Σου χρωστούν; Σου παίρνουν και το βόδι!

Πολύς λόγος έγινε την προηγούμενη εβδομάδα για τη διελκυστίνδα μεταξύ της κυβέρνησης και του ΑΠΟΕΛ, εξαιτίας των οφειλών της εταιρίας. Δεν θα σταθώ στον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης συμπεριφέρθηκε στον υπουργό Εργασίας κ. Γιάννη Παναγιώτου, τρόπος μάλλον άγαρμπος –ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Μάριο Χαρτσιώτη, ο οποίος φαίνεται να μην τα πολυκαταφέρνει ως πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας Κύπρου– αλλά θα στηλιτεύσω τον τόνο με τον οποίο απευθύνθηκε και το σωματείο φιλάθλων του ΑΠΟΕΛ, αλλά και η διοίκηση της εταιρίας και προς τον υπουργό και προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τρόπος που σίγουρα σε κάνει να σκέφτεσαι, ποιος τελικά τον τόπο κυβερνά;

Πρόκειται για ανακοινώσεις που στερούνται πολιτικού πολιτισμού, και δυστυχώς θα συμφωνήσω με τη φράση της ανακοίνωσης του ΑΠΟΕΛ: «Καταλήγουμε μετά από όλα όσα ζούμε ότι το ποδόσφαιρο είναι τελικά το μόνο ενδιαφέρον θέμα που υπάρχει στην Κύπρο», αν και στην ανακοίνωση λέγεται ειρωνικά. Ναι, στην Κύπρο αυτό που ενδιαφέρει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού είναι το ποδόσφαιρο και κυρίως το μη αγωνιστικό κομμάτι, αλλά τα παρα-ποδοσφαιρικά. Και γι’ αυτό έχουμε συνηθίσει να συζητάμε με όρους όχι καφενείου, αλλά αρένας ή επί ιπποδρόμου…

Και αυτά βέβαια ώς ένα σημείο, ώσπου δηλαδή κάποιοι να πατήσουν κόκκινες γραμμές που καίνε όσους τις ακουμπήσουν και γι’ αυτό τις περισσότερες φορές οι πολλοί σιωπαίνουν, έχοντας κατά νου το «γύρευε τη δουλειά σου… τι θες και ανακατεύεσαι…;». Διότι, εκεί που σου χρωστούν, σου παίρνουν και το βόδι και άντε μετά να βγάλεις άκρη. Ιδίως όταν οι ανακοινώσεις είναι ad hominem επιθέσεις, με άκρως προσβλητικούς χαρακτηρισμούς τότε σκέφτεσαι και δυο και τρεις φορές να μην ξαναμπλέξεις.

Και για να είμαι ειλικρινής αυτού του είδους οι ανακοινώσεις υπάρχουν και γιγαντώνονται και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και γίνονται ουσιαστικά τροχιοδεικτικά μελλοντικών ενεργειών. Και σίγουρα δεν είναι αποκλειστικότητα των οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων. Τέτοιες τοποθετήσεις μπορεί να βρει κάποιος από ανθρώπους που υπηρετούν και άλλους τομείς, και πάλι καταλήγεις στο ίδιο, πού να μπλέκεις τώρα; Και έτσι οι συμπεριφορές και οι αήθεις επιθέσεις κανονικοποιούνται και σε δεύτερο χρόνο μετατρέπονται σε επίσημες ανακοινώσεις, και από εκεί και πέρα το παιχνίδι το κερδίζει αυτός που επιτίθεται με κάθε μέσο και πέρα από κάθε κανόνα.

Δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει και αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρουμε ποτέ να συζητάμε με επιχειρήματα, αν θα βρούμε τον τρόπο να τοποθετούμαστε δημοσίως χωρίς να καταφεύγουμε σε προσβολές. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αγγελικά πλασμένες κοινωνίες –μάλλον αμφιβάλλω πολύ– αλλά γι’ αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως υπάρχουν άνθρωποι και κοινωνικές ομάδες παντού σε όλον τον κόσμο, που επιβιώνουν ενδεδυμένοι με λογής-λογής μανδύες. Δεν ξέρω αν καταφέρνουν να ξεγελάσουν τον κόσμο, καταφέρνουν όμως να εκτοξεύσουν τόση τοξικότητα και αρνητική ενέργεια, που δημιουργεί ένα αφόρητο περιβάλλον, στο οποίο οι ίδιοι υπό την επήρεια του μιθριδατισμού μπορούν και υπάρχουν.

Δεν ξέρω αν υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά όσον αφορά τις οφειλές των ποδοσφαιρικών σωματείων, δεν ξέρω αν υπάρχει φάρμακο που να γιατρεύει την τοξικότητα και αν υπάρχουν αταλάντευτες αρχές που να υποστηρίζουν το κράτος δικαίου. Σίγουρα μαγικά φίλτρα δεν υπάρχουν, αυτό που νομίζω πως θα ήταν μία λύση είναι ο προσωπικός αγώνας του καθένα από εμάς να μην επιτρέπει παρόμοιες συμπεριφορές ούτε από φυσικά πρόσωπα, ούτε από εταιρείες, ούτε από συλλόγους. Διότι, όπως πάμε, θα φτάσουμε στο σημείο οι μισοί να μη μιλάμε, και οι άλλοι μισοί να φωνάζουν, όχι για να ακουστούν καλύτερα, απλώς γιατί νιώθουν ότι τους επιτρέπεται να το κάνουν, γιατί είναι εκ φύσεως ανώτεροι, εκείνο το κατάπτυστο «Uber Alles». Και όταν στο τέλος βέβαια κυριαρχήσουν θα θυμηθούμε τον Καρυωτάκη και θα σπεύσουμε όλοι να σωριαστούμε πρηνείς όταν ακούμε ανθρώπους. Γιατί τότε θα μας έχουν κατακλύσει αγέλες λύκων και ο Θεός μαζί μας.

kouroupakisa@kathimerini.com.cy