Του Απόστολου Κουρουπάκη
Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα στην περιώνυμη μονή του Αγίου Νεοφύτου στην Πάφο. Εντός του ιερού ναού πολύς κόσμος, και φυσικά υπήρχε εκεί και ένας μοναχός, ο οποίος επέβλεπε τους προσκυνητές και συνομιλούσε με όποιον/α το επιθυμούσε. Έτυχε να είμαι κοντά του όταν σε κάποια στιγμή είδα ότι τον πλησίασε μία κυρία, η οποία του ζητούσε συμβουλές για το πώς έπρεπε να επαλειφθεί με κερί από κάποιο άλλο μοναστήρι. Κοντοστάθηκα και παρακολούθησα τη συζήτηση, βλέποντας τον πράο μοναχό να αδυνατεί να καταλάβει τι ακριβώς ρωτούσε η ευσεβής προσκυνήτρια. Εν τέλει της είπε πως η χάρη του Αγίου και κάθε αγίου είναι παρούσα, και δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από το να προσκυνήσει και να έχει πίστη.
Αυτή την απάντηση του μοναχού σκέφτηκα όταν είδα τη φωτογραφία του Προέδρου της Δημοκρατίας ως «Χριστός» να επαναφέρει στη ζωή τον Λάζαρο. Σκέφτηκα ότι παρόμοια δρώμενα παρουσιασμένα σε πολιτειακά κτήρια είναι αχρείαστα, πηγαίνουν μακριά από την παράδοσή μας, και δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με αυτό που κάποτε γινόταν με τα κάλαντα του Λαζάρου, στα χωριά και τις πόλεις του ελληνικού χώρου.
Εν ολίγοις, η εικόνα του προέδρου της Δημοκρατίας να «ανασταίνει» τον «Λάζαρο» είναι στη δική μου οπτική προβληματική, όπως προβληματική είναι και η όλη αναπαράσταση της ανάστασης του Λαζάρου, με έναν μαθητή εν τω μέσω της μεγάλης αίθουσας του Προεδρικού Μεγάρου να είναι σαβανωμένος. Τέτοιου είδους αναπαραστάσεις θεωρώ πως δεν προσφέρουν τίποτε άλλο παρά χλευασμό στο θρησκευτικό συναίσθημα των υγιώς θρησκευόμενων ατόμων, ιδίως όταν αυτό γίνεται στο Προεδρικό Μέγαρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Θα μου πείτε, μπορούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρνηθεί την επίσκεψη ενός δημοτικού σχολείου; Δεν ξέρω αν θα μπορούσε, όμως το Γραφείο του θα έπρεπε να είχε διευθετήσει διαφορετικά την εν λόγω επίσκεψη, δεν είναι θρησκευτικός αρχηγός ο ΠτΔ, δεν είναι Εκείνος, ο Εκλεκτός, ο Ένας. Είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκείνης της Δημοκρατίας που πασχίζει εδώ πάρα πολλές δεκαετίες να βρει τρόπους τα σύνοικα στοιχεία να μπορούν να συμβιώνουν, χωρίς να υπάρχουν υποσημειώσεις και καχυποψίες.
Δεν είναι ότι αντιτίθεμαι στα έθιμα και σε όσα έκαναν οι παλαιότεροι, δεν κακίζω το έθιμο της αναπαράστασης, αλλά αν αυτό γίνεται από τον επικεφαλής της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πολιτική καπήλευση της πίστης, είναι απεύθυνση σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Και για να εξηγούμαι αν η αναπαράσταση γινόταν με την παρουσία του σε μία εκκλησία, θα συζητάγαμε διαφορετικά, όπως και το ότι η αναπαράσταση σε έναν ναό δεν με ξενίζει, με ξενίζει η εικόνα ενός Προέδρου που μοιάζει να μην έχει καταλάβει ότι η περίοδος της Εθναρχίας έχει παρέλθει.
