Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πολύς λόγος για το πρόγραμμα Imagine και φανταστείτε να το είχαν πάρει και νωρίτερα χαμπάρι… Ένα πρόγραμμα που ο Τ/κ ηγέτης Ερσίν Τατάρ διέκοψε το 2022, και αυτές τις μέρες το περιέλαβαν και σε εμάς και θυμήθηκαν πως κινδυνεύουν τα παιδιά και απαιτούν την παραίτηση της υπουργού Παιδείας, λες και έχουν «κοτσανιάσει» την παιδεία του τόπου. Για χάρη συζήτησης να δεχθώ τις φωνές εκείνες που λένε ότι παρόμοια προγράμματα εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς, να δεχθώ ακόμη πως οι επισκέψεις στα κατεχόμενα χωριά, τις κατεχόμενες κωμοπόλεις και πόλεις, είναι κατακριτέες και πράξεις πρόδηλα προδοτικές, να δεχθώ επίσης πως οι συναναστροφές των νέων είναι αχρείαστες και δεν προσφέρουν τίποτε, είναι χαμένος χρόνος…
Αλλά αυτές οι φωνές τι προτείνουν; Πώς θα επανενωθεί ο τόπος μετά από 50+1 χρόνια κατοχής και διαίρεσης; Με τα όπλα; Με ατέρμονες συζητήσεις, αφορισμούς και συνθήματα; Πώς οι νέες γενιές θα μάθουν τον τόπο; Με μαθήματα πατριδογνωσίας, που στο τέλος καταλήγουν να είναι ρητορικές κορώνες πατριδοκαπηλίας;
Για να πετύχεις κάτι πρέπει και να προτείνεις κάτι, για να αλλάξει κάτι πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο, ένας στόχος και δεν αρκεί εν έτει 2025 ο στόχος να είναι ο ίδιος με εκείνον του 1974.
Για να μην ξεχάσει ο νέος άνθρωπος ότι ο παππούς και η γιαγιά κάποτε ζούσε σε έναν τόπο, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να συνδεθεί μαζί του, είτε αυτός είναι επίσκεψη, είτε αυτός είναι συναντήσεις και ανταλλαγή απόψεων, είτε είναι αναστοχασμός για τα παρελθόντα, χωρίς παρωπίδες και βεβαιότητες. Θεωρώ πως δεν γίνεται να πιστεύουμε στο μήνυμα του «Δεν ξεχνώ», όταν υπάρχουν τσούρμα που λένε, «να φαντάζεστε για να μην ξεχνάτε». Οι εκατέρωθεν ακραίες φωνές πετυχαίνουν τον στόχο τους, εμείς από εδώ και εσείς από εκεί, ή όπως μού είπε υπερήλικος Τ/κ της Βιτσάδας, «είμαστε καλοί μόνο να πίνουμε ζιβανίες μαζί»…Ε! αυτή την πεποίθηση οφείλουμε να αλλάξουμε το 2025, πως μπορούμε να φανταζόμαστε έναν κοινό τόπο, αντί να δημιουργούμε μη-τόπους.
Σε μία εποχή που όλα φαίνονται να είναι τόσο θαμπά, σε τόσους κρίσιμους καιρούς, στα χρόνια που ο κόσμος όπως τον ξέρουμε ακροβατεί και μετεωρίζεται είναι απαραίτητο να κρατιούνται ζωντανές οι δυνάμεις εκείνες που στοχεύουν στην καλυτέρευση και όχι εκείνες που επενδύουν μόνιμα στη διαίρεση.
Σέβομαι απεριόριστα εκείνη τη γενιά και τους ανθρώπους που δεν θέλουν και δεν αντέχουν να αναθυμούνται τα περασμένα, που δεν επιθυμούν να δουν τους γενέθλιους τόπους τους. Δεν θα έλεγα όμως το ίδιο για εκείνους που αναμασούν εδώ και 50+1 χρόνια την ίδια καραμέλα της απόστασης από την πραγματικότητα. Μοιράζοντας πατριδόσημα και αναθεματίζοντας οτιδήποτε παρεκκλίνει από το στείρο αφήγημά τους. Πόσο νομίζουμε άραγε πως ζουν οι μνήμες; Πεθαίνουν και αυτές μαζί με εμάς, και ό,τι επιζεί από τον τόπο, η ανάπτυξη το στέλνει στην άβυσσο της λησμονιάς.
Όσο με αφορά προσωπικά, έχοντας επισκεφθεί 136 κατεχόμενα χωριά, είδα επιγραφές που ευωδίαζαν μνήμη, συνάντησα ανθρώπους που δεν είχαν ξεχάσει ούτε αυτοί, και άλλους που πάσχιζαν να μη θυμούνται. Έμαθα τον τόπο, για να μπορώ να θυμάμαι, και να λέω πως αξίζει να είμαστε παρόντες στο σήμερα, αλλά και να μην αφήνουμε το χθες σε χέρια ανόσια.
