Του Απόστολου Κουρουπάκη
«[…] Με λουλούδια και με γλυκά | και μ’ όλη την αγάπη μου προσμένω | και καρτερώ του αγέρα την πνοή που έρχεται | απ’ την ανατολή | μήπως και στα φτερά του φέρει μήνυμα | μήπως και κάποια μέρα ο ποταμός φωνάξει: | Σταυρωμένε, ανάσανε, | οι δικοί απόντες διάβηκαν», αυτό είναι η τελευταία στροφή του ποιήματος του Παλαιστίνιου ποιητή Ταουφίκ Ζαγιάντ. Και αναρωτιέμαι πώς τα χώματα της Αγίας Γης αντέχουν ακόμα και γιατί ο ουρανός ξερνά όξος και χολή. Η Γάζα δεν είναι πια τόπος, είναι μη-τόπος ζώντων, ασφαλέστερα τα μνημεία των νεκρών, που άνοιξαν για τους ζωντανούς. Πώς και τάφον οικούν και πώς η ανθρωπότητα και οι ισχυροί της γης δεν επιθυμούν να εγείρουν από του τάφου δύο εκατομμύρια σχεδόν ανθρώπους; Οι βροτοί ως ανείδεοι νεκροί καταφαίνονται, ζώντες εν τω τάφω, συνεχώς επί έτη τρία συναπτά ημέρες θυμού, και κλίβανου καιομένου.
Απορώ και εξίσταμαι γιατί να επιτρέπεται από τους της γης ισχυρούς η Γάζα να είναι κρανίου τόπος, Γολγοθάς κυριολεκτικά, ακούγοντας ο λαός της «εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε». Και να μην υπάρχει καν υπόνοια ανάστασης του λαού της; Συντελείται ενώπιον της διεθνούς κοινότητας μια γενοκτονία, Ισραηλινοί διανοούμενοι διαμαρτύρονται για το αδυσώπητο μένος της κυβέρνησης του Ισραήλ επί του λαού της Γάζας, αλλά ουδέν.
«Πόσες χιλιάδες νεκροί στους τροχούς, πόσοι ζωντανοί να δώσουν το αίμα τους»; Δεν ξέρω αν τα χελιδόνια περνούν ακόμα από τη Γάζα… Οι φρικαλεότητες της Χαμάς και η βαρβαρότητα της 7ης Οκτωβρίου 2023 πότε θα ισοζυγιστούν; Ισοζυγίζεται άραγε η βαρβαρότητα; Gaza delenda est, το έχουν πει ξεκάθαρα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου του Νετανιάχου, και ο ίδιος επίσης. Αναρωτιέμαι πάντως πώς και τάφον οικούν; Τι περιμένουν στο μέλλον από αυτούς που θα μείνουν; Σπέρνουν μίσος, μίσος θα θερίσουν, και ουδενί ουδέν!
Φαιδρώς να πανηγυρίσουμε, φαιδρώς να ανταλλάξουμε μηνύματα αγάπης και να ασπαστούμε αλλήλους, εμείς οι θνητοί, αλλά τουλάχιστον στα καθ’ ημάς ας μην είμαστε ουδενί ουδέν. Ας προσπαθούμε τουλάχιστον σε ό,τι μπορούμε να σταθούμε ανάχωμα να δηλώνουμε παρών. Ας κοιτάμε όχι τη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά τη σωστή πλευρά της συνείδησής μας. Για την ιστορία ως μονάδες δεν είμαστε τίποτε, ούτε καν υποσημείωσή της, αν θέλουμε ωστόσο η ιστορία να μη μας ξεχάσει εντελώς ας αναλογιστούμε πόσοι μπορούμε να γίνουμε που θα έχουμε γείρει την πλάστιγγα στη σωστή πλευρά. Να δούμε τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας, και τις διαφορές μας, έτσι ώστε να μπορούμε να λέμε πως «μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα» και «καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα».
Δεν έχουμε δύναμη να σταματήσουμε τη γενοκτονία στη Γάζα, δεν μπορούμε να κάνουμε σχεδόν τίποτε, αλλά τουλάχιστον να προσπαθήσουμε όταν βρεθούμε σε κάποιο Λιθόστρωτο να μη σπεύσουμε σε «άρον άρον, σταύρωσον αυτόν».
«Θέλω να σας πω επίσης, | Ότι ένα από τα όνειρά μου είναι τα βιβλία μου | να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο, | η πένα μου να αποκτήσει φτερά, | για να πετάξει πάνω από τις σφραγίδες απόρριψης | στη βίζα ή το διαβατήριο», του Nουρ ελ Ντιν αλ Τζαζάζ (28 χρόνων, που σκοτώθηκε στη Γάζα), μετάφραση Πέρσα Κουμούτση.
