Του Αλέξη Παπαχελά
Ενα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα και από τις τεράστιες αστοχίες της Μεταπολίτευσης είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα ξόδεψε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς χωρίς να καταφέρει να δημιουργήσει στοιχειώδη αμυντική βιομηχανία.
Καταφέραμε όμως και το ακατόρθωτο. Οταν αποκαλύφθηκαν οι παραδοσιακές μίζες και οι ευρηματικές μέθοδοι των αντισταθμιστικών οφελών, δαιμονοποιήσαμε ό,τι είχε να κάνει με την παραγωγή ή την τεχνολογική έρευνα στον τομέα των εξοπλισμών. Εξοπλισμοί και λαμογιές ήταν σχεδόν συνώνυμα. Η πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς απαγόρευσε επιπλέον στους πανεπιστημιακούς μας να συνεισφέρουν σε έρευνες που είχαν οποιαδήποτε σχέση με την άμυνα. Με αποτέλεσμα, καθηγητές που σε άλλες χώρες θα έβγαζαν πατέντες, να παράγουν εργασίες θεωρητικού περιεχομένου και μηδενικής πρακτικής αξίας.
Είναι η πρώτη φορά που το ζήτημα της αμυντικής βιομηχανίας έχει μπει στο τραπέζι, χωρίς τους δαίμονες του παρελθόντος και με πρακτικούς, απτούς στόχους.
Τα πράγματα, όμως, ευτυχώς, αλλάζουν. Το τι έχει πετύχει η Τουρκία στην αμυντική βιομηχανία της μας σόκαρε, επιτέλους. Τα ταμπού σπάνε, καταλαβαίνουμε όλοι ότι το ΕΜΠ δεν μπορεί να είναι άβατο για έρευνα που σχετίζεται με την άμυνα και πως κανένας εργατοπατέρας δεν μπορεί, με τις πλάτες λαϊκιστών πολιτικών, να μπλοκάρει κρίσιμα εθνικά προγράμματα, όπως π.χ. ο εκσυγχρονισμός πολεμικών αεροσκαφών.
Η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και σημαίνοντες παράγοντες του ιδιωτικού τομέα ασχολούνται πλέον πολύ σοβαρά με το ζήτημα. Ενα οικοσύστημα νεοφυών επιχειρήσεων βρίσκει τα απαραίτητα κονδύλια και προχωράει στην έρευνα και παραγωγή διαφόρων συστημάτων. Κυβέρνηση και ιδιωτικός τομέας κατάλαβαν επίσης, επιτέλους, τις τεράστιες συνέργειες που μπορούν να επιτευχθούν με τον αντίστοιχο ισραηλινό κλάδο που θέλει να συνάψει σχέσεις με ελληνικές εταιρείες, έτσι ώστε να μπορέσει να συμμετάσχει και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα εξοπλισμών που καταρτίζεται τώρα.
Εχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε. Το πιο δύσκολο είναι να πείσουμε τα απίστευτα ελληνικά «μυαλά» που διαπρέπουν στο εξωτερικό να πάρουν το ρίσκο και να έλθουν εδώ με την τεχνογνωσία τους.
Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί είναι η πρώτη φορά που το ζήτημα της αμυντικής βιομηχανίας έχει μπει στο τραπέζι, χωρίς τα ταμπού και τους δαίμονες του παρελθόντος και με πρακτικούς, απτούς στόχους. Κρίσιμο, βέβαια, να μην ευτελιστεί σε έναν κλάδο που θα ζει μόνο από επιδοτήσεις και θνησιγενή κίνητρα, αλλά θα μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια. Κάθε οσμή σκανδάλου θα μας πάει, άλλωστε, πολύ πίσω και γι’ αυτό απαιτείται μηδενική ανοχή σε τέτοια φαινόμενα.
Για πενήντα χρόνια, ιδεοληψίες, συνδικαλιστές, φαύλοι ή διεφθαρμένοι πολιτικοί και άβουλοι στρατιωτικοί ηγέτες κατάφεραν να διαλύσουν την αμυντική βιομηχανία μας. Καθώς η Μεταπολίτευσή μας ενηλικιώθηκε, κάπως καθυστερημένα στα… 51 της, η πρόοδος που θα πετύχει στον κρίσιμο αυτό τομέα θα μας δείξει πόσο ωρίμασε.
