Της Ελένης Ξένου
Θα παρελάσουν και πάλι μπροστά μας τα γεγονότα της χρονιάς σε ένα απολογισμό, ο οποίος οδηγεί απευθείας σε κατάθλιψη. Και δεν είναι μόνο τα γεγονότα που προκαλούν σοβαρή δύσπνοια, αλλά κυρίως η συνειδητοποίηση της επιδερμικότητας με την οποία αντιδρούμε σ’ αυτά, μια επιδερμικότητα που απλώνεται σαν έρπης ζωστήρας απονεκρώνοντας τα νεύρα του εγκεφάλου μας που έχουν την ικανότητα να φτάσουν σε βάθος σκέψης και κριτικής αντίληψης. Το θέμα λοιπόν, προκειμένου να υπάρξει ελπίδα στο νέο χρόνο που έρχεται, δεν είναι απλώς να θυμηθούμε τα γεγονότα της χρονιάς αλλά να τα συλλογιστούμε, δηλαδή να αφιερώσουμε χρόνο και σκέψη προκειμένου να κατανοήσουμε πού μας οδήγησαν και πού αφεθήκαμε να οδηγηθούμε παρασυρόμενοι από τα «υποκείμενα νοσήματα» της εποχής μας. Ποια είναι αυτά τα υποκείμενα νοσήματα;
Ο θρίαμβος της εικόνας σε βάρος της ουσίας, οι ψεύτικες ειδήσεις που μας μετατρέπουν σε κατευθυνόμενες υπάρξεις, η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής που ευνοεί ουρανοκατέβατους «σωτήρες», ο φανατισμός που επιβάλλει να πάρεις θέση στο «μαύρο» ή στο «άσπρο», απαγορεύοντας την ύπαρξη ενδιάμεσου χρώματος, και η «κουλτούρα» της ακύρωσης που αναπόφευκτα εντείνει την τοξικότητα και αποδυναμώνει τις φωνές που προσπαθούν να αντισταθούν σ ’αυτό τον υφέρποντα διχασμό. Και το χειρότερο; Η έλλειψη ανάγκης για πνευματικότητα και αναζήτησης μιας υπερβατικής αλήθειας. Αποτέλεσμα; Να παραμείνουμε τραγικά εγκλωβισμένοι στα περιορισμένα τετραγωνικά της μικρής εικόνας και να παραβλέπουμε ηθελημένα τη μεγάλη. Αν, δε, εστιάσουμε στα όσα συνέβησαν στη χώρα μας τον χρόνο που μας πέρασε το πρόβλημα αποκτά ακόμα πιο θλιβερές διαστάσεις δεδομένου ότι το μικρό μας μέγεθος καθώς και το εθνικό μας θέμα που θα έπρεπε να λειτουργούν σαν αντισώματα στον ιό της επιδερμικότητας όχι μόνο δεν λειτούργησαν αλλά μοιάζει να συνέβαλαν στην εγκεφαλική καθίζηση που διανύουμε.
Τι μας έχει συμβεί; Διερωτηθήκαμε; Αναρωτηθήκαμε; Προβληματιστήκαμε; Επιτρέψαμε στο βλέμμα μας να εισχωρήσει κάτω από τα γεγονότα και στη σκέψη μας να εμβαθύνει πέρα από αυτά; Ή αρκούμαστε πλέον στην πρώτη ανάγνωση με την εσφαλμένη διάγνωση πως πρόκειται για σφαιρική γνώση και έγκυρη ανάλυση; Τον χρόνο που μας πέρασε βιώσαμε το αδιάλλακτο τέλμα στο οποίο περιήλθε το Κυπριακό, την χρεωκοπία της κομματοκρατίας, την απροκάλυπτη διαφθορά στο πολιτικό σύστημα, την ξεδιάντροπη αναγωγή του χρήματος σε μέγα «ιδανικό», την αφόρητη μπόχα του κατεστημένου, τον ρατσιμό και την ξενοφοβία, τις αλλεπάλληλες καταστροφές του περιβάλλοντος και ένα σωρό άλλα. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ποια ήταν η ουσιαστική μετατόπιση που προκάλεσε αυτός ο συμφερτός; Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και συλλογιστείτε αν όσα ζήσαμε έπρεπε να έχουν τη σημερινή κατάληξη. Ποια είναι αυτή η κατάληξη;
Η μη παραγωγή πολιτικής, η νίκη της εικόνας, η παντελής απουσία πολιτικής τόλμης, η αδυναμία διαχωρισμού από τα σάπια και τα μειωμένα αντανακλαστικά μας απέναντι σε αυτή την εικονιστική κουλτούρα η οποία κανένα μεταρρυθμιστικό λόγο δεν έχει να αρθρώσει αλλά μόνο ένα υβριδιακό λαϊκισμό. Σε αυτό προσδοκούσαμε; Κ αν όχι, γιατί δεν καταφέραμε να διακρίνουμε τι ήταν το πιο βασικό και το πιο επείγον και τι μια ακόμα ψευδαίσθηση; Αν από την άλλη επιμένουμε ότι συμπεριφερθήκαμε με πολιτική ωριμότητα, τότε γιατί γύρω μας επικρατεί μια ελαφρότητα που πότε φορεί το ρούχο της «ενότητας» και πότε της δήθεν «ξεκάθαρης πολιτικής θέσης»; Πού είναι ο συγκροτημένος πολιτικός λόγος που θα έπρεπε να γεννήσει η χρεωκοπία της κομματοκρατίας; Πού είναι η πολιτική τόλμη που θα ισοπέδωνε μια και καλή την πολιτική αγυρτεία; Πού είναι η γνώση και η επίγνωση των λαθών που μας οδήγησαν στο αδιέξοδο του Κυπριακού; Που είναι οι παραδοχές και πού οι απολογίες; Και το κυριότερο απέμεινε κανείς πολιτικός που να κόπτεται πρωτίστως να είναι ωφέλιμος και όχι απλά αρεστός; Καιρός να συλλογιστούμε τι πράξαμε και όχι απλά να κάνουμε απολογισμό των γεγονότων. Γιατί εκείνο το οποίο έπρεπε να έρθει ως αλλαγή δυστυχώς δεν λέει ακόμα να φανεί.
