Να ζήσουμε με ειλικρίνεια

Πάσχα, εορτή των εορτών, χαίρεται η φύσις όλη, μετά από μία Μεγάλη Εβδομάδα, έρχεται η Ανάσταση και ενώπιόν της πιστοί και πιστές ανταλλάζουν το φιλί της Αγάπης και αγαλλιάζουν. Ο Καλός Λόγος φαίνεται πως έχει μπει για τα καλά στο είναι τους και τα ευαγγελικά λόγια: «πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών [...] και κάλαμον [...] και γονυπετήσαντες έμπροσθεν αυτού ενέπαιζον αυτώ» τους συγκλόνισαν βαθιά και «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα, είπωμεν αδελφοί και τοις μισούσιν ημάς, συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει», το πιάσαμε το μήνυμα. Και μετά όλοι μας, σπεύδουμε να καταναλώσουμε την αβγολέμονη, ή ό,τι άλλο ορίζει του καθένα η παράδοση και μετά να παραδοθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Ως το άλλο πρωί, που πάλι θα βγούμε να πανηγυρίσουμε την εορτή των εορτών εν αγάπη και ομονοία. Και φυσικά, ουδέν το μεμπτό σε αυτό, αλλά θα είχε μεγαλύτερη αξία αν καταφέρναμε να περνάμε την κάθε μέρα μας με ειρήνη και ειλικρίνεια. Δύσκολο, όμως, έως και ακατόρθωτο, εκτός και αν αποφασίσουμε να ζήσουμε μόνοι στην κορφή ενός βουνού απάνω. Θα είχε όμως αξία να μπορούσαμε να ζήσουμε με ειλικρίνεια και απέναντι στις προκλήσεις της καθημερινότητάς μας, χωρίς να αναγκαζόμαστε να λέμε ψέματα πρωτίστως στους εαυτούς μας και κατόπιν στους γύρω μας. Θα είχε νομίζω αξία να στεκόμαστε με παρρησία απέναντι στον κακό εαυτό μας και να προσπαθούμε να τον συγχωρούμε, αλλά και να τον τιμωρούμε, όταν πέφτει σε αμαρτήματα, όταν δηλαδή αστοχεί. Και η τιμωρία να είναι ένας συνεχής αγώνας αυτοβελτίωσης, και όχι αυτομαστίγωμα και επίπλαστης ταπεινότητας. Η ταπείνωση είναι ύψιστη πράξη ειλικρίνειας, πόσοι έχουμε το ανάστημα να την αναδεικνύουμε;

Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσαμε να δούμε τον Άλλο και το Άλλο με μάτια ανοικτά, να αγαπήσουμε τον Άλλο και το Άλλο, χωρίς να πρέπει να του φορέσουμε τα ρούχα που μας αρέσουν, να αντέχουμε να πούμε και τώρα τι κάνω εγώ; Και να είμαστε ειλικρινείς σε ό,τι δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε. Δεν τα μπορούν και δεν τα θέλουν όλοι όλα. Κοινό θέλω μας, ας είναι μόνο ο αγώνας μας να δημιουργούμε χώρο για τον δίπλα μας, χρόνο για εμάς και με κάποιον τέτοιο τρόπο να γινόμαστε αθλητές, να αναμετριόμαστε με το ίδιο μας το μπόι.

Η κοινωνία μας ολοένα και γίνεται πιο σύνθετη, ολοένα και μας βάζει εμπόδια, αλλά ταυτόχρονα απαλλάσσεται σχεδόν αυτόματα από βαρίδια του παρελθόντος και σε εμάς εναπόκειται και τα εμπόδια να υπερπηδάμε και τα βαρίδια του παρελθόντος να ξεφορτωνόμαστε, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας πάρει ο αέρας. Τα βαρίδια του παρελθόντος δεν είναι οι ρίζες μας, αυτές, αν είναι γερές δεν είναι δεσμά, αλλά γίνονται κλώνοι για να ριζώσεις και αλλού και να ανθίσεις και να φέρεις κι άλλο. Αν ορίσεις το ποιος είσαι και αποφασίσεις να στέκεσαι γερά στον τόπο σου, και όχι τον τόπο με την έννοια του χώρου, αλλά στο κάθε σημάδι που αφήνεις, τότε οι πρώτες ρίζες σου θα έχουν ενσωματωθεί με το είναι σου, που δεν θα έχεις ανάγκη να τις μεταφέρεις και να πονάς, που αυτές δεν βλασταίνουν. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι ή προσπαθώ να αντιληφθώ πώς κανείς αντιμετωπίζει ένα βίαιο ξερίζωμα... και στέκομαι και απορώ, και ρωτάω ανθρώπους που ξεριζώθηκαν και παρόλα αυτά στέριωσαν και αλλού, ρωτώ γιατί πονάνε ακόμα; Απάντηση δεν παίρνω, όχι γιατί αδυνατούν να μου απαντήσουν, αλλά γιατί πολλές φορές αυτό που έμεινε από το ξερίζωμα, ποτίστηκε αντί για νερό με ξύδι, και έκαψε την ελπίδα.

Και εδώ είναι που σκέφτομαι και τι μας προσφέρει η ελπίδα και πόσο αυτή απέχει από την παραίτηση. Ελπίζω άρα υπάρχω, παραφράζοντας το καρτεσιανό σκέφτομαι άρα υπάρχω. Και κάπως έτσι επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη, είναι σημαντικό να υπάρχουμε, να υπάρχουμε δημιουργικά, όχι όμως ως Δημιουργοί, αλλά ως οντότητες που επιθυμούν να χτίσουν κάτι, που ίσως και να είναι άπιαστο, άυλο, αιθέριο, αλλά η αύρα του να μπορεί και βουνά να μετακινήσει.

Καλό Πάσχα