Της Ελένης Ξένου
Πανηγύρισαν τις προάλλες ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, με ανακοινώσεις και δηλώσεις, το «μεγάλο όχι», φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια τα ίδια επιχειρήματα με τα οποία είκοσι χρόνια πριν, παραπλάνησαν τον κόσμο δαιμονοποιώντας το Σχέδιο Ανάν και υποβαθμίζοντας σε απαράδεκτο βαθμό τα όποια θετικά του. Είκοσι χρόνια μετά, και τα εν λόγω κόμματα, τα οποία σήμερα είναι και συγκυβερνώντα –με εκπροσώπους στη νεοσύστατη συμβουλευτική ομάδα του προέδρου για το Κυπριακό (!)– δεν δείχνουν καμία πρόθεση να μετατοπιστούν και να επιδείξουν μεταμέλεια για τη χειραγώγηση που προηγήθηκε του «μεγάλου Όχι» με τη συστηματική και μεθοδευμένη εκδίωξη της αντίθετης άποψης από τον δημόσιο διάλογο. Αντιθέτως, επιμένουν να αυτοπαρουσιάζονται «δικαιωμένα» και ο σκεπτόμενος πολίτης διερωτάται ως προς τι. Στο ότι ποτέ δεν συζητήθηκαν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες κατευθύνθηκε η κοινή γνώμη προς το «Όχι»; Στο ότι η τότε ηγεσία έσπειρε τον εθνικό διχασμό προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δικό της αφήγημα, στερώντας από τον λαό τη δυνατότητα για αντικειμενική πληροφόρηση των θετικών και αρνητικών του σχεδίου; Στο ότι εξακολουθούν μέχρι σήμερα να πιπιλούν τα ίδια αβάσιμα επιχειρήματα περί κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας με τα οποία παραπλανήθηκε τότε η κοινή γνώμη; Ή στο ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από τη διχοτόμηση, ενώ αν αφηνόταν ο κόσμος να αποφασίσει χωρίς εκφοβισμούς και διαστρεβλώσεις θα είχαν ήδη επιστρέψει 30.000 πρόσφυγες και επί του εδάφους δεν θα είχαν γίνει όλες αυτές οι αλλοιώσεις που σήμερα δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την επίλυση; Σε τι έχουν δικαιωθεί λοιπόν τα εν λόγω κόμματα;
Κι αν πράγματι εξακολουθούν –είκοσι χρόνια μετά– να μην έχουν προβληματιστεί ούτε καν στο ελάχιστο, είναι απορίας άξιον πώς θα «συμβάλουν» και θα «συνεισφέρουν» εποικοδομητικά σε μια ενδεχόμενη επανέναρξη των συνομιλιών με στόχο τη ΔΔΟ. Διότι αν ακόμα μιλούν για «δικαίωση» και πανηγυρίζουν για μια περίοδο που αποτελεί μία από τις πιο μελανές σελίδες στην Ιστορία του τόπου, λόγω πολιτικής χειραγώγησης και δαιμονοποίησης της αντίθετης άποψης και ενεργοποίησης όλου του κρατικού μηχανισμού και των ΜΜΕ προκειμένου όσοι ήταν υπέρ του σχεδίου να θεωρούνται προδότες ή ότι χρηματίστηκαν από ξένα συμφέροντα, τότε αυτό ένα μπορεί να σημαίνει: Πως έκτοτε ελάχιστα έχουν αλλάξει κι αυτό είναι επικίνδυνα ανησυχητικό. Σε ένα πρόσφατο podcast του Αντώνη Πολυδώρου με φιλοξενούμενο τον Χρήστο Πουργουρίδη και με θέμα το τι είχε προηγηθεί της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν, ο κ. Πουργουρίδης είπε ευθαρσώς πως επρόκειτο για «φασισμό», «ήταν φαινόμενα», είπε, «που τα βλέπεις σήμερα σε καθεστώτα όπως του Πούτιν, όπου κατευθύνεται η κοινή γνώμη με χίλιες δύο ψευτιές και χίλιες δύο παραπλανήσεις». «Στον κόσμο δεν παρουσιάστηκαν τα θετικά του Σχεδίου Ανάν», επέμενε ο κ. Πουργουρίδης, «τα οποία υπήρξαν και ήταν πολλά, αλλά παρουσιάστηκαν μόνο τα αρνητικά –και εκείνα διαστρεβλωμένα. Αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν σε μια δημοκρατία». Ο κ. Πουργουρίδης αποκάλυψε μάλιστα πως ο ίδιος ο κ. Φερχόιγκεν του ομολόγησε πως ο τότε πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, του είχε υποσχεθεί ότι θα παρουσιάσει με αντικειμενικότητα το σχέδιο στον λαό και πως δεν θα πάρει θέση, κάτι που εν τέλει δεν τήρησε. «Αυτό», όπως είπε ο κ. Πουργουρίδης, «ισοδυναμούσε με απάτη» διότι «η τότε ηγεσία πολέμησε το σχέδιο και δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα ο πρόεδρος να μην παρουσιάσει τα θετικά και τα αρνητικά, αντικειμενικά, στον λαό». Ο κ. Πουργουρίδης είπε χαρακτηριστικά πως το «ότι δαιμονοποίησε το σχέδιο μη αφήνοντας περιθώρια στον κόσμο να δει ότι υπήρχαν θετικά, ήταν έγκλημα». Είναι λοιπόν γι’ αυτό το «έγκλημα» που μέχρι σήμερα πανηγυρίζουν ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ;
Είναι γι’ αυτή την εγκληματική χειραγώγηση της κοινής γνώμης και το κλίμα ανελευθερίας που καλλιεργήθηκε που αισθάνονται δικαιωμένοι; Αυτή είναι μια συζήτηση που πρέπει επιτέλους να γίνει και να κληθούν να απαντήσουν όσοι οφείλουν απαντήσεις για το τι προηγήθηκε του «μεγάλου Όχι» αλλά και για τις μηδαμινές αντιστάσεις της κοινωνίας στην πολιτική χειραγώγηση.
