Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Λάρνακα και η Λεμεσός είναι οι δύο πόλεις που θα διεκδικήσουν το χρίσμα της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2030. Αμφότερες οι πόλεις είχαν κάνει μεγάλη προεργασία και φαίνεται πως τους βγήκε σε καλό. Μακάρι ό,τι προετοίμασαν για τις πόλεις τους να παραμείνει στις πόλεις τους και αυτές να αναπτυχθούν έτι περαιτέρω πολιτιστικά και άρα οι αστικοί ιστοί να γίνουν βιώσιμοι, διότι θα έχει αναβαθμιστεί το πολιτισμικό επίπεδό τους. Μακάρι οι πόλεις αυτές, και βεβαίως και οι υπόλοιπες, ως πολιτιστικές πρωτεύουσες να καταφέρουν να εμπνεύσουν τους πολίτες τους για την αξία του δικαιώματος στη ζωή, στη στέγαση, στην απονομή δικαιοσύνης, το δικαίωμα πρόσβασης σε υπηρεσίες πολιτισμού ποιότητας. Μακάρι να μπορέσουν όλοι στην Κύπρο, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εκπαιδευτικού υποβάθρου κτλ. πολλά να μπορούν να γίνονται μέτοχοι σε ό,τι έχει να προσφέρει το θέατρο, οι εικαστικές τέχνες, ο χορός, το βιβλίο, η μουσική, το καθαρό οξυγόνο…
Μακάρι οι 57 νεκροί του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών να δικαιωθούν, οι συγγενείς τους και οι φίλοι τους να παρηγορηθούν γιατί αποδόθηκαν ευθύνες και η δικαιοσύνη η επίγεια θριάμβευσε. Μακάρι και οι νεκροί της Λεμεσού να μην ξεχαστούν ελέω καρναβαλιών και προετοιμασιών για την πολιτιστική πρωτεύουσα. Σίγουρα δεν απόλαυσαν οξυγόνο, αμφιβάλλω αν είχαν την ευκαιρία ή και τη διάθεση να απολαύσουν και τέχνη, σε μία πόλη που μοιάζει να διώχνει μακριά οτιδήποτε δεν έχει αστερόσκονη ή δεν είναι επενδυμένη με λείες και απαστράπτουσες επιφάνειες. Σε μία πόλη που και η τέχνη αρχίζει και γίνεται πολυτέλεια… ελεύθερη αγορά σού λένε, και γιατί τον ρόλο και τον λόγο της Αντουανέτας πολλοί εμίσησαν και σκέφτηκαν πως και το παντεσπάνι τους είναι πολύ, αποφάσισαν να το πάνε όπως πολύ παλιά, τότε που οι αυτοκράτορες μοίραζαν δηνάρια στους υπηκόους τους, και έμεναν όλοι ευχαριστημένοι… Πολυτέλεια το θέατρο, το επονομαζόμενο καλό θέατρο, αυτό που έρχεται απ’ έξω, και κάνει τη χώρα και μοιάζει η χώρα κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σε αυτή τη χώρα ξεχνάμε γρήγορα, χωρίς όμως να έχουμε καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα για το τι έγινε, και πού τελικά έφτασε η λογική μας σκέψη. Είτε αυτό είναι πολιτική, είτε μιλάμε για το Κυπριακό, είτε αφορά το Κίνημα Me Too. Θυμόμαστε μόνο ό,τι είναι εύκολο να διυλίσουμε… αλλά συνήθως καταπίνουμε την κάμηλον και διυλίζουμε τον κώνωπα. Βλέπετε τις καμήλες τις είχαμε συνηθίσει, στη Βώνη της Λευκωσίας, κοντά δηλαδή στη χώρα υπήρχαν πολλές και αλλού… ενώ ο κώνωψ πάντοτε ενοχλούσε, και οι Βρετανοί έκαναν πολλά για να τον καταπολεμήσουν και ορθώς… αλλά τελικά μάθαμε μόνο με κουνούπια να ασχολούμαστε και τα χοντροκομμένα ψέματα και τις χοντροκομμένες καταστάσεις να τις κάνουμε γαργάρα. Είτε πρόκειται για τον πολιτισμό μας, είτε αφορά την πολιτική μας, είτε αφορά τον διπλανό μας… εμένα και το έχω μου να μην ακουμπήσει ο κώνωψ και όλα τα άλλα τα καταπίνω.
Αλλά ξεκίνησα να γράφω για τις πόλεις της Λάρνακας και της Λεμεσού που διεκδικούν τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης το 2030. Ελπίζω μέχρι το 2030 οι πόλεις αυτές να έχουν αναβαθμιστεί πολιτιστικά, να έχουν αποκτήσει θέατρο, ως ενέργεια, αλλά και θεατρικές στέγες, να έχουν αποκτήσει υποδομές τέτοιες που οποιαδήποτε πολιτιστική αποκέντρωση ή κάλυψη κενών από πρωτοβουλίες σχεδόν λεσεψιανές, να είναι παραπληρωματική και όχι αδήριτη ανάγκη. Μακάρι σε αυτές τις πόλεις το θέατρο, η μουσική, οι εικαστικές τέχνες, να έχουν καταφέρει να μπορούν να κινητοποιούν τους πολίτες και να ζητούν άρτο ικανό, για να μπορούν να απολαμβάνουν θεάματα, και όχι να δίνεται σύρονται πίσω από «άρτο και θεάματα». Γιατί νομίζω ότι πλέον στις πόλεις μας ο άρτος έχει αρχίσει να εκλείπει και να πολλαπλασιάζονται τα θεάματα, που και αυτά δεν είναι για όλους. Πολλαπλασιάζονται οι θεάσεις του έξω κόσμου, και μειώνονται απελπιστικά τα κοιτάγματα στο απέναντι μπαλκόνι… αρχίζουμε και λείπουμε από το τώρα και το εδώ μας, γιατί φαντασιωνόμαστε ένα αλλού και ένα μελλοντικό κάποτε.
Αλλά πάλι ξεστράτισα, από τις υποψήφιες για Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2030. Μακάρι λοιπόν η Λάρνακα και η Λεμεσός να πετύχουν όσα έχουν βάλει στόχο. Μακάρι και η Λευκωσία, και ο Δήμος Κουρίου, και η Αγία Νάπα, και όλες οι πόλεις της Κύπρου, να ευτυχήσουν να έχουν πολιτισμό και ανθρώπους που να τον προάγουν προς όφελος των πολλών και της πόλης και όχι απλώς για να τρέφονται φακοί φωτογραφικοί και καρέκλες υψηλές.
