά. Όπως π.χ. το ερώτημα για χάρη ποιου και γιατί ένας Ανδρέας Μαυρογιάννης, άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα, λάτρης του Αλμπέρ Καμύ, να πέφτει στο επίπεδο να μιλά για ψεύτικα διδακτορικά; Ή γιατί ένας Νίκος Χριστοδουλίδης, άνθρωπος με ανοιχτό ορίζοντα, που οραματίζεται την ανανέωση, ανέχεται να ακούει τον εαυτό του να υιοθετεί την υπερφίαλη ατάκα του κ. Παπαδόπουλου, ότι «το ΔΗΚΟ κάνει την υπέρβασή του»; Ή το γιατί ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, ένας άνθρωπος έξυπνος, δεν αντιλαμβάνεται πως η προσωπική του εμμονή να βγει πρόεδρος θέτει σε κίνδυνο και το κόμμα του, αλλά και τη χώρα του; Αντί λοιπόν να ανεβάζουμε τα επίπεδα της τοξικότητας, καβγαδίζοντας σαν ανεγκέφαλοι οπαδοί στα σόσιαλ, καλά θα κάνουμε να συνέλθουμε και να φέρουμε το μυαλό μας στη θέση που οριοθετεί το καθήκον μας απέναντι στον εαυτό μας και στον τόπο. Ώστε σ’ αυτή την προεκλογική να παραμείνουμε αυστηροί κριτές και όχι παραπλανημένοι ψηφοφόροι.
