Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο αφανισμός μιας πενταμελούς οικογένειας στη Λεμεσό των πύργων και της ανάπτυξης από πυρκαγιά που ξέσπασε στο διαμέρισμά της από άγνωστη ακόμη αιτία θα πρέπει πρώτους από όλους να αφυπνίσει την Πολιτεία, Δήμους και υπουργείο Εσωτερικών. Είναι αδιανόητο να χάνουν τις ζωές άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν σε μία πόλη που οι ξένοι και οι επισκέπτες της τη βλέπουν ως «Θαύμα ανάπτυξης», ενώ ολοένα και λιγοστεύουν οι κάτοικοι εκείνοι, ξένοι και γηγενείς, που ανήκουν στη μικρο-μεσαία τάξη.
Είναι αδιανόητο να μην έχει εξευρεθεί ακόμη μία λύση, ώστε η πόλη να είναι βιώσιμη για όλους, και να μη γίνεται καμία προσπάθεια να ανασχεθεί το κύμα φυγής των νέων και των μη εχόντων, όχι προς τα προάστεια και τα κοντινά χωριά, αλλά και προς άλλες πόλεις. Πλέον συμφέρει κάποιος να μένει στη Λευκωσία και να πηγαινοέρχεται στη Λεμεσό για παράδειγμα, γιατί τα ενοίκια πάσης φύσεως υποστατικών χρεώνονται ωσάν να πρόκειται για διαμερίσματα σε κάποια ευρωπαϊκή ριβιέρα.
Ο αφανισμός μιας οικογένειας από πυρκαγιά θα πρέπει να είναι γροθιά στο στομάχι κάθε αρμόδιας αρχής, και να κινητοποιήσει την Πολιτεία να λάβει μέτρα, όπως έλαβε ή πρόκειται να λάβει για τα διατηρητέα κτήρια, για τα οποία έγινε πολύς λόγος τελευταία. Φτάνει πια με τον ανεξέλεγκτο αστικό «εξευγενισμό» που ωθεί όλο και περισσότερους στο αστικό περιθώριο και δημιουργεί ανισότητες. Είναι ευθύνη της Πολιτείας να παρέχει οικιστική ασφάλεια, να εξασφαλίζει στους πολίτες της αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Ιδιαίτερα στη δυστοπική περίοδο που διανύουμε.
Ο Δήμος Λεμεσού οφείλει να μπει μπροστά και να βρει λύσεις για όλες τις κοινωνικές ομάδες που έχουν καταστεί παρίες. Οφείλουν άπαντες να αντιληφθούν πριν να είναι πολύ αργά πως η πόλη της Λεμεσού δεν είναι μόνοι οι πύργοι και οι φανταχτερές ταμπέλες, φτάνει πια να διαφημίζεται η πόλη ως παράδειγμα «ανάπτυξης» και ως πόλος έλξης εταιριών υψηλού κύρους και κεφαλαίου. Μπορεί να ακούγεται ωραίο ότι η πόλη πετά, στην πραγματικότητα η Λεμεσός δεν πετάει, αλλά –θεωρώ– πως ακροβατεί σε ένα λεπτό σκοινί, το οποίο αν κοπεί και πέσει η πόλη θα κάνει πολύ θόρυβο.
Και φυσικά δεν είναι μόνο η Λεμεσός που «εξευγενίζεται» και ότι μόνο στην πόλη εκείνη δημιουργούνται κοινωνικοί παρίες, η αδηφάγος όρεξη των εχόντων τον τρόπο κατατρώει και άλλες πόλεις και κωμοπόλεις και πριν να είναι αργά, λοιπόν, ας πράξει τα δέοντα η Πολιτεία, σε πολλαπλά επίπεδα. Διότι δεν είναι αποκλειστικά οικιστικό το πρόβλημα, έχει αρχίσει να γίνεται βαθιά κοινωνικό και όσο πιο νωρίς το αντιληφθεί το κράτος τόσο το καλύτερο. Επιτέλους, ας καταλάβουν όλοι πως το πρόβλημα δεν είναι μία λάθος ηλεκτρολογική εγκατάσταση, αλλά η ανάγκη κάποιων να βάλουν στέγη κάτω από το κεφάλι τους, και ο πιο προσιτός τρόπος είναι με το να παίζουν το κεφάλι τους κορώνα-γράμματα, αφού το κόστος της στέγης έχει γίνει απλησίαστο και η αξιοπρεπής στέγαση είδος πολυτελείας. Δεν αρκούν τα επιδόματα για να έχει το κράτος το κεφάλι του ήσυχο, χρειάζονται πολιτικές και αποφάσεις πολιτικές, οφείλουν οι αρχές, δημοτικές και άλλες, να βρουν λύσεις, να σπαζοκεφαλιάσουν και να καταλήξουν κάπου. Τα συλλυπητήρια και οι δημοσία δαπάνη ταφές είναι κενά περιεχομένου, όταν αργόσυρτα πεθαίνουν οι πόλεις, και εκ των έσω σήπονται, αλλά εμείς τις βλέπουμε να λαμπυρίζουν με τα φώτα τους να πέφτουν ειδυλλιακά στα νερά της Μεσογείου. Και έχουμε πειστεί πως ό,τι λάμπει είναι χρυσός.
