Του Απόστολου Κουρουπάκη
Τις περασμένες ημέρες και εβδομάδες πραγματοποιήθηκαν δύο εκδηλώσεις που είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το αρχαίο δράμα. Η μία ήταν η εκδήλωση ονοματοδοσίας της Νέας Σκηνής του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, σε «Νέα Σκηνή Νίκος Χαραλάμπους», τιμώντας έτσι τον καθόλα σπουδαίο Νίκο Χαραλάμπους. Η άλλη ήταν η ημερίδα προς τιμήν του Κωστή Κολώτα, που διοργάνωσε το Κυπριακό Κέντρο Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου με τίτλο «Κωστής Κολώτας: Η μετάφραση του αρχαίου ελληνικού δράματος και η μεταφορά του στη σύγχρονη σκηνή».
Στην πρώτη εκδήλωση ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου κ. Παντελή Βουτουρή πως θεσπίζεται από το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού «Βραβείο Νίκου Χαραλάμπους» το οποίο θα απονέμεται σε δημιουργό, για το αρχαίο δράμα. Ως εδώ πολύ καλά.
Στη δεύτερη εκδήλωση οι θεατρολόγοι Χρίστος Γεωργίου και Νικολέτα Τζιαούρη παρουσίασαν το έργο του Κωστή Κολώτα, (μεταφραστικό έργο, παραστάσεις στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν οι μεταφράσεις του κ.λπ.).
Έχουμε λοιπόν δύο ενδιαφέρουσες ειδήσεις, από τις δύο εκδηλώσεις, τη θέσπιση ενός βραβείου και την πρόταση για την έκδοση της συνολικής μεταφραστικής δουλειάς ενός ομολογουμένως σημαντικού ανθρώπου των Γραμμάτων.
Και προχωρώ σε μία δεύτερη ανάγνωση των δύο αυτών ειδήσεων. Πρώτο σκέφτομαι πώς γίνεται οι άνθρωποι του θεάτρου και δη όσοι ενδιαφέρονται για το αρχαίο δράμα να απουσιάζουν σχεδόν εν τω συνόλω τους από την ημερίδα του Κωστή Κολώτα. Δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον να ακούσουν για τη μετάφραση του αρχαίου δράματος από έναν Κύπριο; Θα μπορούσα να το καταλάβω αν υπήρχε ήδη εκδεδομένο το έργο του, άρα προσβάσιμο στον καθένα να το μελετήσει, αλλά δεν υπάρχει, και αυτός είναι ένας στόχος του Κέντρου να εκδοθεί το μεταφραστικό έργο του Κολώτα. Συνεπώς αδυνατώ να καταλάβω γιατί απουσίαζαν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να ανεβάσουν αρχαίο δράμα στην Κύπρο. Και η απουσία τους ήταν αισθητή. Η παλιά γενιά δημιουργών ήταν εκεί, συζητούσε, ανιστορούσε. Ο κ. Μουαΐμης μίλησε για παράδειγμα για την αξία των μεταφράσεων του Κολώτα σήμερα, πώς μπορούν να αξιοποιηθούν στις σχολές (παρόντες από τη νέα γενιά μερικοί μόνο φοιτητές υποκριτικής). Θα μου πείτε και από την παρακολούθηση μιας ημερίδας θα δείξει κάποιος το ενδιαφέρον του; Ναι, και από αυτό, γιατί σίγουρα δεν είναι αμελητέα η προσφορά του Κολώτα.
Πώς λοιπόν μπορεί να εκληφθεί η απουσία του θεατρικού κόσμου; Απάντηση ζητώ. Ειρήσθω εν παρόδω για διάφορους λόγους απουσίαζαν και αρκετοί από το Διοικητικό Συμβούλιο του Κέντρου, καταλαβαίνω, Σάββατο πρωί ήταν, ίσως υπήρχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις. Όπως και να ’χει μακάρι να επιτύχει το Κέντρο να εκδώσει το έργο του Κωστή Κολώτα, τη συμπράξει του Κέντρου, του ΘΟΚ και του υφυπουργείου Πολιτισμού. Το χρειάζεται η βιβλιογραφία.
Όσον αφορά τη δεύτερη εκδήλωση, αυτή της ονοματοδοσίας, και της ανακοίνωσης του Βραβείου Νίκου Χαραλάμπους, σκέφτομαι κατ’ αρχήν πως αξίζει στον Νίκο Χαραλάμπους να υπάρχει ένα τέτοιο βραβείο. Ως πρωτοβουλία είναι αξιέπαινη. Όμως έχουν μελετηθεί οι παράμετροι γύρω από αυτό; Από πότε θα αρχίσει να δίνεται το βραβείο; Πόσες υποψηφιότητες θα έχουμε; Μία του ΘΟΚ και μία ακόμη του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος; Ή θα μετράνε και τυχόν ανεβάσματα από το ελεύθερο θέατρο; Αν ναι, θα πρέπει να περιμένουμε το β΄ εξάμηνο του Θυμέλη για να δούμε αν θα υπάρχει πρόταση για αρχαίο δράμα. Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε πως το ανέβασμα αρχαίου δράματος σε επίπεδα ΘΟΚ διαφέρει κατά πολύ από ένα ανέβασμα του ελεύθερου θεάτρου (τουλάχιστον σε διαθέσιμα ρευστά). Εκτός και αν αυτό το βραβείο είναι το έναυσμα για να ανεβαίνουν πολλές και καλές παραγωγές αρχαίου ελληνικού δράματος. Βέβαια, αυτό χρειάζεται χρόνο και φυσικά επίλυση και των χρονιζόντων προβλημάτων που ταλανίζουν το κυπριακό θέατρο. Εκτός και αν στον κατάλογο προς βράβευση βάλουν και τις εξ Ελλάδος παραγωγές, αλλά πάλι ποιος θα ήθελε συζητήσεις επί συζητήσεων α λα Επίδαυρος; Καταλήγοντας, να δείτε που σε μερικούς μήνες θα έχουμε συζητήσεις για την επιλογή ή μη κυπριακής συμμετοχής στο Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, ή για τη συμμετοχή μας ή μη στην Επίδαυρο, διαχρονικό και διακαή πόθο όλων, κυρίως του ΘΟΚ.
Καλά λοιπόν είναι τα βραβεία, αλλά μήπως πρώτα να ενδιαφερόμασταν για το πώς υπηρετείται η υπόθεση αρχαίο δράμα στην Κύπρο και πώς αυτό ανεβαίνει από τα κυπριακά θέατρα; Αλλά και για το αν υπάρχουν τα χρήματα … γιατί θέληση είμαι σίγουρος ότι υπάρχει και τέλος-τέλος: «Καλά είν’ τα φαρδομάνικα, μα είν’ για δεσποτάδες».
